ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 2

ทันใดนั้นเจียงไป่ลี่ก็เงยหน้าขึ้นมากะทันหัน การร้องไห้เป็นเวลานานส่งผลให้เสียงของเธอฟังดูอู้อี้เหมือนคนเป็นหวัด “ลั่วจื่อ เธอเปิดโน้ตบุ๊กอยู่ใช่ไหม เปิดเพลงได้หรือเปล่า พอไม่มีเพลง ฉันร้องไห้แบบนี้ดูไม่ได้บรรยากาศเลย”

ทุกครั้งที่เจียงไป่ลี่เสียใจก็จะกลัวความเงียบเป็นพิเศษ ตามที่อีกฝ่ายพูดไว้เองว่าการใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เหมือน ‘ภาพร่างจากวัตถุ’ อย่างลั่วจื่อนั้นจำเป็นต้องใช้ความกล้าอย่างมากเลยทีเดียว

ลั่วจื่อใช้ปลายนิ้วแตะหน้าจอสัมผัสสองครั้ง รอหน้าจอโน้ตบุ๊กที่ดับลงสว่างขึ้นมาแล้วเลือกกดเล่นลิสต์เพลงสักลิสต์ ดนตรีที่ดังขึ้นมาเป็นเพลง ‘Leichte Kavallerie’ เธอหัวเราะแบบไร้เสียงออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ในสถานการณ์แบบนี้มีแต่จะยิ่งเสียบรรยากาศมากกว่าเดิม

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การที่เจียงไป่ลี่พุ่งเข้ามาในห้องกะทันหัน ส่งเสียงร้องไห้โฮอย่างไม่เสแสร้ง หรือเสียงเพลงคลอที่ไม่เข้ากัน สิ่งเหล่านี้ล้วนมอบความมีชีวิตชีวากลับมาให้ลั่วจื่อที่เมื่อครู่รู้สึกว้าวุ่นใจ เหนือศีรษะของเธอมีแสงอาทิตย์วูบไหวอยู่ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปทั้งนั้น

ลั่วจื่อมองนิ้วชี้ข้างขวาที่เลอะหมึกปากกาตอนเขียนไดอารี่เมื่อครู่นี้แล้วยิ้มออกมาบางๆ

ลูกพลับหนึ่งลูก อุบัติเหตุหนึ่งเรื่อง ไม่ได้หมายถึงอะไรทั้งนั้น จะลนลานไปทำไมกัน

ห้องพักเล็กๆ ที่มักจะมีเสียงร้องไห้กับเสียงทะเลาะกันทางโทรศัพท์ดังออกมาห้องนี้ความจริงแล้วเป็นสถานที่ที่เงียบสงบที่หนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตลั่วจื่อไม่เคยมีพื้นที่ว่างซึ่งชวนให้รู้สึกสงบใจแบบนี้มาก่อน

ก็ให้เป็นแบบนี้ต่อไปแล้วกัน เธอคิด ประโยคที่ว่า ‘ขอเพียงมีชีวิตที่สุขสงบ สุขภาพแข็งแรงไปจนแก่เฒ่าก็พอ’ โดยคร่าวๆ ก็หมายถึงเธอไม่ได้หวังให้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และเธอเองก็ไม่ได้อยากได้อะไรทั้งนั้น

เธอไม่ได้อยากได้อะไรทั้งนั้น ลั่วจื่อย้ำกับตัวเองอีกครั้ง

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 9 ก.ค. 64 เวลา 12.00 น.