ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

บทที่ 2

“ที่นี่บรรยากาศไม่เลว”

พิรัลออกปากชมอย่างพึงพอใจหลังจากกวาดตามองไปรอบบริเวณ…สวนอาหารแห่งนี้ค่อนข้างกว้าง มีความเป็นธรรมชาติแทรกซึมอยู่ในบรรยากาศ ไม่ว่าจะเป็นเรือนใหญ่ที่ยกพื้นสูงอยู่กลางบึง มีลมรำเพยพัดโชยให้ความเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ และลมนั้นก็หอบกลิ่นหอมของพันธุ์ไม้ราตรีที่ปลูกอยู่รายรอบมาแตะจมูกให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบ

พื้นที่ใช้สอยในร้านก็ได้รับการตกแต่งอย่างลงตัวไม่ขัดตา…โต๊ะแต่ละตัวอยู่ห่างกันพอประมาณเพื่อให้ลูกค้ามีความเป็นส่วนตัว ไม่แออัดเหมือนบางร้านที่พนักเก้าอี้แทบจะเกยกัน

“น้องดาวชอบมาที่นี่น่ะ กูก็ว่าที่นี่บรรยากาศดี อาหารก็อร่อยใช้ได้”

เอกภพบอกด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขเมื่อนึกถึงคนรักสาว ซึ่งแม้จะคบหากันไม่นาน แต่ใจก็บอกว่าใช่เลย…คนนี้แหละคือคนสำคัญที่ชีวิตเขาจะขาดเสียมิได้

พิรัลตีสีหน้าชนิดหนึ่ง…ค่อนไปทางเย้ยหยัน ในสายตาเขา ดวงดาวเป็นผู้หญิงที่จืดชืด ยากที่จะเชื่อเหลือเกินว่าเอกภพจะหยุดความพอใจทั้งหมดไว้ที่เธอคนเดียวได้ จนถึงบัดนี้ก็ยังทำใจเชื่อไม่ลง

“ยายน้องดาวคนนั้นน่ะเหรอ” ถามเพื่อความแน่ใจและแอบหวังลึกๆ ว่าจะเป็นดาวอื่นที่เฉิดฉายกว่า แต่เพื่อนหนุ่มกลับพยักหน้ารับหงึกๆ

“ฮื่อ…คนนั้นแหละ กูคั่วอยู่ดาวเดียว วันที่สามสิบเดือนหน้ากูจะหมั้นกับน้องดาว พวกมึงต้องมาให้ได้นะ ไม่มามีเตะกันทีหลังแน่”

“นี่มึงเอาจริงเหรอ”

“จริงดิ ใจกูน่ะอยากแต่งวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ”

“อะไรจะอยากลงนรกเร็วขนาดนั้น”

เพื่อนหนุ่มถึงกับสำลัก วางแก้วเบียร์ลงแทบไม่ทัน ก่นว่าตัวการเสียงขรม

“ไอ้เวร พูดซะเสียหมด แต่งงานนะเว้ย ไม่ได้ลงไปหายมบาล”

“ไอ้พิมันไม่เข้าใจคนมีความรักหรอก เพราะมันไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง” เดชาที่นั่งข้างเอกภพออกหน้าช่วยอีกแรง

พิรัลปรายตามองแนวร่วมที่เป็นคุณพ่อลูกสองอย่างเยาะหยัน

“จะให้กูเอาอย่างมึงน่ะเหรอ…อยู่ดีไม่ว่าดี หาห่วงผูกคอ แล้วเป็นไง…มีลูกกวนตัวมีเมียกวนใจ จะไปไหนทำอะไรก็ต้องรายงานเมียหมด”

“ก็กูไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง…” เดชาแก้ตัว “ว่าแต่มึงเหอะ อายุขึ้นเลขสามแล้วนา ไม่คิดจะคบหาผู้หญิงคนไหนจริงจังบ้างเหรอ จะหวงความโสดไปถึงไหน ไอ้ภพมันยังคิดลงจากคานแล้วเลย”

“แม่กูบ่นแบบนั้นทุกวัน มึงไม่ต้องมาบ่นซ้ำหรอก อย่าทำตัวเป็นแม่คนที่สามของกูเลย เซ็งว่ะ…”

ชายหนุ่มโบกมือปรามเพื่อนอย่างเบื่อหน่ายจริงๆ…ไม่รู้ว่าความโสดมันมีพิษมีภัยอะไรนักหนา คนรอบข้างถึงชอบยุยงส่งเสริมให้สลัดมันทิ้งไปนัก

“กูแค่เตือนไว้ กลัวมึงมีลูกไม่ทันใช้” เดชาไม่ยอมเลิกราง่ายๆ

“จะให้กูมีลูกทันใช้แบบมึงน่ะเหรอ” พิรัลทำเสียงและสายตาเยาะเพื่อนอีกครั้ง “ทันใครใช้กันแน่วะ มึงใช้มันหรือมันใช้มึง เท่าที่เห็นรู้สึกว่าลูกใช้มึงอยู่นะ”

“มันยังเด็ก…เอาไว้ให้มันโตกว่านี้สักสิบปีสิบห้าปีก็คงจะใช้งานมันได้มั่งหรอก”

“ไม่ใช่ต้องเหนื่อยกับการวิ่งไล่จับมันตามผับตามบาร์อีกเหรอ”

ชายหนุ่มขัดคออย่างอดไม่ได้อีกครั้ง ทำเอาเพื่อนบ่นพึมพลางถลึงตาขุ่นใส่

“จะพูดกันได้ไม่นานก็เพราะปากอย่างนี้แหละว้า”

พิรัลหัวเราะหึๆ เติมเบียร์ให้ตัวเองและเพื่อน หากพอรินเสร็จอีกฝ่ายกลับไม่ยอมยกขึ้นดื่ม ทำตาค้าง ตัวแข็งทื่อราวกับถูกคาถานะจังงัง ชายหนุ่มเห็นเข้าก็เลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อยอย่างพิศวง

“เป็นไรวะ”

“แม่โว้ย…ผู้หญิงคนนั้นหุ่นดีฉิบเป๋ง”

เดชาคราง มองข้ามไหล่กว้างของเพื่อนไปตาแทบไม่กะพริบ พิรัลเหลียวมองตามแล้วก็เกิดอาการหายใจสะดุด เพราะผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่หุ่นดีจริงอย่างที่เดชาพูด ใบหน้าของเธอยังอยู่ในขั้น ‘สวย’ มากอีกด้วย…แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจเขามากที่สุดคือเรือนผมดกดำเป็นเงางามอย่างน่าสัมผัสนั่น

ผู้ชายหลายคนมองเธอตาปรอยอย่างติดใจ แต่หญิงสาวไม่สนใจใคร กวาดตามองไปรอบบริเวณราวกับหาใครสักคน และมาหยุดลงที่โต๊ะของสามหนุ่ม

ริมฝีปากรูปกระจับแย้มยิ้มหวาน แล้วร่างเพรียวระหงก็ตรงดิ่งมาหาราวกับลูกธนูพุ่งตรงสู่เป้าหมาย…