ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง บทที่ 2

“ไม่ต้องกังวล แม้เจ้าจะฝึกยุทธ์ไม่ได้ แต่มีพี่ใหญ่อยู่นะ” ฉู่เซวียนอั๋งเอ่ยปลอบโยนขึ้นราวกับล่วงรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

“อืม” เรื่องยังไม่เกิดขึ้น นางจะเสียกำลังใจไปก่อนได้อย่างไร

ต้องฮึกเหิมเข้าไว้สิ…ฉู่อีเหรินให้กำลังใจตนเอง จากนั้นถามอีกว่า “พี่ใหญ่ เป็นหมอโอสถยากหรือไม่”

“เจ้าอยากเป็นหมอโอสถหรือ” น้ำเสียงของฉู่อีเหรินที่ถามในครั้งนี้แตกต่างจากตอนถามถึงช่างหลอม ฉู่เซวียนอั๋งเข้าใจความคิดในยามนี้ของนางทันที

“เอ่อ…อืม” พี่ใหญ่เฉียบแหลมนัก ฉู่อีเหรินแลบลิ้นและพยักหน้า

ฉู่เซวียนอั๋งและฉู่เซวียนฉีสองพี่น้องเงียบงันไปพร้อมกันชั่วครู่

“ไม่ได้หรือ” สีหน้าเช่นนี้ทำให้นางหมดกำลังใจลงเล็กน้อย

“ไม่ใช่ไม่ได้ เพียงแต่ลำบากมาก แล้วอีกอย่าง…การประสบความสำเร็จก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีเสมอไป” ฉู่เซวียนอั๋งเอ่ยอย่างรักษาท่าที ไม่อยากทำลายความมั่นใจของน้องสาว

“เพราะเหตุใดกัน”

ฉู่เซวียนอั๋งลูบหัวนางแล้วค่อยคิดว่าจะพูดอะไรต่อ พอดีกับคนรับใช้ที่ขับรถม้าหยุดรถพร้อมรายงานด้วยความเคารพ

“คุณชายใหญ่ คุณชายสาม คุณหนูน้อย ถึงร้านหนังสือแล้วขอรับ”

“พวกเราไปซื้อหนังสือที่เจ้าอยากได้ก่อนแล้วค่อยพูดต่อ” ฉู่เซวียนอั๋งกระโดดลงจากรถแล้วค่อยอุ้มน้องสาว รอให้น้องชายลงมา จากนั้นก็สั่งให้คนขับจอดรถม้ารอด้านข้าง ไม่ให้ฉู่อีเหรินมีโอกาสเหยียบพื้น เขาอุ้มนางเข้าไปในร้านหนังสือเลย

ด้านในร้านหนังสือสว่างไสวยิ่งนัก พื้นเป็นพื้นไม้ บนเพดานมีหินแวววาวสีขาวลูกแล้วลูกเล่าส่องไปถึงชั้นหนังสือที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ

ทางเดินระหว่างชั้นหนังสือกว้างพอสำหรับสองคนเดินสวนกันได้เท่านั้น พอเดินเลี้ยวตรงหัวมุม หินแวววาวบนเพดานก็เปลี่ยนเป็นแสงออกสีส้ม การออกแบบของร้านหนังสือทำให้รู้สึกละมุนละไมแต่ดูเป็นระเบียบ คล้ายกับเดินเข้าไปในห้องสมุด เสียงพูดคุยของผู้คนฟังดูเบาบาง คนในร้านหนังสือไม่มากมายเท่าไร

ครั้นเห็นพวกเขาเข้ามา หลงจู๊ที่ยืนอยู่ที่โต๊ะยาวเดินขึ้นหน้ามาต้อนรับทันที

“ขอต้อนรับคุณชายใหญ่สกุลฉู่ คุณชายสามสกุลฉู่ รวมทั้งคุณหนูท่านนี้ขอรับ” คนขายคุ้นเคยกับเด็กชายสองคนดีเนื่องจากอำนาจและชื่อเสียงของสกุลฉู่เปรียบเสมือนเจ้าเมือง อีกทั้งคุณชายน้อยสองคนนี้ยังมาอุดหนุนที่ร้านอยู่บ้างเมื่อสองปีก่อน แต่คุณหนูที่อุ้มมาด้วยคนนี้เขายังไม่เคยได้พบหน้า

ทว่าแค่เห็นคุณชายใหญ่สกุลฉู่อุ้มนางเข้ามา หลงจู๊ก็สุภาพยิ่งนัก

“เอารายชื่อหนังสือในร้านมาที” ฉู่เซวียนอั๋งสั่งด้วยเสียงราบเรียบ

“ขอรับ โปรดรอสักครู่” หลงจู๊หยิบแผ่นหินขนาดยาวประมาณสิบสองกงเฟินจำนวนสี่แผ่นออกมา จากนั้นเรียกพวกเขาเดินเข้าใกล้โต๊ะยาว วางแผ่นหินลงตรงหน้า “นี่คือรายชื่อหนังสือของร้านเรา สีเทาเป็นหนังสือทั่วไป สีแดงเป็นหนังสือแนะนำเกี่ยวกับเตาหลอมหรือวัสดุ สีเขียวเป็นหนังสือเกี่ยวกับโอสถและสมุนไพร สีดำเป็นหนังสือฝึกยุทธ์” คนขายเอ่ยพลางอธิบายวิธีการใช้รอบหนึ่ง