ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 9-บทที่ 10

บทที่ 9

‘หยุดมือ!’

คนทั้งสองหน้าเปลี่ยนสีอีกครั้ง พร้อมใจกันเหินกายมาสกัดพลังฝ่ามืออันรุนแรงของไป่หลี่จิ้งหย่วน

เมื่อได้ประมือถึงค้นพบว่าแรงฝ่ามือนี้ถึงกับมิใช่พวกเขาในยามนี้สามารถต้านทานได้…ทว่าก็ยังต้องต้านทาน!

โครม!

บุรุษทั้งสามถูกแรงฝ่ามือที่ปะทะกันซัดถอยหลัง กระอักเลือดออกมาพร้อมกัน

ทว่าพลานุภาพที่แผ่ออกมาจากร่างไป่หลี่จิ้งหย่วนกลับมิได้ลดน้อยลงแม้แต่นิดเดียว กลับเป็นอีกสองคนที่พลังแก่นแท้ที่สามารถสำแดงออกมาได้ลดลงไปสองส่วนในทันทีเนื่องจากได้รับบาดเจ็บภายใน

นี่ไม่ชอบมาพากล เป็นไปได้อย่างไรที่ยอดราชันยุทธ์อย่างพวกเขาสองคนจะรับมือยอดราชันยุทธ์คนเดียวไม่ไหว คนทั้งสองที่ความรู้สึกช้าคิดได้พร้อมกัน…

‘วิชาลับเฉพาะของสกุลไป่หลี่หรือ!’ สองคนที่รุดกลับมาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ สายตามองไปยังไป่หลี่เยียนที่ถูกพวกเขาปกป้องไว้ด้านหลังพร้อมกัน

ไป่หลี่เยียนใจหายวาบ นางพยักหน้าอย่างร้อนตัวอยู่เล็กน้อย

สีหน้าของคนทั้งสองดูปั้นยากขึ้นมาในทันใด

พวกเขาได้รับคำสั่งให้มาร่วมมือกับไป่หลี่เยียนพาตัวไป่หลี่จิงหงไปโดยไม่เลือกวิธีการ หากแต่ในความไม่เลือกวิธีการนี้มิได้รวมถึงการทำลายบุตรหลานของเกาะหุน!

‘เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้’

‘ก็เพราะ…เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผู้อาวุโสทั้งสอง อย่างน้อยพวกเราก็ต้องพาหงเอ๋อร์กลับไปให้ได้ เมื่อไปพบท่านผู้เฒ่าก็ยังสามารถใช้ความดีความชอบหักล้างความผิดได้’ ไป่หลี่เยียนฝืนกัดฟันตอบ

นางเองก็คิดไม่ถึงว่าไป่หลี่จิ้งหย่วนจะสู้สุดชีวิตถึงเพียงนี้

ยิ่งคิดไม่ถึงว่าบุตรชายของนางจะดื่มหยาดน้ำตาเทพยุทธ์ลงไปทั้งขวด ทำให้แผนการทั้งหมดของนางพังครืน ซ้ำเขายังต้องการตัดความสัมพันธ์กับนางอีกด้วย

ยามนี้ไป่หลี่เยียนนึกเสียใจยิ่งว่าเหตุใดไม่พาตัวไป่หลี่จิงหงกลับไปตั้งแต่เขาเพิ่งเกิด เช่นนี้เขาก็จะไม่มีทางไม่เชื่อฟังคำนางแล้ว

ไป่หลี่จิ้งหย่วนไม่ได้ฉวยโอกาสขณะพวกเขาคุยกันชิงโจมตี เนื่องจากเขารู้สึกว่ามีกลิ่นอายสองขุมเคลื่อนเข้ามาใกล้เกาะหุนอย่างรวดเร็ว จึงนึกถึงอีกสองคนที่เหลือที่เมื่อครู่ถูกไป่หลี่จิงหงทำให้หายตัวไปขึ้นได้ทันที

‘เฮยอวี่ ไป๋อวี่ เปิดค่ายกล’ เขาถ่ายทอดเสียงให้ได้ยินกันเพียงไม่กี่คน

‘ขอรับ’

เฮยอวี่และไป๋อวี่สะท้านใจ แต่ยังคงปฏิบัติตามคำสั่งของประมุขเกาะ เร้นกายจากไป มุ่งหน้าสู่ใจกลางเกาะอย่างรวดเร็วทันที

‘ไป่หลี่จิ้งหย่วน พวกข้าเพียงแต่รับคำสั่งจากท่านผู้เฒ่ามาพาตัวคุณชายจิงหงไปเท่านั้น หาได้ต้องการทำร้ายผู้ใดไม่ ท่านผู้เฒ่าเองก็เป็นบรรพบุรุษของเกาะหุน ไม่มีทางมีเจตนาร้ายต่อบุตรหลาน’ ผู้อาวุโสทั้งสองได้ฟังคำพูดของไป่หลี่เยียน ก็รู้ว่าเวลานี้พูดอะไรไปก็ไม่ทันแล้ว แต่อย่างน้อยก็หวังว่าจะทำให้ไป่หลี่จิ้งหย่วนหยุดมือได้

