ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 1-บทที่ 2

เมืองฝูเฉิง สมาคมหมอโอสถ

หลังจากศึกใหญ่ยุติลง หัวหน้าสำนักคุนหยาง ประมุขตระกูลเซียว และตัวแทนจากราชวงศ์สองแคว้นต่างชุมนุมกันอยู่ที่นี่มาตลอดโดยมีเซียวชินและเฟิงเจ๋อเป็นผู้นำ

ปัญหาหลายหลากส่งมาจากที่ต่างๆ พวกเขาก็ส่งคำสั่งต่างๆ ออกไปให้รับกับสถานการณ์

แม้แผ่นดินใหญ่ตอนเหนือของแม่น้ำเหิงเหอจะถูกซือลิ่งเทียนยึดครองไว้เพียงครึ่งเดือน ทว่าชีวิตผู้คนที่สูญสิ้นไป ทรัพย์สินที่ถูกแย่งชิงไป และผืนดินบ้านเรือนที่ถูกทำลายในสิบกว่าวันมานี้กลับมีจำนวนนับไม่ถ้วน

แม้ซือลิ่งเทียนจะตายแล้ว บุคคลมีชื่อจากตระกูลและสำนักที่ติดตามเขาก็ถูกคุมขังแล้ว แต่ผู้ที่สวามิภักดิ์ต่ออำนาจเหล่านี้กลับยังคงหนีกระจัดกระจายอยู่ทางตอนเหนือของแม่น้ำเหิงเหอ

หากต้องการจะจับคนเหล่านี้กลับมา ส่งคนไปยึดเมืองและอาณาเขตบนแผ่นดินใหญ่ทางตอนเหนือคืนมา คำนวณความเสียหาย สร้างบ้านเรือนขึ้นใหม่…และอื่นๆ นั่นก็มิใช่เรื่องที่จะทำได้ในเวลาไม่กี่วันอย่างแน่นอน

ยิ่งรวมกับปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะเรื่องเหล่านี้ อีกทั้งการจัดสรรกำลังคนของพวกเขา ก็ล้วนแต่ทำให้พวกเซียวชินปวดเศียรเวียนเกล้าและยุ่งจนหัวหมุนแล้ว

“…เรื่องการจัดการกับคนที่ก่อความวุ่นวายก็ให้ยึดตามมติแต่เดิมของพวกเรา เพิกถอนชื่อชั้น ทำลายพลังวัตร ริบสิ่งของมีค่าเป็นต้นว่าทรัพย์สมบัติและที่ดินทั้งหมด ลดฐานะเป็นทาส ในสามชั่วโคตรให้จัดการจำกัดพลังยุทธ์ไม่ให้เกินขั้นดินระดับหก ยังผลต่อเนื่องไปสิบชั่วโคตร” เฟิงเจ๋อประกาศ

มตินี้อาจจะโหดร้ายไปบ้างในดินแดนเทพยุทธ์ที่นับถือผู้แข็งแกร่ง ให้ความสำคัญกับการฝึกบำเพ็ญเป็นอันดับหนึ่ง หากแต่ความผิดที่พวกเขาได้ก่อขึ้น โทษทัณฑ์เพียงเท่านี้มีหรือจะชดเชยได้

คนตั้งเท่าไรที่ตายไปโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ คนตั้งเท่าไรที่ถูกฆ่าตายอย่างทรมาน คนตั้งเท่าไรที่ต่อสู้จนตัวตายเพราะความทะเยอทะยานของพวกเขา คนตั้งเท่าไรที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีบ้านให้กลับเพราะศึกครานี้

เหล่านี้ล้วนเป็นโทษทัณฑ์ที่พวกเขาสมควรแบกรับ!

ไม่ตัดสินประหารชีวิต เพียงให้พวกเขาเป็นทาส ใช้แรงงานทดแทนการมีชีวิตรอดและก่อสร้างบ้านเรือนบนแผ่นดินใหญ่ขึ้นใหม่ นี่ก็คือโอกาสให้พวกเขาชดใช้ความผิดแล้ว

“ตกลงตามนี้ จงประกาศออกไปให้รู้ทั่วกัน”

คนทั้งหมดต่างเห็นด้วย จากนั้นทุกคนก็ถกเรื่องถัดไปกันต่อ

เฟิงเจ๋อกลับยิ่งคับแค้นใจขึ้นทุกที “ข้าเป็นหัวหน้าสมาคมหมอโอสถ หาใช่คนบริหารบ้านเมืองไม่ เหตุใดต้องมานั่งคิดเรื่องเหล่านี้ด้วย”

เรื่องยึดเมืองคืน สร้างเมืองใหม่ ลงโทษผู้กระทำผิด เรื่องเหล่านี้เวียนมาให้เขาคิดหาทางได้อย่างไร

เขาเป็นหมอโอสถ มิใช่ฮ่องเต้เสียหน่อย

คำบ่นของเฟิงเจ๋อทำให้คนอื่นๆ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ จากนั้นก็ถกเถียงกันต่อ แสร้งทำเป็นว่าตนเองไม่ได้ยิน

ถูกทำเหมือนเป็นฉากหลังเช่นนี้ เฟิงเจ๋อก็ไม่พอใจแล้ว จึงตะโกนขึ้นทันทีว่า “ตาแก่เซียว ท่านได้ยินหรือไม่!”

“ได้ยินแล้ว” เซียวชินตอบโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง จากนั้นก็พูดต่อ “เช่นนั้นเรื่องนี้พวกเราก็ยึดตามที่ถกกันเมื่อครู่…”

“เซียวชิน ชิน ชิน ชิน ชิน…” เฟิงเจ๋อทำเสียงสะท้อนให้ตนเอง

เซียวชินจนใจ ทุกคนได้แต่หยุดพูดแล้วมองเขา