ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

“เราก็จ้องจับผิดพี่เรื่อย ไม่เอาล่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว พี่ปวดหัว อยากนอน แค่นี้นะยายตัวยุ่ง” พิรัลตัดบทโดยใช้เสียงดังข่ม อำพรางความจริงไว้

“ยังไงก็อย่าลืมของฝากเพิร์ลน้า” แม่ตัวยุ่งไม่วายทวงแจ๋วๆ

ชายหนุ่มโคลงศีรษะอย่างอ่อนใจระคนขำ

“ตกลงนี่เราห่วงของฝากหรือห่วงพี่กันแน่หืม…ยายเพิร์ล”

พิสินีหัวเราะคิก ตอบอย่างทะเล้นนิดๆ ว่า

“ห่วงทั้งสองอย่างแหละค่ะ ถ้าพี่พิไม่สบายจะออกไปหาของฝากให้เพิร์ลได้ยังไง เพราะฉะนั้นต้องรีบหายเร็วๆ นะคะ บายค่ะ”

สาวน้อยยอมวางสาย พิรัลปิดโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นเห็นเอกภพทำตาระริกขัน แม้จะได้ยินความข้างเดียว แต่เพื่อนหนุ่มคงสามารถปะติดปะต่อใจความโดยรวมได้ไม่ยาก

มองหน้าเพื่อนตอนนี้แล้วไม่รู้เป็นไง พิรัลอยากถอนใจดังๆ ออกมาเหลือเกิน!

“เอ้า!”

เอกภพกะพริบตาปริบ ถือถ้วยกาแฟค้าง ทำหน้างุนงงระคนประหลาดใจ เมื่อเพื่อนยื่นช่อกุหลาบขาวกลีบแข็งราวดอกไม้ประดิษฐ์ช่อใหญ่ให้ในตอนสาย

“ให้กู…เนื่องในโอกาสอะไรวะ”

“ไม่ใช่ให้มึง นี่กูจะฝากมึงไปขอโทษเพื่อนยายน้องดาวเขาต่างหาก”

“เฮ้ย!” เอกภพร้อง ผงะไปทางด้านหลังชนพนักเก้าอี้ทำเอากาแฟกระฉอกออกจากถ้วยโดนมือตัวเองเล็กน้อย จึงรีบวางลงบนจานรอง ไม่กล้าถือไว้นานๆ เพราะเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าไอ้เพื่อนตัวร้ายจะทำให้เขาตกใจจนเผลอสาดกาแฟใส่ตัวเองทั้งแก้วเมื่อไหร่

“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“กูว่าขอฝากดอกไม้นี่…” พิรัลบอกชัดถ้อยชัดคำ วางช่อกุหลาบลงบนตักเพื่อนอย่างระมัดระวังไม่ให้กระดาษแก้วยับย่นเสียรูปทรง “ให้มึงเอาไปขอโทษเพื่อนน้องดาว หยั่งเชิงดูซิว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง”

“ทำไมไม่ไปเองวะ”

“ก็เขาโกรธกูจนแทบพิฆาตทิ้ง ขืนทะเล่อทะล่าเข้าไป เขาคงได้เรียกคนงานมาจับกูโยนออกไปโดยไม่ยอมฟังอะไรแน่ แต่ถ้าเป็นมึงน่าจะพอหยวน เพราะเขาโกรธกู ไม่ได้โกรธมึงด้วยนี่”

พิรัลพูดเสียงอ่อน หวังคะแนนเห็นใจเต็มที่ แต่ถ้าเปรียบเอกภพเป็นอาจารย์ ก็คงเป็นอาจารย์ที่เขี้ยวและงกคะแนนน่าดู เพราะสายตาที่มองมาบอกได้ดีว่า คะแนนจิตพิสัย (ที่ให้ด้วยความพิศวาส) สำหรับเขาคือศูนย์!

“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เองโว้ย อย่ามาใช้กู”

“สองหัวดีกว่าหัวเดียวนะเพื่อน”

“โฮ่ สองหัวดีกว่าหัวเดียว แล้วตอนทำน่ะ มึงฟังอีกหัวหนึ่งที่อยู่ตรงนี้มั้ย ไม่…มึงคิดเองเออเอง แล้วก็ลุยเองคนเดียวเลย แต่พอเดือดร้อนล่ะสองหัวเชียว ตอนนี้กูขอถือภาษิตว่าตัวใครตัวมันดีกว่า”

“อย่าเพิ่งทิ้งกันน่า อย่าลืมนะ ถ้ายายคุณปายไม่หายโกรธ ยายน้องดาวก็จะโกรธมึงไม่เลิกด้วย ตอนนี้เรามีผลประโยชน์ร่วมกันนะ”

พิรัลอ้างเหตุผลหว่านล้อมอย่างหัวหมอ เอกภพกลอกตาพลางครางลึกในลำคออย่างปลงอนิจจัง

“บางที…เลิกคบมึงซะอาจจะง่ายกว่า เฮ้อ…เวรจริงกู…เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง แต่กลับต้องเอากระดูกมาแขวนคอ!”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน กุมภาพันธ์ 64)