ทดลองอ่าน ภารกิจทวงคืนแฟนใหม่ บทที่ 4

3)

“ความจริงคุณไม่น่ามารับฉันเลยนะคะ ลำบากเปล่าๆ”

ฉันพูดเป็นประโยคแรกทันทีที่วิ่งขึ้นรถของเมทิตย์ไป ฟิล์มหนาทึบจนเกือบมองข้างในไม่เห็น แต่เขาก็ส่งข้อความมาบอกเลขทะเบียนรถก่อน ความจริงฉันจำตัวเลขสองหลักนั่นได้ขึ้นใจ สมัยที่คบกันก็ยังแซวเขาบ่อยๆ ให้ไปซื้อหวย เพราะเลขมันจำได้ติดตาดี

“ผมอยากกินพายแอปเปิ้ลน่ะครับ อดใจไว้ไม่ไหว”

เขาตอบกลับมาด้วยท่าทีจริงจัง ฉันถึงกับเผลอหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินจนจบ ความหนักอึ้งอะไรบางอย่างในอกเหมือนจะมลายหายไป นั่นสินะ ตรงหน้านี้ก็เป็นเขา เขาที่ฉันพยายามแทบตายที่จะได้เข้าใกล้แม้เพียงสักนิด ตอนนี้ได้มีโอกาสยืนอยู่ตรงนี้ก็เก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆ ไปก่อน อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ค่อยว่ากันอีกที ฉันวางเรื่องที่ได้ยินจากคลิปวิดีโอนั่นลงชั่วคราว

“กินเลยไหมคะ เดี๋ยวฉันหยิบให้”

ฉันแกล้งแซวกลับจนเขาหัวเราะตาหยี ต่อหน้าฉันเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ฉีกยิ้มและกลบเกลื่อนทุกอย่างไว้ข้างหลัง ฉันรู้สึกเหมือนวันเวลาเก่าๆ ค่อยๆ หวนกลับมาทีละน้อย ฉันพิงศีรษะไปกับเบาะ หันไปมองฝนที่ยังตกไม่หยุดอยู่ภายนอก ความจริงการที่ฝนตกบ้างก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน

“ผมพูดเล่นต่างหาก ความจริงผมยังไม่หิวเลย”

“แล้วอะไรหอบคุณให้ฝ่ารถติดมาถึงที่นี่คะ”

“ผมคงเครียดๆ มั้งครับวันนี้” เขาตอบแบบตรงไปตรงมา “ตอนกำลังจะจอดรถก็คิดว่ากลับห้องไปก็คงจะน่าเบื่อ เผลอแป๊บเดียวผมก็มาอยู่สยามแล้ว เลยออกมาขับรถเล่นดีกว่า โชคดีนะเนี่ยที่คุณยังอยู่ที่ร้าน ไม่งั้นผมมาเก้อแน่ ว่าจะทักไปบอกคุณก่อนก็ลืม”

ฉันหันไปพยักหน้ารับ ใจนึกไปถึงการสัมภาษณ์ในวันนี้ที่ฉันเพิ่งได้ดู เรื่องเครียดที่ว่าใช่เรื่องเดียวกับที่ฉันกำลังนึกหรือเปล่าหนอ

“ได้ขับรถเพลินแน่ค่ะ ฝนตกเย็นวันศุกร์แบบนี้ เส้นรถไฟฟ้าทางเข้าคอนโดฯ ติดเป็นลานจอดรถ”

ฉันพูดพร้อมหัวเราะ ชูถุงขนมในมืออีกครั้งเหมือนต้องการจะถามย้ำ เขาส่ายหน้าหนักแน่น ฉันจึงเอี้ยวตัวไปวางไว้ที่เบาะหลังก่อน

“คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าผม เอ่อ…”

“คะ?”

“ชวนคุณไปขับรถเล่น”

ฉันที่ได้ยินหันไปมองเขาเต็มตาอีกครั้ง ท่าทางของเขาเหมือนเด็กชายแสนซื่อที่สถาบันกวดวิชาคนนั้น ละล้าละลังกว่าจะพูดออกมาสักคำ

“ได้สิคะ” ฉันยิ้ม “กำลังจะพูดอยู่เลยว่าถ้าคุณอยากจะขับรถเล่นก็ขับไปได้นะคะ ฉันไม่รีบไปไหน ยังไงก็คงไปติดแหง็กอยู่หน้าคอนโดฯ อยู่ดี”

“ไปไหนกันดีครับ” เขาพูดพร้อมทำท่านึก

“แล้วแต่คุณสิคะ” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ “คุณเป็นคนขับค่ะ ตามใจคุณเลย ฉันทำหน้าที่นั่งอย่างเดียวพอ”

“หนึ่งถึงเก้าสิบเก้าคุณชอบเลขอะไรครับ”

“ทำไมคะ”

ฉันทำหน้าฉงนอย่างไม่เข้าใจ แต่แววตาของเขาฉายแวววิบวับอย่างนึกสนุกอะไรบางอย่าง เหมือนกับว่าเขากำลังย้อนเวลากลับไปสักสิบปี

“โห อย่าเพิ่งถามสิครับ รอให้ผมเฉลยเองนะ”

รถยนต์ที่เรานั่งยังติดอยู่ที่สยามสแควร์แทบจะไม่ขยับ เกือบสิบนาทีแล้วก็ยังออกสู่ถนนใหญ่ไม่ได้ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอึดอัดหรือเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย

“คุณนี่ก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย”

“ผมไม่เห็นเจ้าเล่ห์อะไรเลย ก็แค่ถามว่าคุณชอบเลขอะไรเอง”