ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง บทนำ-บทที่ 1

“ฮูหยิน ยินดีด้วยเจ้าค่ะ คลอดคุณหนูออกมาได้อย่างราบรื่นแล้ว” หมอตำแยที่ทำคลอดล้างตัวทารกให้สะอาด ก่อนจะส่งให้สาวใช้นางหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเตียง ให้สาวใช้นางนั้นอุ้มทารกเข้าไปให้ฮูหยินชื่นชม

ทว่าฮูหยินกลับไม่ยอมมองแม้แต่น้อย

“นายท่านล่ะ” อวิ๋นเฟยไม่ได้มาหรือ

“นายท่าน ท่าน…” สาวใช้ที่อุ้มทารกมีสีหน้าเศร้าสลดเล็กน้อย

“ออกไป! อุ้มออกไป อุ้มออกไปเสีย ข้าไม่อยากเห็น!” จู่ๆ ฮูหยินก็โมโห ผลักทารกน้อยไม่หยุด

ลูกสาว? ลูกสาวหรือ…

นางอยากได้ลูกชายที่มีพรสวรรค์อย่างอั๋งเอ๋อร์เพื่อให้อวิ๋นเฟยกลับมาอยู่ข้างกายนาง ไม่ใช่เอาแต่อยู่กับสตรีนางนั้น!

“ฮูหยิน ฮูหยิน ท่านเพิ่งคลอด จะวู่วามไม่ได้…” สาวใช้และหมอตำแยที่อยู่ด้านข้างรีบพยุงนางไว้

“ออกไป! ออกไปเสีย อุ้มนางออกไป พ่อนางไม่เอา นางเกิดมาจะมีประโยชน์อะไร ฉู่อวิ๋นเฟย ท่านมันคนทรยศ!” นางกรีดร้องร่ำไห้อย่างปวดร้าว

“ฮูหยิน ท่านอย่าวู่วามเจ้าค่ะ จะไม่ดีต่อร่างกายนะเจ้าคะ” สาวใช้นางหนึ่งกำลังปลอบโยนนาง แล้วบอกกับสาวใช้ที่อุ้มทารกน้อยอีกว่า “หรูเอ๋อร์ เจ้าอุ้มคุณหนูไปดูแลยังห้องด้านข้างก่อน ระวังหน่อยล่ะ”

“ได้” หรูเอ๋อร์พยักหน้าและเดินออกไปทันที

พวกนางอยู่ข้างกายฮูหยินมาตั้งแต่เด็ก รู้จักนิสัยฮูหยินเป็นอย่างดี ยามนี้หากให้คุณหนูอยู่ที่นี่ต่อไปก็รังแต่จะทำให้ฮูหยินยิ่งรังเกียจมากขึ้น

คนที่อยู่ในห้องไม่รู้ว่ายามนี้มีบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่นอกห้องไม่ไกล

“ฮูหยินคลอดแล้ว?” บุรุษผู้นั้นเอ่ยถามอีจิ้ง

“เจ้าค่ะ ฮูหยินคลอดคุณหนูนางหนึ่ง” น้ำเสียงของอีจิ้งเคารพนบนอบ แต่สีหน้ากลับเย็นชา

“แม่ลูกปลอดภัย?”

“เจ้าค่ะ โชคดีที่…” อีจิ้งกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าบุรุษผู้นั้นกลับร้องฮึเสียงหนึ่ง

“นางปลอดภัย แต่หลิงหลงกลับสูญเสียลูก ลูกของข้า…” บุรุษผู้นั้นหลับตาลง แล้วค่อยลืมตาขึ้น จ้องอีจิ้งไม่วางตา “ในเมื่อแม่ลูกปลอดภัย เรื่องนี้ก็ขอให้จบลงเพียงเท่านี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“…เข้าใจเจ้าค่ะ” อีจิ้งตอบรับพลางกัดฟันกรอด

“ดีมาก เจ้าจงจำไว้ ที่นี่คือสกุลฉู่” อย่านึกว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นเรื่องพวกนาง เมื่อคิดถึงตรงนี้ ขณะที่เขาสะบัดแขนเสื้อจะจากไป กลับแลเห็นลูกชายสองคนจ้องเขาเขม็งอยู่ด้านข้าง

“อั๋งเอ๋อร์ ลูกเข้าไปดูท่านแม่และน้องแทนพ่อเถิด” พอพูดจบ เขาก็ไม่แม้แต่จะแลลูกชายคนเล็ก เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ยามนี้อีจิ้งจึงเงยหน้าขึ้น มองทิศทางที่บุรุษผู้นั้นจากไป สีหน้าคับแค้นใจยิ่ง แต่ก็กัดฟัน ไม่พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น