ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 เล่ม 3 บทที่ 3

ทะเลสาบจงโยวเกิดความผิดปกติ ภาคีผู้ฝึกตนรุดมาถึงเป็นกลุ่มแรก ตามมาด้วยตระกูลเฟิ่ง ตระกูลหลง จากนั้นก็เป็นตระกูลไป่หลี่ ตระกูลเสวียนหมิง ตระกูลไป๋ ตลอดจนคนอื่นๆ

คนทั้งหลายต่างจับตามองผิวทะเลสาบ

บนผิวทะเลสาบสีอมเขียวมีระลอกคลื่นปรากฏน้อยๆ เคลื่อนที่อย่างแช่มช้าอ่อนโยนราวกับเป็นชนชั้นสูงผู้สง่างามผู้หนึ่ง

ระลอกคลื่นยังคงความเบาไว้ตลอด มิได้รุนแรงขึ้นและก็มิได้หยุดลง

จับตามองอยู่นานเท่าไรก็สุดรู้ เหล่าคลื่นบนผิวทะเลสาบกระจายออกเป็นระลอกๆ ในสายตาของคนทั้งหลายกลับคล้ายว่าเห็นภาพซ้อน

“ข้าตาลายแล้วอย่างนั้นหรือ” มองนานจนตาล้าแล้ว?!

“ดูเหมือนจะไม่ใช่”

ถ้าหากตาของพวกเขาล้าง่ายๆ เช่นนี้ ที่ฝึกบำเพ็ญมาคงเป็นเรื่องโกหกกระมัง

“พวกท่านดูดีๆ ระลอกคลื่นกลายเป็นซ้อนกันหลายชั้น!”

“บนผิวน้ำตรงกลางทะเลสาบ…ดูเหมือนยังมีทะเลสาบอยู่อีก”

“นี่คือ…”

“หรือว่าจะเป็น…”

“แดนสมบัติแรกนภา?!”

ครั้นคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมา คนทั้งหลายก็ยิ่งมองไปที่ตรงกลางทะเลสาบด้วยสายตาเร่งร้อนกว่าเดิมทันที

หากแต่ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ ผิวทะเลสาบก็ยังคงอยู่ในสภาพเช่นนั้น

ระลอกคลื่นบนผิวทะเลสาบยังคงกระเพื่อมอย่างเอื่อยๆ ภาพซ้อนบนผิวทะเลสาบก็เหมือนเป็นบานกระจกที่สะท้อนภาพระลอกคลื่นออกมา ซ้อนทับอยู่เหนือผิวทะเลสาบหนึ่งจั้ง บานกระจกไม่ใหญ่ เพียงราวหกฉื่อเจี้ยนฟางเท่านั้น

บนผิวทะเลสาบมีไอน้ำรวมตัวเป็นหมอกบางๆ อยู่แต่เดิม ทำให้บานกระจกยิ่งดูเป็นภาพลวงตามิใช่ของจริง แต่กลับทำให้ปรากฏการณ์นี้ดูน่าตราตรึงยิ่งกว่าเดิม

ประดุจหมอก ประดุจควัน ประดุจฝัน ประหนึ่งมายา เนิ่นนานมิเปลี่ยนแปร…

ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา ไม่มีครั้งใดที่แดนสมบัติแรกนภาปรากฏขึ้นในสภาพเช่นนี้

ไม่เพียงไม่ชัดเจน มองไม่ออกว่าทางเข้าอยู่ตรงที่ใด แม้แต่ใช่แดนสมบัติจริงหรือไม่ก็ยังไม่อาจแน่ใจได้

“เช่นนี้…นับเป็นอะไร” นั่นใช่แดนสมบัติแรกนภาจริงๆ หรือ

โม่อีเหรินที่มองดูปรากฏการณ์ประหลาดบนผิวทะเลสาบอยู่เช่นเดียวกันเกิดความรู้สึกน่าพิศวงชนิดหนึ่งขึ้นมา ดูเหมือนว่าควรเข้าไปใกล้กว่านี้อีกหน่อย

‘ท่านแม่ พุ่งเข้าไป!’ เสี่ยวทุนตะโกนบอก มันกลับมาอยู่บนมือท่านแม่ตั้งแต่ท่านแม่กับท่านพ่อมาถึงแล้ว

พุ่งเข้าไปในนั้น?

‘อื้ม ข้ารู้สึกได้ว่าด้านหลังนั้นมีบางอย่างอยู่’

โม่อีเหรินจับจูงไป่หลี่จิงหงทันที

ไป่หลี่จิงหงก้มหน้าลงก็มองเห็นโม่อีเหรินให้เสี่ยวทุนเลื้อยมาอยู่บนข้อมือเขา

โม่อีเหรินยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะถ่ายทอดเสียงอย่างเงียบเชียบ “หากพวกเราพลัดกัน ท่านพาเสี่ยวทุนไปด้วย พวกเราก็จะหากันเจอเร็วขึ้น”

แม้จี้คู่รูปกิเลนจะสามารถสื่อสนองกันและกันได้เช่นกัน แต่อย่างไรก็ไม่สะดวกเท่านางกับเสี่ยวทุนสื่อสารกันโดยตรง