ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

“เขาจะกลับใจมาชอบลูกสาวแม่ได้ไงคะ หน้าก็ไม่เคยเห็น แถมเขาอยู่กรุงเทพฯ เราอยู่เชียงใหม่ และเราก็จะไม่ไปยุ่งกับเขาอีกแล้วด้วย พระท่านสอนว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เพราะฉะนั้นอย่าไปยุ่งกับเขาเลยค่ะ เดี๋ยวจะมีเวรกรรมผูกพันกันต่อไปเปล่าๆ เราอยู่ของเราเงียบๆ แสนสบาย”

ผู้เป็นมารดาถอนใจยอมแพ้ กระนั้นลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เธอเอ่ยต่อ

“แม่ก็ว่างั้น แต่คนเราถ้ามีเวรกรรมผูกพันกันแล้ว ทำยังไงก็เลี่ยงไม่พ้นนะหนูปาย”

“อย่าพูดเรื่องน่ากลัวอย่างนั้นสิคะ ปายไม่อยากมีเวรกรรมผูกพันกับคนพรรค์นั้นด้วย แม่อย่าพูดเรื่องอัปมงคลในเช้าที่สดใสของเราเลยค่ะ”

“นั่นสิ” ปิ่นแก้วเห็นด้วยว่าพิรัลคือสิ่งอัปมงคล ไม่ควรเอ่ยถึงให้เสียฤกษ์ จึงเปลี่ยนไปถามบุตรสาวว่า “แล้วหนูอยากได้หรืออยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ขากลับแม่จะแวะกาดด้วย”

“ไม่ล่ะค่ะ แม่อยากกินอะไรก็ซื้อมาเถอะ ปายกินได้หมดแหละ ฝากสวัสดีป้าดาด้วยนะคะ บอกป้าเค้าด้วยว่าอย่าไปจับคู่ให้พี่ภัทร์เลย เขาไม่เล่นด้วยหรอก พี่ภัทร์ก็พอกับนายพิลึกพิลั่นลูกชายป้าราตรีแหละค่ะ หนีสุดชีวิตแน่ ปายสงสารฝ่ายหญิง ไม่อยากให้เป็นแบบปาย”

ปิ่นแก้วถอนใจเหนื่อยหน่าย ตอนแรกเธอก็นึกเห็นด้วยกับแผนการจับคู่ของพี่สะใภ้ แต่พอฟังบุตรสาวพูดก็ชักลังเล เนื่องจากเปิดประเดิมก็ชักนำให้ไปรยาอับอายขายหน้าจากการถูกปฏิเสธ ซึ่งพวกปากเปราะไม่มีอะไรทำก็ซุบซิบนินทากันสนุกปากว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่เอาไหน ผู้ชายถึงไม่เอา แล้วยังหน้าด้านเฝ้าตามตื๊อทั้งที่เขาไม่เล่นด้วยอยู่นั่นแหละ

ปิ่นแก้วไม่อยากให้หญิงอื่นพบเจอเหตุการณ์เดียวกันจึงยอมจำนน ไม่วายบ่นอย่างไม่เข้าใจ

“พวกผู้ชายนี่ยังไงน้า รักความโสดกันจริงเชียว ผู้ใหญ่อุตส่าห์หวังดี ช่วยหาผู้หญิงดีๆ ให้ กลับวิ่งหนี ทีผู้หญิงไม่ดีล่ะชอบสุงสิงนัก”

“ถ้าหมายถึงแม่ม่ายคนงามนั่น ขอบอกว่าไม่ใช่ค่ะ พี่ภัทร์ก็หนีกระเจิงเหมือนกัน เพียงแต่วิ่งหลบๆ ไม่ออกนอกหน้า ใช้ปายบังไว้” หญิงสาวแก้ด้วยรอยยิ้มเมื่อคิดถึงญาติผู้พี่ และให้ความช่วยเหลือเขาด้วยการเสริมต่อ “ปายว่าแม่กับป้าดาอย่าไปยุ่งกับพี่ภัทร์เขาเลยค่ะ ถึงเวลาเขาก็มีเอง อย่าไปเชื่อที่หมอดูบอกว่า ถ้าพี่ภัทร์ไม่แต่งงานปีหน้าแล้วจะขึ้นคานเลย…เชื่อถือไม่ได้ค่ะ”

“แต่เจ้าพ่อองค์นี้แม่นนะ” ปิ่นแก้วแย้งเสียงอ่อน ขณะที่ไปรยาถอนใจแรง…อ่อนใจกับความเชื่อของมารดาและผู้เป็นป้า บางทีอาจจะจริงอย่างที่ธีรภัทร์พูด…พวกแม่ๆ คงมีเวลาว่างมากเกินไป ไม่รู้จะทำอะไร เลยไปดูหมอให้ฟุ้งซ่านคิดมาก

“ตาหมอดูนั่นคงพูดเพื่อเอาใจแม่กับป้ามากกว่า ทำนายมาได้ยังไงว่าถ้าปายกับพี่ภัทร์ไม่ได้แต่งงานปีหน้าแล้วจะไม่มีฤกษ์ดีเป็นสิบปี แม่กับป้าเลยวุ่นวายหาคู่ให้พวกเราอยู่นี่…อีตาหมอดูนั่นขี้จุ๊ชัดๆ สักวันเถอะ ปายกับพี่ภัทร์จะไปถล่มตำหนักให้พัง โทษฐานที่ทำให้เราเดือดร้อนดีนัก” ตอนท้ายพูดอย่างมาดร้ายนิดๆ

รถยนต์สีขาวปลอดเลื่อนมาจอดหน้าบ้านขัดจังหวะการสนทนา ไปรยาจึงบอกลามารดาแล้ววิ่งตัวปลิวออกไปสำรวจพื้นที่ตามความตั้งใจ ปิ่นแก้วหยิบรองเท้าส้นเตี้ยออกมาจากชั้นวางรองเท้า เตรียมตัวออกจากบ้านไปอีกคน แต่เด็กรับใช้วิ่งหน้าเริดออกมาพร้อมโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของไปรยาเหนี่ยวรั้งเธอไว้ก่อน

“ตางไก๋จากกรุงเทพฯ เจ้า…เปื้อนคุณปายจื้อคุณดาวโทรมา”

“น้องปายออกไปตะกี้นิ…มีอะหยังด่วนก่อหื้อจดไว้ เดียวน้องปายปิ๊กมาจะหื้อโทรปิ๊กไป”

ปิ่นแก้วสั่งความให้เด็กรับใช้จดเรื่องด่วนไว้ให้ไปรยาโทรกลับเสร็จ ก็เดินไปขึ้นรถซึ่งคนขับช่วยเปิดและปิดประตูตอนหลังให้ ก่อนพารถออกไปอย่างนิ่มนวล ตอนที่รถเลี้ยวออกจากไร่สวนกับรถสปอร์ตสีน้ำเงินเข้มรูปทรงโฉบเฉี่ยวคันหนึ่ง ความที่ไม่รู้ว่ารถคันนั้นเป็นของใครทำให้ปิ่นแก้วไม่ได้สนใจอะไร

แต่ถ้าเธอมีญาณวิเศษหยั่งรู้สักนิดว่าใครโดยสารมากับรถคันนั้น คงสั่งเลี้ยวรถกลับบ้านทันทีเป็นแน่!