ทดลองอ่าน ภารกิจทวงคืนแฟนใหม่ บทที่ 4

2)

“อะไรมันจะพัฒนาความสัมพันธ์ได้เร็วขนาดนั้นวะ”

ชวินพูดพร้อมกับเกาหัวแบบไม่ค่อยจะเชื่อถือเท่าไหร่นัก ฉันเองก็ได้แต่ยักไหล่ ไม่รู้จะพูดอะไรดี หลังจากที่ฉันเล่าว่าได้โทรศัพท์คุยกับเมทิตย์บ้างแล้ว เพื่อนสนิทก็ได้แต่ทำหน้าประหลาดใจ

“ก็คุยกันเรื่องงานมั้ง ดูเหมือนเพื่อนปกตินะ เหมือนตอนที่ฉันโทรคุยกับแก”

คนตรงหน้าคว้าคาราเมลแฟรปปูชิโน่มาดูด สีหน้าเหมือนกำลังไตร่ตรองอะไรไม่หยุด ส่วนนิ้วมือก็เคาะโต๊ะในร้านกาแฟเป็นจังหวะ พวกเรากำลังอยู่ฝั่งที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวอีกฝั่งหนึ่ง เวลาตอนนี้เกือบหกโมงเย็น ลูกค้าที่นัดมาคุยธุระกลับไปแล้ว บนโต๊ะยังมีของวางเกลื่อนกลาด ทั้งตัวอย่างหินอ่อน แบบสี คอมพิวเตอร์ที่เปิดฉายภาพแบบเฟอร์นิเจอร์เป็นตัวอย่างให้ลูกค้าตัดสินใจเลือก

“เออ แปลกดี ฉันนึกว่าดาราจะมีกำแพงสูงกว่านี้เสียอีก” ชวินพูด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ฉันตอบง่ายๆ ก่อนจะเริ่มต้นลงมือเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับ การจราจรตอนเย็นวันศุกร์รอบสยามสแควร์ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก ในหัวฉันเริ่มคิดสะระตะถึงวิธีการกลับคอนโดฯ คงต้องรถไฟฟ้า ของเยอะแบบนี้คงจะพะรุงพะรังน่าดู

“แล้วนี่แกจะกลับยังไง ให้ฉันไปส่งไหม แต่ฉันจอดรถเซ็นทรัลเวิลด์นะ”

“ไม่ดีกว่า ขี้เกียจเดิน เดี๋ยวไปขึ้นรถไฟฟ้าทีเดียวเลยก็ได้”

ฉันตอบตามตรง ชวินเองก็ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเพราะคุ้นเคยนิสัยกันดี คนอีกฝั่งโต๊ะกวาดของลงกระเป๋าตัวเองอย่างลวกๆ ไม่นานก็เสร็จ

“งั้นไปกันเลยไหม”

“แกไปก่อนเลย ฉันขอนั่งกินน้ำให้หมดก่อน เสียดาย”

ฉันพูดพร้อมหันไปมองน้ำผลไม้ปั่นที่ยังคงเหลืออยู่ครึ่งแก้ว ชวินพยักหน้าอือออไปตามเรื่องก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป ฉันเอื้อมมือไปคนน้ำในแก้วเล่น เหม่อมองน้ำแข็ง ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ ช้าลง ผู้คนกำลังเดินพลุกพล่านกันไปมาที่ถนนใจกลางแหล่งการค้าย่านสำคัญ

ฉันเหม่อมองภาพนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ชั่วเวลาไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะค่อยๆ มืดครึ้มไปทีละน้อย ผู้คนเริ่มหล่นหายไปจากทางสัญจร ฉันมองทุกอย่างอย่างสนใจ ไม่นานนักฝนก็หล่นพร่างพรมลงมา ไม่ได้หยดรั่วรุนแรง แต่ก็มากพอจะทำให้ถนนเหลือแต่ความว่างเปล่าได้ หยาดฝนค่อยๆ ชโลมกระจกริมร้านกาแฟให้ขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ ฉันหยิบน้ำขึ้นมาจิบอีกครั้ง ใจเผลอนึกไปถึงคืนสุดท้ายที่ได้อยู่กับเมทิตย์ในฐานะแฟน

เมทิตย์ : คุณเลิกหรือยังครับ ถ้าติดฝนอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้า ผมกำลังจะขับผ่านเข้าคอนโดฯ พอดี เผื่อจะแวะไปรับและติดรถไปด้วยกัน

เสียงร้องแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ฉันหันไปมองแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ เอื้อมคว้ามือถือมาถ่ายภาพกระจกที่ขุ่นมัวไปด้วยหยาดฝนส่งให้เขา

พอใจ : ฉันยังติดฝนอยู่ข้างนอกค่ะ เดี๋ยวรอฝนหยุดแล้วค่อยกลับทีเดียว ของเยอะน่ะค่ะ เรียกรถตอนนี้รถก็คงติดมาก

เมทิตย์ : ให้ผมวนไปรับไหม

พอใจ : อย่าเลยค่ะ รถน่าจะติดมาก ว่าแต่คุณอยากกินขนมอะไรไหมคะ ฉันต้องนั่งอีกนาน ว่าจะซื้ออะไรกลับบ้านสักหน่อย เกรงใจร้าน

เมทิตย์ : ไม่เป็นไรครับ

พอใจ : พายแอปเปิ้ลร้านนี้อร่อยนะ คุณลองไหม

เมทิตย์ : สักชิ้นก็ได้ครับ ลองชิมดู

เขาตอบกลับพร้อมส่งสติ๊กเกอร์มาให้หนึ่งรูป บทสนทนาจึงสิ้นสุดลงตรงนั้น ฉันหันไปมองภาพข้างนอกต่อ ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง โชคดีที่ฉันไม่ได้คิดจะฝ่าฝนออกไป

ฉันเหม่อมองทิวทัศน์โดยรอบก่อนจะหยุดสายตาลงที่จอขนาดใหญ่