ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 4

บทที่ 4

แก้วกาแฟดูคุ้นตาอยู่เล็กน้อย

ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าสมัยเด็ก ตอนที่แม่กำลังจะตกงานจากงานในโรงงาน แม่เคยพาเธอไปให้ของขวัญคุณป้าฝ่ายบุคคลสักคนที่บ้านของอีกฝ่าย ตอนนั้นเธอไปนั่งอยู่ในห้องของพี่สาวตัวน้อย มือถือแก้วโกโก้และลูบไล้มันรอบแล้วรอบเล่าแบบในตอนนี้เช่นเดียวกัน ‘แก้วสวยไหม’ พี่สาวตัวน้อยคนนั้นบุ้ยปากถาม

เธอพยักหน้าอย่างสุภาพ

‘สวยใช่ไหมล่ะ ซื้อไม่ได้ล่ะสิ ชุดนี้แพงมากเลยนะ ถ้าทำแตกจะให้เธอชดใช้!’ พี่สาวตัวน้อยเชิดหน้า แค่นเสียงฮึแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งเธอไว้ตามลำพัง

‘สวยบ้าอะไรล่ะ’ ลั่วจื่อตัวน้อยมองเพดานพร้อมกระซิบ ‘เหมือนขี้ชัดๆ’

“เหมือนขี้มากจริงๆ นะ” ลั่วจื่อที่โตแล้วพูดพึมพำกับตัวเองนิ่งๆ แก้วกาแฟที่อยู่ในมือตอนนี้เป็นสีน้ำตาลเข้มทั้งยังขดเป็นเกลียว

เซิ่งไหวหนานทนวางมาดไม่ไหวแล้วอย่างเห็นได้ชัด เขาสำลักน้ำ หัวเราะออกมา ทำให้ลั่วจื่อหลุดจากภวังค์

เขาหอบหายใจถาม “เธอพูดถึงแก้วเหรอ รูปร่าง หรือว่าสี”

ลั่วจื่องงไปสักพักถึงได้มีปฏิกิริยากลับมาช้าๆ

“ทั้งคู่” เธอเองก็ยิ้มจนตาหยักโค้ง

“ความจริงแวบแรกที่ฉันเห็นแก้วใบนี้ก็คิดเหมือนกัน แต่พวกเขาบอกว่าฉันคิดอะไรต่ำๆ”

“นายตั้งใจจะบอกว่าฉันคิดอะไรต่ำๆ เหรอ” ลั่วจื่อรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

อยู่ดีๆ บรรยากาศก็ผ่อนคลายลงแล้ว

พวกเขาพูดคุยถึงเรื่องเพื่อนกับอาจารย์ที่รู้จักร่วมกัน วิจารณ์วิชาที่เคยลงเรียนเหมือนกัน หัวข้อสนทนาสารพัดเรื่อง แต่ไม่ได้คุยเรื่องซุบซิบนินทา ทั้งคู่ต่างมีท่าทีสุภาพและระมัดระวัง ถามตอบกันอย่างฉลาดเฉลียว ไม่มีพลาดท่าให้กันตั้งแต่ต้นจนจบ

ทั้งกลัวว่าบรรยากาศจะกร่อย แล้วก็กลัวว่าจะพูดมากเกินไปด้วย

คนที่อยู่ในแสงไฟคนนั้น ถูกแสงและเงาแบ่งแยกจนมองเห็นส่วนที่สว่างไสวและส่วนที่มืดมนได้อย่างชัดเจน เวลาลั่วจื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไม่ว่าจะยิ้มยังไงก็รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ เธอยังรู้ว่าความจริงแล้วเขามีอาการใจลอยอยู่ตลอดเวลา ความสนใจสักสามส่วนของเขาไม่รู้ลอยไปอยู่ที่ไหน แต่เธอสามารถสัมผัสได้