ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

นับได้ถึงเก้า…เสียงหัวเราะก็ซาลงเพราะเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ ความที่อยู่ใกล้ เอกภพจึงเอื้อมมือไปหยิบมากดปุ่มตอบรับ แล้วก็ได้ยินเสียงใสแจ๋วรัวเร็วราวกับปืนกลสวนขึ้นฉับไว

“ฮัลโหล พี่พิเหรอ แม่ให้เพิร์ลโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบว่าเป็นไง ยังอยู่ครบสามสิบสองหรือเปล่า พี่โทรมาบ้านครั้งเดียวตอนถึงเชียงใหม่ แล้วก็ไม่โทรกลับมาอีกเลย แม่เขาเป็นห่วงนะ อ้อ แล้วซื้อของฝากให้เพิร์ลเรียบร้อยแล้วรึยัง อย่าลืมนะ ไม่มีของฝากไม่ให้เข้าบ้าน”

“เดี๋ยว…เดี๋ยว…ยายตัวยุ่ง นี่พี่ภพนะ ไม่ใช่พี่พิของเรา”

พอสบช่องอีกฝ่ายหยุดหายใจ เอกภพก็รีบบอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ อดคิดไม่ได้ว่าพี่น้องคู่นี้น่าขำพอกัน เพียงแต่กับคนน้อง เขามีความเอ็นดูให้ค่อนข้างมาก เพราะเคยเห็นกันมานาน ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกอายุแค่ขวบเศษ เดินเตาะแตะ พูดจาไม่รู้ความ จึงรักใคร่เอ็นดูไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง

“อ้าว พี่ภพเองเหรอคะ ขอโทษค่ะ เพิร์ลไม่รู้ นึกว่าพี่พิ แล้วนี่พี่พิอยู่ไหนคะ”

เสียงเล็กใสดั่งระฆังเงินใบน้อยชี้แจงเจื้อยแจ้วก่อนถามต่ออย่างสงสัย

เอกภพหัวเราะหึๆ ปรายตามองเพื่อนที่ทำหน้าเมื่อยอยู่บนเตียงแล้วให้คำตอบ

“มันก็อยู่แถวนี้แหละ ตอนนี้ไม่ค่อยสบาย”

“พี่พิไม่สบาย เป็นอะไรคะ” พิสินีค่อนข้างตกใจ เพราะพิรัลเป็นคนที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงเข้าขั้น ‘หนังเหนียว’ นานทีปีหนโรคภัยไข้เจ็บถึงจะเบียดเบียนเขาได้สักครั้ง

“พูดกับพี่เขาเองแล้วกัน เอ้า…”

เอกภพตัดบท ส่งโทรศัพท์เครื่องเล็กให้เพื่อนรับไปพูดต่อ พิรัลทำเสียงอือออตอบรับความห่วงใยของน้องสาวสองสามคำ อ้อมแอ้มบอกว่าปวดหัว ไม่ค่อยสบายเพราะโหมงานหนัก ทำให้เพื่อนร่วมห้องหัวเราะพรืดอย่างอดไม่อยู่ มิไยว่าอีกฝ่ายจะถลึงตาปรามสักแค่ไหน

“เออ ยายเพิร์ล ถ้ามีคนแปลกหน้ามาหยามเราให้โกรธมาก ทำยังไงเราถึงจะหายโกรธ” พิรัลเอ่ยถามน้องสาวในตอนหนึ่ง

“ก็ต้องดูก่อนว่าถูกหยามขนาดไหน ถ้าเป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งก็คงไม่สนใจ ยิ่งถ้าเป็นแค่คนแปลกหน้าที่ผ่านมาผ่านไปก็ไม่รู้ว่าจะจำไว้ทำไมให้เปลืองสมอง”

“แล้วถ้าเขาหยามเราอย่างแรง อย่าง…หาว่าเราเป็นผู้หญิง…เอ่อ…พรรค์นั้นล่ะ”

“โห…อย่างนี้จนตายก็ไม่มีวันอภัยให้ ตาถั่วไม่พอยังปากเน่าเสียอีก ถ้าพูดให้ได้ยินนะ จะเอาหินเขวี้ยงให้ปากแตกกินน้ำพริกไม่ได้เลย และถ้ามีพยานรู้เห็น เพิร์ลจะแจ้งความข้อหาหมิ่นประมาทซะให้เข็ด!” สาวน้อยใส่อารมณ์อย่างเมามันทำให้พี่ชายกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนสะดุ้งวาบ เมื่ออีกฝ่ายเอะใจถามอย่างหวาดระแวง “ว่าแต่พี่พิถามทำไม หรือว่าไปหยามใครเขามา”