ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 8

บทที่ 8

คาบเรียนของวิชาโทส่วนใหญ่จัดให้อยู่ช่วงกลางวันของวันเสาร์และอาทิตย์ เมื่อตอนเย็นวันศุกร์ลั่วจื่อดูซีรี่ส์อเมริกันถึงดึกดื่นจึงตื่นสาย เธอวิ่งหอบหายใจพุ่งเข้าไปในตึกเรียน กระเป๋าหนังสือกระเด้งขึ้นลงอยู่ตรงก้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นม้าแก่ๆ ที่ต่อให้ถูกเฆี่ยนก็วิ่งไม่ไป

ลั่วจื่อแอบเข้าไปทางประตูหลัง เธอปิดประตูอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะทำให้เกิดเสียงดังขึ้นมา

ยังดีที่ห้องนี้เป็นห้องเรียนขั้นบันไดที่ใหญ่มาก ถึงแม้อาจารย์สมัยนี้จะชินชากับการที่เด็กเข้าเรียนสายเลิกเรียนเร็ว ถึงขั้นตอนประกาศเช็กชื่อยังเว้นช่องว่างไว้สักระยะให้นักศึกษามีเวลามากพอที่จะส่งข้อความเรียกเพื่อนมา แต่เธอก็ยังรู้สึกลำบากใจอยู่ดี

ลั่วจื่อกดเก้าอี้พับลงเงียบๆ เธอนั่งลงตรงที่นั่งแถวสุดท้าย เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นเซิ่งไหวหนานนั่งอยู่ด้านหน้าตัวเองนี่เอง

ยังไม่ทันคิดถึงเรื่องอื่น เธอก็ได้กลิ่นผงซักฟอกยี่ห้อเอเรียลที่หอมสะอาดมากลอยฟุ้งมา ลั่วจื่อหัวเราะออกมาโดยไร้เสียง

สมัยมัธยมปลายเธอเคยเดินผ่านเซิ่งไหวหนาน เคยได้กลิ่นหอมประเภทนี้ หลังจากนั้นเธอก็เลยไปยืนอยู่หน้าชั้นวางผงซักฟอกในคาร์ฟูร์ หยิบกลิ่นหอมทุกชนิดของทุกยี่ห้อขึ้นมาแอบก้มลงไปดม เหมือนกับสุนัขตำรวจโรคจิตที่เพิ่งบำเพ็ญเพียรมาเป็นคน

ตอนหลังเธอก็ใช้แต่ผงซักฟอกยี่ห้อนี้มาซักผ้า แต่คนเราไม่สามารถได้กลิ่นหอมบนเสื้อผ้าตัวเอง กลิ่นหอมพวกนี้มีต้นกำเนิดได้แค่ที่เดียว แทรกซึมได้แค่ในตอนที่บังเอิญพบกัน ไม่ว่าเธอจะพยายามจงใจเอาเสื้อผ้าไปแช่ยังไงก็ไร้ความหมาย

ยกตัวอย่างเช่นในตอนนี้

ลั่วจื่อประหนึ่งแข็งเป็นหินในตอนที่มองท้ายทอยซึ่งก้มลงน้อยๆ ของเขา ที่แท้เรื่องราวก็ยังไม่จบลง ความสุขอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาขุมหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเธอ

ไม่มีใครไม่หวังว่าพระเจ้าจะเข้าข้างตัวเอง เธอเองก็เหมือนกัน ตั้งแต่มัธยมปลายเป็นต้นมา ความบังเอิญทุกอย่างล้วนถูกเธอยกให้เป็นความหมายพิเศษบางอย่างได้

และในครั้งนี้ ลูกพลับผลใหญ่ที่ตกลงมาจากฟ้าก็เป็นเหมือนกับเสียงฆ้องในบทเพลง ‘ซิมโฟนีหมายเลข 5’ เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

ตอนนี้เธอได้เจอเขาอีกครั้ง ในชั้นเรียนนี้ เธอยังมีโอกาสได้เจอเขาอีกหลายครั้ง

จู่ๆ ชั้นเรียนวิชาความรู้เบื้องต้นทางกฎหมายวิชานี้ก็กลายเป็นสิ่งมีความหมายมากขึ้นมาทันที

ผู้ชายที่อยู่ข้างเซิ่งไหวหนานดูเหมือนจะเป็นคนที่วันนั้นวิ่งหนีอย่างลนลานไปจากหน้าร้านกาแฟ ใบหน้าด้านข้างของเขาคมสัน เป็นคนผิวคล้ำ เวลายิ้มแล้วดูอบอุ่นมาก

“ทำไมหนังสือเรียนวิชานี้แม่งหนาขนาดนี้วะ เมื่อวานตอนฉันไปซื้อที่ศูนย์หนังสือถึงได้รู้ตัวว่านี่มันไม่ถูกต้อง สอบปลายภาคให้ปิดหนังสือสอบ แบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องท่องกันจนกระอักเลือดหรือไง!” ชายหนุ่มร้องโวยวายออกมา ในห้องเรียนที่เสียงดังแบบนี้จึงฟังไม่ค่อยชัดนัก

เซิ่งไหวหนานไม่ได้ตอบอะไร