ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 5

แฟนของเจียงไป่ลี่ชื่อเกอปี้ เป็นผู้ชายที่หล่อมาก ดวงตาเรียว จมูกโด่ง ริมฝีปากบางสวยทว่าก็ไม่เหมือนผู้หญิง เมื่อเทียบกันแล้วหน้าตาของเจียงไป่ลี่นับว่าพอผ่านมาตรฐานเท่านั้น

พวกเขาเคยเป็นคู่รักที่ได้รับเกียรติขึ้นกระทู้อันดับสามของเว็บบอร์ดมหาวิทยาลัยโดยไม่ระบุชื่อ ส่วนลั่วจื่อพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขาตั้งแต่วันรายงานตัววันแรกเป็นต้นมา

วันนั้นเจียงไป่ลี่ปรากฏตัวขึ้นที่ห้องพักพร้อมเกอปี้ หลังทั้งสองคนโยนกระเป๋าเดินทางลงบนพื้นห้องก็พิงตัวข้างโต๊ะดื่มน้ำสลับกับพัดคลายร้อน ตอนนั้นลั่วจื่อกำลังปูเตียง เธอที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงจึงบิดตัวหันมาทักทายพวกเขา หลังบอกชื่อแซ่ บ้านเกิดเสร็จก็หันกลับไปปูเตียงต่อ เจียงไป่ลี่ตั้งแต่เข้าห้องมาก็เอาแต่บ่นกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างตัว ถึงแม้ทักษะออดอ้อนจะไม่ค่อยชำนาญนักแต่ดันพูดมากสุดๆ ยกตัวอย่างเช่น ‘ถึงห้องพักจะเล็ก แต่ก็หายากที่จะได้อยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น’ ‘ฉันเกลียดการติดมุ้งที่สุด แต่ปักกิ่งช่วงร้อนจัดตอนเดือนเก้าก็ยังน่ากลัวอยู่ดี’ ‘นึกไม่ถึงว่าแถวประตูมหาวิทยาลัยฝั่งตะวันตกจะมีแค่เคเอฟซีไม่มีแมคโดนัลด์ แบบนี้จะให้มีชีวิตอยู่ยังไงกัน’ ‘ยังไงน้ำแร่ภูเขาตราหนงฟูก็ยังอร่อยกว่าเนสท์เล่อยู่ดี’ ทำให้ลั่วจื่อคิดอย่างอึดอัดใจว่าตัวเองควรจะแก้อาการหูทิพย์ที่มีมาตั้งแต่เกิด ไม่อย่างนั้นนิสัยชอบแอบฟังของเธออาจทำให้ตัวเองเหนื่อยตายอยู่ในห้องพักนี้ ทันใดนั้นเจียงไป่ลี่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน ‘จริงสิ ลั่ว…’

‘ลั่วจื่อ’ ฝ่ายชายต่อคำให้

‘อ้อ งั้นเหรอ ลั่วจื่อใช่ไหม ลั่วจื่อ เมื่อกี้พวกเราเพิ่งซื้อซิมโทรศัพท์มือถือใหม่ด้วยกัน บอกเบอร์ของเธอให้พวกเราหน่อยสิ’

ลั่วจื่อกำลังยุ่งกับการจับผ้านวมยัดเข้าไปในปลอกผ้านวมจึงตอบโดยไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง ‘ขอโทษที พอดีฉันยังไม่ได้ซื้อซิมใหม่เลย ฉันเซฟเบอร์พวกเธอไว้ก่อนแล้วกัน รอแป๊บนะ’

เธอล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา ขณะที่เจียงไป่ลี่เริ่มบอกเบอร์ เธอก็กดมันเข้าไปในโทรศัพท์ทีละตัวๆ

‘เปลี่ยนเลขสามห้าสองหลักสุดท้ายของเธอเป็นสามหกก็จะเป็นเบอร์ของฉัน ฉันชื่อเกอปี้’

ลั่วจื่อเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ ในตอนนั้นถึงเพิ่งจะตั้งใจมองสำรวจ ‘สุดหล่อ’ ข้างกายเจียงไป่ลี่ ตอนนี้เขากำลังเอนพิงขอบหน้าต่าง พยักหน้ายิ้มๆ ให้เธอด้วยสีหน้าแฝงความนัยลึกซึ้ง

ที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าเรื่องนี้คือเจียงไป่ลี่ที่อยู่ด้านข้างเองก็มีสีหน้าเย็นชาลงโดยไม่ปิดบังสักนิด

ลั่วจื่อพยักหน้า ก่อนหันกลับไปหามุมปลอกผ้านวม จับผ้านวมยัดเข้าไปใหม่

สองสัปดาห์จากนั้น เจียงไป่ลี่แทบจะไม่ได้คุยอะไรกับลั่วจื่อ ส่วนลั่วจื่อก็ตอบสนองตามอีกฝ่ายโดยสมบูรณ์ ในช่วงระหว่างนั้นเธอมักจะได้เจอกับพวกเขาในสถานที่อย่างซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่บ่อยๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่แม้แต่จะทักทาย แต่จะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นไปซะเลย หรือในถนนแคบๆ ที่จำเป็นต้องเงยหน้าก็จะพยักหน้าส่งๆ ให้เจียงไป่ลี่แล้วเดินต่อไป เมินข้ามการมีตัวตนอยู่ของเกอปี้ไปโดยสมบูรณ์