‘นับตั้งแต่พวกท่านมาถึงเกาะหุน ใช้กำลังมาข่มเหง ไป่หลี่เยียนใช้หยาดน้ำตาเทพยุทธ์มาขู่ แล้วจิงหงดื่มมันลงไป ก็ไม่มีอะไรให้พูดกันแล้ว’ ไป่หลี่จิ้งหย่วนสายตาเย็นชา น้ำเสียงเยียบเย็นเฉียบขาด ‘สกุลไป่หลี่แห่งเกาะหุนไม่ยอมรับการขู่บังคับใดๆ แม้จะมาจากบรรพบุรุษก็ตามที!’

‘ไป่หลี่จิ้งหย่วน…’ ผู้อาวุโสทั้งสองยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับหน้าเปลี่ยนสีไปอย่างหนักในฉับพลัน

ค่ายกลพิทักษ์เกาะเปิดทำงาน เกาะหุนทั้งเกาะถูกรัศมีแสงสีทองอ่อนปกคลุมในทันที ทำให้เกาะหุนกลายเป็นโลกอันโดดเดี่ยวโดยสมบูรณ์

ขึ้นฟ้าไร้ลู่ ลงดินไร้ทาง คนบนเกาะออกไปไม่ได้ คนนอกเกาะก็เข้ามาไม่ได้ นี่คือ…ค่ายกลกักขังที่ไม่มีหนทางฝ่าทะลวง

ค่ายกลพิทักษ์เกาะเป็นการปกป้องคุ้มครองสุดท้ายที่สกุลไป่หลี่แห่งเกาะหุนทิ้งไว้ให้ชนรุ่นหลังเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว เมื่อเปิดการทำงาน ต่อให้มียันต์ส่งตัวผ่านมิติก็ไม่มีประโยชน์

ตราบใดที่ค่ายกลยังทำงาน ก็ไม่มีใครสามารถจากไปได้ ทำได้เพียงแก่ตายอยู่ที่เกาะหุน

‘ไป่หลี่จิ้งหย่วน ท่านบ้าไปแล้ว!’ ไป่หลี่เยียนตะโกนด้วยโทสะ

แม้นางจะไม่ใช่ทายาทสกุลไป่หลี่อย่างแท้จริง แต่เนื่องจากต้องการมาดินแดนเทพยุทธ์จึงย่อมจะคิดหาทางจนสืบรู้ความลับของเกาะหุนได้จำนวนหนึ่ง

เรื่องค่ายกลถึงจะเป็นที่ดินแดนแรกนภาก็ยังมีคนเข้าใจเพียงไม่กี่คน ดังนั้นคนแทบทั้งหมดจึงล้วนทั้งรักทั้งกลัวมัน

นางรู้ว่ามีค่ายกลพิทักษ์ป้องกันนี้อยู่ แต่กลับไม่รู้ว่าไป่หลี่จิ้งหย่วนจะเปิดการทำงานเป็น เขาคิดจะลากคนทั้งหมดไปตายกับเขาชัดๆ!

ไป่หลี่จิ้งหย่วนกลับยิ้มออกมา ‘นี่มิใช่คำที่เจ้าเพิ่งพูดไปหรือไร ไป่หลี่เยียน บนเกาะหุนไม่รับศพผู้ที่ไม่มีสายเลือดสกุลไป่หลี่ แต่เจ้ากลับได้อาศัยใบบุญของจิงหง ทว่าจิงหงก็ทดแทนบุญคุณที่เจ้าให้กำเนิดไปแล้ว ดังนั้นเจ้าจึงสมควรรู้สึกเป็นเกียรติที่ยังมีที่ให้ฝังร่าง ไม่ต้องตายโดยไม่เหลือซาก’

ถึงบนใบหน้าเขาจะมีรอยยิ้ม แต่แววเยียบเย็นและไร้ไมตรีในน้ำเสียงกลับทำให้หัวใจของไป่หลี่เยียนสั่นสะท้าน

‘ใคร…ใครจะตายอยู่ที่นี่กัน ไป่หลี่จิ้งหย่วน ท่านอย่าคิดจะขู่ข้าเสียให้ยาก ต่อให้ท่านตายแล้ว ข้าก็ไม่…’

‘ไป่หลี่เยียน เงียบปาก!’ ผู้อาวุโสทั้งสองตวาดลั่นพร้อมกัน

ไป่หลี่เยียนได้แต่หุบปาก ก้มหน้าลง แต่สายตากลับกลอกไปมา คิดหาวิธีรักษาชีวิต

เมื่อค่ายกลพิทักษ์เกาะเปิดทำงาน วิธีจากไปเพียงวิธีเดียวคือ…