ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 2

ลั่วจื่อขมวดคิ้วหันหน้าไปมองเธอ เจียงไป่ลี่เคยบอกเธอว่าทุกครั้งที่ตัวเองร้องไห้จะต้องห้ามเกินสิบนาที สิ่งที่สำคัญที่สุดของผู้หญิงคือการรักษาความอ่อนแอและความเข้มแข็งเอาไว้แบบพอดิบพอดี ต้องรู้จักหยุด ห้ามทำอะไรที่จะทำให้คนดูถูกได้ออกมา

หลังลั่วจื่อได้ยินหลักการพวกนี้ เธอแค่กระตุกมุมปากเล็กน้อยแทนการตอบสนอง จากนั้นก็พยายามรับผิดชอบเตือนสติเจียงไป่ลี่ทุกครั้งว่าครบสิบนาทีแล้ว ขอให้ระวังการควบคุมความพอดีระหว่างความอ่อนแอและความเข้มแข็งด้วย

เจียงไป่ลี่มี ‘บรรทัดฐานของผู้หญิง’ หลายอย่าง กฎ ‘สิบนาที’ เป็นแค่หนึ่งในนั้น พวกมันกับไพ่ทาโรต์ร่วมกันชี้นำการใช้ชีวิตของเจียงไป่ลี่ด้วยกัน อย่างไรก็ตามบรรทัดฐานของผู้หญิงที่เจียงไป่ลี่ตั้งขึ้นเองนั้นกลับไม่เคยใช้งานจริงมาก่อน ทุกครั้งที่เจียงไป่ลี่ร้องไห้ไม่เคยประสบความสำเร็จในการคุมให้อยู่ภายในสิบนาที แล้วก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอและความเข้มแข็งที่เหมาะสมใดๆ เหลือแค่ส่วนโดนดูถูกที่ทำออกมาอย่างเต็มที่

แต่สาเหตุที่โดนดูถูกก็มักจะเป็นเพราะว่าสถานการณ์พวกนี้พบเห็นได้บ่อยเกินไป ส่งผลให้ทุกคนลืมไปว่าแค่ตัวเองไม่ทันระวังก็จะกลายเป็นหนึ่งในนั้นได้ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้หญิงส่วนใหญ่เห็นแฟนตัวเองโอบไหล่ผู้หญิงอีกคนเดินกร่างอยู่บนถนน ทั้งยังพูดอย่างผ่าเผยว่า ‘เธอเป็นน้องสาวที่ฉันเพิ่งรู้จัก’ เกรงว่าก็คงจะตะโกนออกมาเหมือนเจียงไป่ลี่ว่า ‘ไสหัวไปไกลๆ พร้อมน้องสาวของนายซะ!’ จากนั้นกลับมาฟุบตัวร้องไห้สวยๆ บนเตียงเหมือนกัน

ลั่วจื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่นี้ตอนเอาถังขยะของเจียงไป่ลี่ไปทิ้งเธอเห็นเถ้าบุหรี่ตกกระจายอยู่รอบๆ ต้องใช้เวลากวาดอยู่นานถึงสะอาด เจียงไป่ลี่ไม่ใช่สาวอินดี้นิสัยแข็งกร้าว ซ้ำยังไม่ได้ชอบสูบบุหรี่ แค่เพียงระยะนี้จู่ๆ เธอก็หลงใหลนางเอกสไตล์ทำตัวตามอำเภอใจในนิยายสักเรื่องเข้าเท่านั้น ที่น่าเสียดายก็คืออีกฝ่ายนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ยาวๆ ภายในผับ พ่นควันบุหรี่ออกมาภายใต้แสงไฟสลัวอย่างเปี่ยมอารมณ์ แต่เจียงไป่ลี่ถูกลั่วจื่อหิ้วคอโยนออกไปข้างนอกห้องอย่างน่าสงสารตั้งแต่เริ่มฝึกสูบแล้ว

ลั่วจื่อเชื่อว่าความพ่ายแพ้ครั้งนี้จะไม่ได้สร้างบาดแผลทางใจใดๆ ให้กับเจียงไป่ลี่ ผ่านไปสักระยะเธอก็จะแสดงเป็นคนที่ทรมานจากการเลิกบุหรี่ซึ่งยังไม่ทันติดแล้วก็ไปอินกับการแสดงเป็นสาวขี้เหล้าแทน

ดูเจียงไป่ลี่กับดูทีวีไม่ค่อยต่างกันมากเท่าไหร่ ความน่าเสียดายอย่างเดียวคือไม่สามารถเปลี่ยนช่องได้ตามใจ ถ้าเกิดในมือลั่วจื่อมีรีโมตอยู่ เธอจะปิดทีวีก่อนเป็นอันดับแรกแน่นอน

ความจริงลั่วจื่อชอบความเปิดเผยตรงไปตรงมาของเจียงไป่ลี่มาก หลายๆ คนชอบทำให้ตัวเองดูเป็นคนใจกว้าง แต่เวลาอยู่ตามลำพังก็ยังฟุบตัวร้องไห้โฮบนเตียงเหมือนเจียงไป่ลี่อยู่ดีไม่ใช่เหรอ

หรือบางคนอาจเป็นเหมือนลั่วจื่อ ภายนอกดูเหมือนคนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ความจริงแล้วที่สนใจที่สุดก็คือศักดิ์ศรี สนใจมากถึงขั้นไม่ยอมตรงไปตรงมาแม้แต่เวลาเผชิญหน้ากับตัวเอง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ลั่วจื่อก็อดเงยหน้ามองมุมหนึ่งของไดอารี่เล่มใหม่ที่โผล่ออกมาจากชั้นหนังสือไม่ได้