ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

“อา…อื้ม…พี่ชายออกแรงเยอะไปแล้ว ลึก…ลึกยิ่งนัก อ๊า…” เสียงร้องแหลมของหญิงสาวดังขึ้น

“ปีศาจน้อย แค่นี้เจ้าก็รับไม่ไหวแล้วหรือ ให้พี่ชายได้รักเจ้าอย่างเต็มที่เถอะ…” ชายหนุ่มกล่าวพลางคำรามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุขสม

“ข้า ข้าทนไม่ไหวแล้ว ช้าๆ หน่อย…”

“วันนี้หากไม่ขยี้เจ้าให้สมใจ… ข้าก็ไม่ใช่บุรุษแล้ว!”

“พี่ชายละเว้นข้าเถิด…”

“ฮ้า…”

ในม่านมุ้งเกิดคลื่นโหมซัด เสียงคำรามและเสียงครางดังไม่หยุด ชวนให้จิตใจคนวาบหวิวรุ่มร้อน ในเวลาอันรวดเร็ว ดอกซิ่งแดงถูกบดขยี้ น้ำค้างพร่างพรม เทียนไขแดงดับวูบ เครื่องหอมในเตากำยานกระจัดกระจาย…จบ

“เอ๋? จบแล้วหรือ ไม่ได้ๆ เขียนอย่างนี้นักอ่านก็ประท้วงน่ะสิ ต้องเขวี้ยงหนังสือทิ้งแน่!” ฮวาชุนซินถือแท่งถ่านที่เผาออกมาเป็นพิเศษ ขีดเขียนไปบนสมุดเล่มเล็กที่ว่างเปล่า นอกจากท่วงท่าลีลาในการโรมรันพันตูแล้ว ยังไม่ลืมเพิ่มข้อความบรรยายไว้ด้านข้างด้วย เขียนไปเขียนมา เพียงครู่เดียวสองคนที่อยู่บนเตียงกลับเสร็จสิ้นกิจธุระเสียแล้ว

มิใช่ยังต้องบดต้องขยี้อย่างนั้นอย่างนี้อีกหรอกหรือ เวลายังไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็เสร็จกิจเสียแล้ว เช่นนี้ไม่ต้องพูดถึงว่าสาวงามบนเตียงจะยังไม่คลายความปรารถนา กระทั่งนางที่สังเกตการณ์เก็บข้อมูลอยู่นอกหน้าต่างยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มเลย

“พี่ชายคนดี วันนี้ท่านเร็วก็จริง แต่กลับห้าวหาญเกินใคร ทำให้ข้ารู้สึกสบายไปทั้งตัว” สาวงามบนเตียงข่มความดูแคลนในใจ แสร้งหอบสะท้านเอ่ยว่า “หากพี่ชายคนดีทำนานกว่านี้อีกสักนิด วิญญาณข้าจะต้องหลุดลอยออกไปแน่”

ฮวาชุนซินได้เห็นฝีมือยอดเยี่ยมร้ายกาจในการโกหกหน้าตายของสาวๆ ในหอโคมเขียวอีกครั้ง

นางรีบก้มหน้าจดโดยไว

‘ไม่พูดถึงระยะเวลา ขอเพียงต้องปากหวาน’

“ฮ่าๆ ข้าเห็นเจ้าทนไม่ไหวแล้ว กลัวจะทำให้เจ้าสำลักความสุขจนตาย มิเช่นนั้นข้าจะตัดใจได้อย่างไร”

ฮวาชุนซินมุมปากกระตุก จดบันทึกต่อ

‘บุรุษหลั่งเร็ว ดีแต่ปากเท่านั้น’