ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 เล่ม 3 บทที่ 5

เวลาเดียวกันลมกระโชกก็กวาดผ่านจุดที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่นี้

ฟองอากาศมีอาการสั่นสะเทือนเป็นรูปคลื่นได้ครู่หนึ่งก็หายไป

เสียงลมก็หายไปแล้วเช่นกัน

“ลมผ่านไปแล้ว” เขี้ยวเงินพูดขึ้น

ไป่หลี่จิงหงอุ้มโม่อีเหรินกระโดดขึ้นด้านบนเพียงคนเดียว ทว่าก็มีเจ้าสามตัวที่ ‘เกาะเกี่ยว’ อยู่บนตัวโม่อีเหรินติดสอยห้อยตามขึ้นมาด้วย สองคนสองสัตว์หนึ่งพืชกลับมายืนบนพื้นดินอีกครั้ง

บนพื้นดินเลี่ยนเตียนโล่งไปอีกแถบหนึ่ง

คราวนี้โม่อีเหรินรู้แล้วว่าเหตุใดพืชเขียวถึงขึ้นอยู่เสมอหน้าดิน เพราะว่าถ้ามันกล้าโผล่หัวขึ้นมา จะต้องถูกลมกระโชกที่พัดมาบั่นคอทิ้งนั่นเอง

“โม่อีเหริน ไปทางนั้น!” เขี้ยวเงินรีบพูด

“ทางนั้น?”

ครั้นมองไป อืม ยังคงเป็นผนังผาที่เลี่ยนเตียน

“ข้ารู้สึกว่าตรงนั้นเหมือนจะมีบางอย่าง ข้าอยากไปดูสักหน่อย” เขี้ยวเงินกล่าวอย่างจริงจังระมัดระวัง

“ไปด้วยกัน” โม่อีเหรินว่า ก่อนเดินหน้ามองไปทางไป่หลี่จิงหง

ไป่หลี่จิงหงไม่มีวางท่า เขากอดเอวนางไว้แล้วเคลื่อนกายไปในทันใด

แม้จะไม่ได้เร็วเหมือนการเคลื่อนที่ในพริบตาของโม่อีเหริน แต่ไป่หลี่จิงหงในตอนนี้สามารถไปได้สิบลี้ในหนึ่งก้าว หลังสิบกว่าก้าวก็มาถึงเบื้องหน้าผนังผานั้นแล้ว

เขี้ยวเงินกระโดดลงจากบ่าของโม่อีเหรินแทบจะทันที

ขณะเข้ามาใกล้ตรงนี้ มันก็ได้กลิ่นหอมชนิดหนึ่งแล้ว ยิ่งใกล้ก็ยิ่งอบอวล

เขี้ยวเงินบินขึ้นด้านบนชิดผนังผา ดมดูอย่างละเอียด

โม่อีเหรินมองดูรอยแตกระหว่างผนังผาแล้วก็พลันคิดได้ “หรือว่าจะเป็น…ผลศิลาวายุ!”

“ผลศิลาวายุ?”

“ผลไม้พิเศษที่จะมีเฉพาะในแถบลมกระโชก เป็นผลไม้วิเศษที่มีฤทธิ์บำรุงมหาศาลต่อสัตว์วิเศษชนิดที่บินได้”

แม้ว่าเขี้ยวเงินจะเป็นหมาป่า แต่มันก็เป็นหมาป่าวายุปีกเงิน นับว่าเป็นสัตว์วิเศษชนิดบินได้เช่นกัน มิน่ามันถึงสนองตอบต่อผลศิลาวายุได้ดีเป็นพิเศษ

“โม่อีเหริน เจ้านี่ ข้าอยากได้” เขี้ยวเงินหยุดอยู่ระหว่างรอยแตกแห่งหนึ่งพลางบอกกับโม่อีเหริน

“จิงหง ข้าจะขึ้นไปประเดี๋ยวหนึ่ง” โม่อีเหรินเงยหน้าพูดกับเขา

“ข้าไปกับเจ้า” ไป่หลี่จิงหงพานางเหินกายขึ้นไปโดยไม่รีรอ ตั้งแต่ที่กอดเอวนางไว้เมื่อครู่นี้ เขาก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออก

“จิงหง ข้าไปเองได้” แนบชิดติดกันถึงเพียงนี้…ชวนกระอักกระอ่วนอยู่เล็กน้อย…

“ถ้าเกิดเจ้าไปแตะถูกอะไรแล้วถูกส่งตัวไปอีกเล่า” ไป่หลี่จิงหงพูดด้วยท่าทางเป็นการเป็นงานยิ่ง

“…” มีเหตุผล

แดนสมบัติที่ในสายตาโม่อีเหรินเห็นว่า ‘กวนประสาทอยู่หน่อยๆ’ แห่งนี้ดูเหมือนว่าจุดกระตุ้นการส่งตัวจะล้วนพิลึกพิลั่นยิ่ง จำเป็นต้องเตรียมพร้อมรับมือ อยู่ติดๆ กันไว้ อย่างน้อยก็อาจถูกส่งตัวไปด้วยกัน จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะพลัดจากกัน

ครั้นคิดได้เช่นนี้ โม่อีเหรินก็ยินดียิ่งที่จะ…ถูกกระเตงไปเหมือนเป็นห่อผ้า