ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 เล่ม 3 บทที่ 3

บทที่ 3

ภาคีผู้ฝึกตน ภายในกระโจมของไป่หลี่จิงหง

บุรุษสี่คนกวาดอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยงในเวลาเพียงไม่นานอย่างฉับไว แต่มิได้มีท่าทางหยาบช้าตะกละตะกลาม

หลังจากมาตั้งค่ายพักแรมกันที่ทะเลสาบจงโยว หลิงเซ่าจวิน หลงชิงเหยา และโม่อีเหรินก็คุ้นเคยกันมากขึ้น ต่อมาเวลาโม่อีเหรินเตรียมอาหารวิเศษจึงเตรียมเผื่อพวกเขาด้วย

เวลานั้นหลิงเซ่าจวินยังทอดถอนใจด้วยว่า ‘ที่แท้โม่อีเหรินก็ไม่ได้ใจแคบจริงๆ’

‘อันที่จริงข้าสามารถใจแคบได้มากกว่านี้อีก’ โม่อีเหรินกล่าวด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง

‘ไม่ต้องแล้ว เช่นนี้ดียิ่ง’ หลิงเซ่าจวินถอนคำพูดทันควัน

‘โม่อีเหรินน่ารักยิ่งนัก’ หลงชิงเหยาเองก็พูดอย่างเป็นธรรมชาติ

‘น่ารักยิ่งนัก’ ชิงอู๋หยาที่มีฐานะเป็นองครักษ์เออออคล้อยตามทุกคำพูดของหลงชิงเหยา

‘ขอบคุณ’ โม่อีเหรินเอนอิงอยู่ในอ้อมแขนของไป่หลี่จิงหงพลางยิ้มตาหยี

ทว่าอาหารวิเศษมีเพียงหนึ่งมื้อต่อวัน เนื่องจากใครบางคนทนให้คู่หมั้นของตนเหน็ดเหนื่อยเกินไปไม่ลง

โม่อีเหรินไม่ได้เข้าร่วมวงชิงอาหาร แต่หยิบผลไม้วิเศษลูกหนึ่งมากัด ดูดน้ำที่อยู่ด้านในทีละน้อย ทางหนึ่งก็ยังคงคุยกับเสี่ยวทุน

เมื่อครู่ก่อนที่จะจากมา นางได้ทิ้งเสี่ยวทุนไว้ให้แอบฟังอย่างเงียบๆ

จำต้องกล่าวว่าพรสวรรค์นี้ของเสี่ยวทุนมีประโยชน์มากจริงๆ

‘…ท่านแม่ จะให้ข้าตามไปหาโอกาสกัดคนผู้นั้นสักทีหรือไม่’ หลังรายงานเสร็จสิ้น เสี่ยวทุนก็ขอคำสั่งด้วยท่าทางจริงจังยิ่ง

อย่านึกว่ามันอยู่บนข้อมือของท่านแม่แล้วจะไม่เห็นสายตาน่ารำคาญนั่น

ไม่ต้องแล้ว มีโอกาสพวกเราค่อยเล่นงานเขากลับ โม่อีเหรินไม่รีบ

‘อ้อ…’ ระบายแค้นแทนท่านแม่ไม่ได้ เสี่ยวทุนก็ผิดหวังอยู่เล็กๆ

ในทะเลสาบมีความเปลี่ยนแปลงหรือไม่

‘ไม่มี’ เสี่ยวทุนลังเลเล็กน้อย ‘แต่ว่าท่านแม่ ข้ามีความรู้สึกที่แปลกยิ่งอยู่ตลอด เหมือนว่ามีบางสิ่งกำลังจะโผล่ออกมา รู้สึกมาตั้งแต่เข้าใกล้ทะเลสาบแล้ว’

ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเช่นนี้อยู่หรือ

‘ประเดี๋ยวมี ประเดี๋ยวไม่มี’ ตัวเสี่ยวทุนเองก็ไม่เข้าใจ

โม่อีเหรินสะกิดใจ

เสี่ยวทุนสามารถมองข้ามครอบพลังใดๆ ก็ตาม ทว่ากลับความรู้สึกไวต่อความผันผวนของครอบพลังอย่างมาก นี่จะใช่เป็น…ความผันผวนจากทางเข้าแดนสมบัติหรือไม่

เสี่ยวทุน เจ้าคอยจับตาดูอยู่ริมทะเลสาบสักหน่อย หากมีความเคลื่อนไหวอะไรให้บอกข้าทันที

‘ได้เลย’

หลังจบการสื่อสารผ่านญาณวิเศษกับเสี่ยวทุนแล้วก็ได้ยินหลิงเซ่าจวินพูดว่า “แดนสมบัติไม่ปรากฏเสียที มีคนร้อนใจยิ่งกว่าพวกเราอีก”

“พวกเราไม่ร้อนใจหรือ” หลงชิงเหยาถามอย่างแปลกใจ

“ไม่”

“เพราะอะไร”

“รออีกไม่นาน พวกเราก็จะมีของอร่อยให้กินแล้ว” อาหารวิเศษฝีมือโม่อีเหรินกินอย่างไรก็ไม่เบื่อ

“อย่างนี้โม่อีเหรินจะลำบากมากหรือไม่” แม้ว่าเขาเองจะอยากกินอีกสักหลายมื้อก็ตามที…

“เอาวัตถุดิบกับหินวิเศษมา” ไป่หลี่จิงหงเอ่ยขึ้น

“ใช้หญ้าวิเศษเป็นของตอบแทนก็ได้เหมือนกัน” โม่อีเหรินกล่าวเสริม

หลิงเซ่าจวินมองคนทั้งสองอย่างหมดคำพูด “ไป่หลี่จิงหง ท่านขัดสนหินวิเศษถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

“อีเหรินชอบ”

“…” ก็ได้ เขาถามผิดคนแล้ว “โม่อีเหริน ท่านขัดสนหินวิเศษถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

“ไม่ได้ขัดสนมาก แต่มีมากไว้ก็ดี ข้ายังมีของอีกหลายอย่างที่อยากซื้อ มิหนำซ้ำยังต้องซื้ออาหารว่างมาเลี้ยงสัตว์ตัวน้อยของข้าอีกด้วย” นางลูบหัวเขี้ยวเงินพลางเอ่ย

“วู้…” เขี้ยวเงินส่งเสียงร้องอย่างให้ความร่วมมือยิ่ง