ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 4-บทที่ 5

เอาเข้าจริงแล้วคนที่อยากจะบ้าไม่ใช่เอกภพ แต่เป็นพิรัลต่างหาก ชายหนุ่มมึนงงยิ่งกว่าถูกไม้หน้าสามตีแสกหน้าสามทีซ้อนและถูกกระทืบซ้ำจนจมดิน เมื่อเพื่อนถ่ายทอดเรื่องราวที่รู้มาให้ฟังอย่างหมดเปลือก

“นั่นเป็นแผนลองใจกู คุณปายเธอเป็นเพื่อนสนิทของน้องดาว เรียนมหา’ลัยเดียวกัน จบพร้อมกัน พอเรียนจบเธอก็กลับมาช่วยแม่ดูแลไร่รีสอร์ต ฉะนั้นไอ้ที่มึงคิดว่าเขาชั่วโมงบินสูงมาหาเหยื่อไกลถึงเชียงใหม่น่ะตกไปได้เลย เพราะเขามีบ้านอยู่ที่นี่ นานๆ ถึงจะลงกรุงเทพฯ สักที”

“แล้วที่ว่าทำกิจการค้าขายให้บริการนั่นก็…”

พิรัลคราง พูดไม่ออก เอกภพจึงต่อให้อย่างเดาได้ไม่ยาก

“เธอคงหมายถึงไร่ดอกไม้กับรีสอร์ตมั้ง นั่นก็เข้าข่ายค้าขายให้บริการนี่หว่า”

“แล้วเขาก็ไม่อธิบายให้กูเข้าใจ”

“นี่มึงจะโทษเขาอีกแล้วเหรอ กูว่าเขาคงคิดไม่ถึงมากกว่ามั้งว่าหน้าตาดีๆ จะคิดชั่วกับเขาได้ ป่านนี้คงรู้ซึ้งแล้วว่ามึงมันหน้าเนื้อใจเสือ คงจะแช่งชักหักกระดูกไม่ขาดปาก”

“โอย…” พิรัลครางอีกรอบ…นี่เขาผิดพลาดขนาดนั้นเชียวหรือ

ภาพใบหน้างามปริ่มน้ำตาผุดขึ้นมาในความทรงจำ…ไปรยาคงโกรธแค้นเขามาก…ก็สมควรอยู่หรอก เพราะสิ่งที่เขาทำไปมันหยามเกียรติกันเกินกว่าจะอภัยได้จริงๆ

ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัด ไม่เคยรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อน แล้วไอ้เพื่อนตัวดีก็ช่วยตอกย้ำไม่ขาดปาก

“ทีตอนนี้ล่ะร้องโอย…ทีตอนทำล่ะไม่คิด กูบอกแล้วว่าเขาเป็นผู้หญิงดี มึงก็ไม่เชื่อ”

“เลิกทับถมกันสักทีได้ไหมวะ คนกำลังใช้ความคิดหนักอยู่นะโว้ย”

“มึงจะคิดฟุ้งซ่านอะไรอีก ไอ้เรื่องคิดเองเออเองน่ะเลิกเสียที…กูรู้ว่าจินตนาการมึงบรรเจิด แต่ใช้มันให้ถูกทางบนแปลนเขียนแบบเถอะ แค่นี้กูก็จะบ้าตามมึงอยู่แล้ว นี่พามึงไปหาหมอเสร็จ คงต้องขอให้เขาจ่ายยาแก้ปวดหัวไม่ก็ยาระงับประสาทให้ตัวกูเองสักชุด มึงรู้ไหม…น้องดาวซักกูใหญ่เลยว่าทำไมอยากรู้เรื่องเพื่อนเค้า แล้วเรื่องแบบนี้บอกได้ที่ไหน บอกไปก็มีแต่พังสถานเดียว โว้ย…คิดแล้วกลุ้ม อยากจะบ้า!”

เอกภพจบการบ่นยืดยาวด้วยการถอนใจหลายเฮือก เล่นเอาเพื่อนหนุ่มหน้าจ๋อยเหลือสองนิ้ว อุบอิบบอกอ่อยๆ อย่างสำนึกผิด

“เออน่ะ เลิกแล้วไอ้เรื่องคิดเองเออเองน่ะ นี่กูก็คิดจะขอโทษเขาอยู่”

คำตอบนั้นทำเอาเอกภพตาค้าง มองเพื่อนเหมือนเห็นเขางอกออกจากหน้าผาก เพราะน้อยครั้งจนแทบไม่เคยเห็นที่พิรัลจะมีความคิดเช่นนี้

“มึงคิดจะขอโทษเขา!”

“เออ” รับคำหนักแน่นนัก

“กูไม่อยากเชื่อเลย…”

“เชื่อเถอะ…เพราะกูตั้งใจทำจริง” ชายหนุ่มยืนยัน และเสริมต่อ “มึงก็รู้นี่ว่ากูไม่ชอบติดค้างอะไรกับใคร แค่ออกปากขอโทษก็ไม่ได้เสียศักดิ์ศรีสักหน่อย อย่างมากก็แค่เสียหน้าที่เข้าใจเขาผิดมาตลอด…ก็เท่านั้น”