ทดลองอ่าน ภารกิจทวงคืนแฟนใหม่ บทที่ 4

บางครั้งบางคราวฝนที่ตกลงมากลับสร้างความอบอุ่นให้อย่างประหลาด โชคดีที่ฉันเลือกจะติดฝน หลบฝน และวิ่งหนีฝนขึ้นมาบนรถคันนี้

“เลขสิบเจ็ดแล้วกันค่ะ” ฉันพูดหลังจากนิ่งนึกไปครู่หนึ่ง “เลขทะเบียนรถคุณน่าจะเป็นเลขนำโชค” ฉันตอบไปอย่างอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อไป

“เยี่ยมเลยครับ งั้นคุณช่วยเปิดโทรศัพท์มือถือแล้วเข้ากูเกิลให้ผมหน่อย พิมพ์ว่ารหัสไปรษณีย์ หนึ่งศูนย์หนึ่งเจ็ดศูนย์ แล้วช่วยดูให้หน่อยครับว่าเราจะได้ไปที่ไหนกัน”

ฉันอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อรู้ว่าเลขสองตัวที่เขาให้ฉันบอกหมายถึงอะไร ฉันส่ายหัวไปมาอย่างขันๆ จนเขาต้องรบเร้าให้ฉันรีบเปิดสักทีเพราะเขาเองก็อยากรู้

“ถ้าไปโผล่พังงาจะทำยังไงคะเนี่ย ฮึ”

ฉันแกล้งเย้าขณะที่รออินเตอร์เน็ตทำงาน คราวนี้เป็นเขาที่หัวเราะเสียงดังออกมาบ้าง รถยนต์เคลื่อนตัวหลุดออกจากสยามสแควร์ได้พอดี

“ก็ไปพังงาสิครับ”

ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเขาตาหยีขนาดไหน ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างแกล้งทำท่าระอาใจ บางทีการได้กลับมานั่งข้างๆ เขาในสถานะอะไรไม่รู้แบบนี้อาจจะดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องไปตั้งคำถามอะไรมากมาย แต่แวบหนึ่งชื่อภริสาก็ลอยกลับเข้ามาในหัว ฉันรีบสั่นศีรษะไล่มันออกไป

“ไม่มีเหรอครับ”

“อ้อ เปล่าค่ะ มีๆ”

เมทิตย์น่าจะเห็นตอนฉันส่ายหัวพอดีเลยตีความผิดไป ฉันจึงต้องรีบตอบกลับเขาไปอย่างแก้เก้อ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำตัวเปิ่นๆ ยังไงก็ไม่รู้

“คลองชักพระ ฉิมพลี ตลิ่งชัน บางเชือกหนัง บางพรม บางระมาด ทวีวัฒนา ศาลาธรรมสพน์” ฉันร่ายยาวอ่านตามข้อมูลเท่าที่หาได้ “รู้จักสักที่ไหมคะเนี่ย”

“อืม รู้จักหลายที่เลย แต่ไปที่ที่ไม่รู้จักดีกว่า” คนขับรถตอบพลางลูบคางไปมา

“เดี๋ยวก็ไปโผล่พังงาหรอก” ฉันแกล้งแซว

“ไปโผล่ก็ดีสิ ผมก็อยากลองไปพังงาดูสักครั้ง ท่าทางน่าสนุกดีออก เที่ยวอยู่แต่หัวเมืองใหญ่ๆ น่าเบื่อจะตาย” เขาตอบไปเรื่อยเปื่อย

“แล้วหนึ่งศูนย์หนึ่งเจ็ดศูนย์นี่เราจะไปไหนกันดีล่ะคะ ความจริงฉันไม่รู้จักที่ไหนเลยนอกจากตลิ่งชัน”

ฉันตอบไปอย่างนึกๆ แต่ใจอดลอยไปจินตนาการถึงภาพการไปเที่ยวทะเลสองคนกับเขาไม่ได้ ตัวฉันร้อนวูบวาบจนหน้าเหมือนจะแดงขึ้นมาเฉยๆ ทำไมฉันจะไม่เคยไปเที่ยวกับเขาสองคน ฉันรีบเสหันหน้าออกไปมองนอกรถ ไม่อยากให้เขาเห็นอาการแปลกๆ ให้อับอาย

“ศาลาธรรมสพน์แล้วกัน ชื่อแปลกดี”

เขาตอบง่ายๆ พร้อมขอให้ฉันช่วยเปิดระบบนำทางให้ ฉันค้นหาในแอพพลิเคชั่นแผนที่ ก่อนจะเปิดแต่เสียงไว้แล้วปิดหน้าจอ ตอนแรกดูเหมือนว่าเขาจะงงๆ เล็กน้อยที่ฉันไม่ได้หันหน้าจอไปให้เขาดู ฉันเองก็ลืมไป เพราะปกติตอนคบกัน เมทิตย์เป็นคนไม่ดูแผนที่แต่จะใช้การฟังเสียงเอาเท่านั้น ฉันจึงติดนิสัยเปิดเสียงเอาไว้แล้วปิดหน้าจอ ให้เขาฟังเสียงแล้วก็ขับรถไปตามทาง

อยู่ดีๆ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันถึงกับตกใจน้อยๆ แล้วหันไปทำหน้าปูเลี่ยนๆ ใส่เขา นั่นทำให้เขาทำหน้าอารมณ์ดีใส่ฉันยิ่งขึ้น เมทิตย์ผิวปากเบาๆ ก่อนจะขับรถพาฉันลัดเลาะไปตามถนนหลังห้างสรรพสินค้าเพื่อไปโผล่ที่ถนนเส้นใหญ่อีกเส้น

“คุณเหมือนคนที่รู้จักกับผมมานานจริงๆ”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน กรกฎาคม 65)