ทดลองอ่าน รัตติกาลซ่อนกล บทที่ 6

มู่เฉิงปินเห็นผิงอวี้ทำท่าเหมือนจะลงมือ ก็รีบลงจากบันไดแล้วพูดกับชายหนุ่มผู้นั้นว่า “หลันเจิ้ง เหตุที่เกิดขึ้นในคืนนี้เป็นเรื่องใหญ่ ทุกคนจึงต้องถูกตรวจสอบ เจ้าอย่าได้โกรธเคืองเลย เป็นแค่การตรวจสอบตามหน้าที่เท่านั้น เพียงครู่เดียวก็เรียบร้อยแล้ว”

ตอนแรกหลันเจิ้งยืนนิ่งไม่ขยับตัว เพียงแค่มองดูผิงอวี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากแต่มีประกายดุดันผุดขึ้นในดวงตา ภายหลังไม่ทราบว่าคิดอะไรขึ้นมา เขาจึงไม่พูดอะไรอีก เพียงหันหลังเดินตามพวกหลี่หมินไป

ผ่านไปได้ไม่นานหลี่หมินก็รีบออกมา สีหน้าดูผิดคาด “ใต้เท้า คนผู้นั้นได้รับบาดเจ็บตามร่างกายหลายจุดเพราะถูกไฟลวก ตรงหน้าอกยิ่งถูกลวกจนกลายเป็นตุ่มน้ำหลายเม็ด ใช้เลือดงูมาตรวจสอบไม่ได้เลยขอรับ”

ในลานเรือนเงียบกริบไปชั่วอึดใจจนแทบจะได้ยินเสียงเข็มตกพื้น

เรื่องนี้ชัดเจนที่สุดแล้ว มู่เฉิงปินสีหน้าคล้ำไปทันทีราวกับก้นหม้อ หันไปพูดกับองครักษ์ข้างๆ ว่า “ยังมัวตะลึงอะไรอยู่ รีบไปจับตัวเขามา!” แล้วสั่งอีกว่า “ไปที่เรือนชั้นใน เรียกหลันอี๋เหนียงมาสอบสวน!”

ทุกคนขานรับคำสั่ง ไม่ช้าเรือนด้านข้างที่ใช้เป็นห้องตรวจร่างกายก็มีเสียงคนต่อสู้อย่างอุตลุด

จะอย่างไรคนเดียวก็สู้คนมากไม่ได้ หลังจากนั้นเพียงครู่เดียวหลันเจิ้งก็ถูกมัดมือมัดเท้าล่ามคอแล้วพาตัวออกมา ขณะที่ยื้อยุดฉุดกระชาก หลันเจิ้งยังคงดิ้นรนสุดแรงเกิด สองตาคมปลาบจ้องมองผิงอวี้ไม่วางตา

แต่เพราะถูกดึงกรามจนหลุดเขาจึงพูดไม่ได้ มิเช่นนั้นคงหลุดปากร้องด่าไม่หยุดแล้ว

มู่เฉิงปินกำลังจะถาม จู่ๆ ก็ได้กลิ่นเหม็นไหม้รุนแรง มีคนเงยหน้าขึ้นดู จากนั้นก็ร้องเอะอะโวยวายทันที “ไฟไหม้ทางนั้น!”

ทุกคนพากันตกตะลึง ต่างหันไปมอง

คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “น่าจะเป็นเรือนกลาง!”

อีกคนก็พูดต่อ “เรือนกลางไฟไหม้! ไม่ได้การ ชายาซื่อจื่อยังนอนป่วยอยู่ที่นั่น แย่แล้ว!”

หลันเจิ้งเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มควันหนาทึบที่พวยพุ่งขึ้นฟ้า ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น

เส้นเลือดตรงขมับมู่เฉิงปินเต้นตุบๆ เขากัดฟันพลางตวาดสั่งว่า “ยังมัวยืนโง่งมอะไรอีก รีบไปดับไฟสิ!”

มู่เฉิงปินพูดพลางรีบก้าวอาดๆ ออกไปอย่างรวดเร็วดุจดาวตก ทางหนึ่งก็ตะคอกว่า “เฝ้าประตูหน้าและหลังของวังไว้ให้ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามปล่อยให้นางแพศยาหลันอี๋เหนียงหนีไปได้!”