ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

ไปรยาจึงยิ้มใส่ตาเป้าหมายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เหงาบ้างไหมคะ”

“ไม่ครับ ผมมีเพื่อนมาด้วย” เอกภพตอบอย่างสุภาพ ท่าทางระมัดระวังตัว ไม่มีทีท่าอยากจะกระโจนใส่เธอเหมือนอีกสองคนที่ทำท่าเหมือนหมาป่าจ้องงาบหนูน้อยหมวกแดงยังไงยังงั้น

“แต่ผมเหงาครับ อยากได้คนสวยอย่างคุณมาช่วยให้หายเหงาเหลือเกิน” เดชาพูดออดอ้อน

ไปรยาฝืนยิ้มหวาน แต่คิดว่าคงออกมาแหยแฝ่นเต็มทีด้วยใจขยะแขยงเต็มกลืน เธอไม่สนใจ ‘นายกะหล่ำปลี’ หันกลับไปมองเอกภพอีกครั้ง ตั้งใจให้เรื่องนี้จบภายในห้านาทีให้ได้

“รู้ไหมคะว่าฉันสนคุณตั้งแต่แรกเห็น”

เอกภพทำท่าอึดอัด เหลือบมองเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ ซึ่งพิรัลก็สนองตอบฉับไวด้วยสนใจแม่สาวตาคมผมสวยเป็นทุน

“มันไม่ว่างสำหรับคุณหรอกครับ แต่ผมน่ะว่างเสมอ”

ชายหนุ่มจบคำพูดด้วยรอยยิ้มเก๋แบบที่ละลายใจผู้หญิงให้อ่อนยวบแทบทุกราย แต่ไปรยาอยู่นอกกรณีนั้น หญิงสาวปรายตามองอย่างขยะแขยงก่อนเมินผ่านใบหน้าคมสันไปอย่างไม่ไยดีทำให้ชายหนุ่มงงเล็กน้อยที่เห็นเธอมุ่งมั่นในตัวเพื่อนเขามากขนาดนั้น

“ทำไมล่ะคะ” ไปรยาแสร้งถามอย่างไม่เข้าใจ “หรือคุณมีภรรยาแล้ว”

“ยังครับ”

“แล้วทำไมถึงปฏิเสธฉันล่ะคะ ช่วยตอบให้ชัดๆ หน่อยได้ไหม ฉันทนรับความผิดหวังอย่างไม่มีเหตุผลไม่ได้ด้วย” หญิงสาวว่าพลางจ้องตาเขาอย่างค้นหาความจริง

เอกภพถอนใจ สบตาคมงามตรงๆ ก่อนให้คำตอบอย่างหนักแน่นจริงจัง

“ผมมีคนรักแล้วครับ กำลังจะหมั้นกับเธอในไม่ช้านี้ ถึงเราจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ผมสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเธอ ผมต้องทำตามสัญญานั้น”

ไปรยายิ้มอย่างจริงใจเป็นครั้งแรกกับคำตอบที่ได้รับ…เป็นอันว่าจบบทบาทที่เสาวนีย์เขียนให้เล่นเสียที

“คนรักของคุณเป็นคนที่น่าอิจฉามากค่ะ ฉันคงไม่รบกวนคุณแล้ว” หญิงสาวบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นช้าๆ ไม่ทำท่าเหมือนอยากจะกระโจนออกไปจากจุดนั้น แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อข้อมือถูก ‘นายพริกชี้ฟ้า’ คว้าไว้

“ผมว่างพอให้คุณรบกวนนะครับ”

ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่มทุ้ม ดวงตาคมพราวระยับชวนขนลุก…นี่ถ้าเธอเป็นขนมหวาน เขาคงหยิบใส่ปากเคี้ยวไปแล้วแหงๆ…หญิงสาวปลดมือเขาออกอย่างไม่ปิดบังความรังเกียจ บอกเสียงกระด้าง เย็นชา

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันชอบตัวจริง ไม่ชอบตัวสำรอง”

ว่าจบไปรยาก็ก้าวฉับๆ จากไปโดยไม่เหลียวกลับไปมองด้านหลัง จึงไม่เห็นว่าชายหนุ่มมองตามมาด้วยอาการคอแข็งเพียงไร

พอพ้นสายตาคน หญิงสาวก็วิ่งไปหาเสาวนีย์ที่ลับล่อดูเหตุการณ์อยู่แถวนั้น แล้วพากันหลบฉากไปรวมกลุ่มกับกมลาและดวงดาวซึ่งรอผลด้วยใจระทึกราวกับลุ้นผลเอนทรานซ์อีกรอบ

“เป็นไงมั่งปาย” ดวงดาวถามเสียงสั่น

“แฟนเธอใช้ได้ยายดาว เขาไม่สนฉันเลย” ไปรยาสวมเสื้อนอก รวบผมด้วยยางผ้กำมะหยี่สีสวย พลางเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้เพื่อนฟัง สุดท้ายดวงดาวก็ถอนใจโล่งอกและยิ้มอย่างภาคภูมิ

“พี่ภพไม่ได้หลอกเราจริงด้วย”

“ฮื่อ…เขาน่ะดี แต่เพื่อนเขาน่ะเลวบรม บอกให้แฟนเธอเลิกคบเพื่อนพรรค์นี้เถอะ คบไปก็ไม่สร้างความเจริญให้หรอก” ไปรยาว่าด้วยน้ำเสียงเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันมิใช่น้อย “ใครพกโฟม เจล หรืออะไรที่ใช้ล้างมาได้บ้าง ขอฉันใช้ล้างมือหน่อยเถอะ ไอ้บ้ากามนั่นมันจับมือฉันด้วย ขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว”