ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 4

รอยยิ้มของเซิ่งไหวหนานเองก็จริงใจมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร” เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนเอ่ยต่อ “นายเองก็มีไหวพริบ ปฏิกิริยาตอบสนองที่เป็นเลิศของนายมองแวบเดียวก็รู้ว่าได้มาจากประสบการณ์จริงหลายครั้ง”

รอยยิ้มของเขาเบิกบานยิ่งกว่าเก่า แต่ไม่ได้โต้แย้งเธอกลับ ทั้งยังโพล่งประโยคหนึ่งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องสักนิดออกมา “น่าเสียดายจริงๆ ที่ตอน ม.ปลาย ไม่ได้รู้จักเธอ”

ลั่วจื่อได้ยินประโยคนี้แล้วรอยยิ้มก็จางหายไป

เรื่องที่น่าเสียดายยังมีมากกว่านั้นเยอะ เธอไม่ได้ตอบอะไร แค่หันหลังเดินจากไปทันที

เซิ่งไหวหนานยืนมองแผ่นหลังของเธออยู่ที่เดิมสักพัก สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนโง่งมอยู่แบบนั้นครู่ใหญ่ ไม่ได้สังเกตเห็นว่าบรรดาผู้หญิงที่เดินเข้าออกหอพักไปมาล้วนแอบชำเลืองมองตัวเองทั้งสิ้น ก่อนเขาจะผิวปากออกมาพลางยักไหล่แล้วหันตัวเดินไปทางซูเปอร์มาร์เก็ต เขายังไม่ทันได้ซื้อผงซักฟอกเลย

เดินไปได้สองก้าวเขาก็หยุดลงอีกครั้ง จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดแอพฯ รายชื่อผู้ติดต่อแล้วกรอกตัว ‘L’ ลงไป หน้าจอแสดงรายชื่อยาวเหยียดขึ้นมาทันที เขาปัดหน้าจอไล่หาชื่อ ‘ลั่วจื่อ’ จนพบ

ช่วงเข้ามหาวิทยาลัย เขาได้ขอยืมรายชื่อเพื่อนร่วมโรงเรียนเจิ้นหวามาจากรุ่นพี่ผู้หญิง แล้วเซฟเบอร์โทรศัพท์กับอีเมลของเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย P ทุกคนที่เขาทั้งรู้จักและไม่รู้จักเอาไว้

ถึงยังไงก็ต้องมีสักวันที่ได้ใช้งาน

ลั่วจื่อสัมผัสได้ว่าโทรศัพท์มือถือสั่น เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นหน้าจอโชว์ข้อความแจ้งเตือนว่า ‘คุณได้รับข้อความใหม่หนึ่งข้อความจากเซิ่งไหวหนาน’

‘ฉันขอเบอร์โทรของเธอมาจากเพื่อนที่เธอรู้จัก นี่เป็นเบอร์ของฉัน เซิ่งไหวหนาน’