ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 2

ฉินโยวโยวจิตใจล่องลอย นางไม่รู้โดยสิ้นเชิงว่าตอนนี้ตนเองมีสภาพเช่นไร ถึงขนาดว่าแม้แต่เหยียนตี้เดินมาถึงตรงหน้าแล้วก็ยังไม่รู้สึกตัว

“โยวโยว เรื่องที่เจ้าไม่อยากทำ ข้าจะไม่บังคับเจ้า” เหยียนตี้พูดเสียงขรึม แทบจะโพล่งออกมาจากปากโดยไม่ผ่านการไตร่ตรอง

ยามมองเห็นฉินโยวโยวยืนด้วยสีหน้าเหงาหงอยอย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังภายใต้แสงจันทร์ เขาพลันรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง อยากจะลบสีหน้าเศร้าสร้อยของนางออกไปให้หมด อยากเห็นนางกลับมามีท่าทางที่ดูน่าสนใจเหมือนตอนก่อนหน้า ทั้งๆ ที่ดูเจ้าเล่ห์ใช้อารมณ์ แต่กลับแสร้งทำตัวน่ารักว่าง่ายอ่อนแอปวกเปียก

“จริงๆ นะ?” ฉินโยวโยวพลันนึกขึ้นได้ว่านี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อนาง เมื่อก่อนก็เคยมีคนจำนวนมากเรียกนางเช่นนี้ รวมถึงอาจารย์ของนาง ชาวหมู่บ้านที่ริมเขาเสี่ยวชงเหล่านั้น และแม้แต่เฟิงกุยอวิ๋นศัตรูของนางด้วย

แต่กลับไม่เคยมีสักคนเดียวที่เวลาเรียกชื่อนี้แล้วจะทำให้นางรู้สึก…พิเศษเพียงนี้ สองพยางค์เรียบๆ ง่ายๆ คล้ายว่ากลายเป็นคาถาที่ดังสะท้อนอยู่ในใจนาง ทำให้นางใจเต้นเร็วขึ้นหลายจังหวะประหนึ่งถูกชักจูงอย่างห้ามตนเองไม่ได้

“จริงๆ” เหยียนตี้ยืนยัน เดิมทีคำสัญญานี้ค่อนข้างวู่วามเกินไปสักหน่อย ในอนาคตมันจะเพิ่มความยุ่งยากอย่างมากให้กับเรื่องที่เขาต้องการทำ ทว่าเขาก็ไม่อยากทำให้ฉินโยวโยวต้องผิดหวังในเวลานี้

โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นดวงตาใสกระจ่างแวววาวที่มองมายังเขา ภายในดวงตาของฉินโยวโยวมีเงาร่างเขาสะท้อนอยู่เต็ม เขายิ่งรู้สึกว่าต่อให้คำสัญญานี้จะยุ่งยากเพียงใดแต่ก็คุ้มค่ายิ่งนัก

แสงจันทร์คล้ายได้ร่ายอาคมสะกดอันคลุมเครือใส่คนทั้งสอง ทว่าน่าเสียดายที่จู่ๆ ก็มีเสียงแค่นจมูกเยียบเย็นด้วยความดูแคลนดังทะลุขึ้นมา ทำลายช่วงเวลาดีงามนี้แตกเป็นเสี่ยง

“นางหญิงไม่ได้ความ!”

“เอ๊ะ?” ฉินโยวโยวมองไปทางต้นเสียงแล้วก็ต้องตกใจถอยหลังไปสองก้าวทันที

นางไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน…กลัวก็แต่ม้า!

เจ้าของเสียงคือม้าตัวหนึ่ง ม้าแดงสูงใหญ่บึกบึนเสียจนชวนให้คนหนังศีรษะชา! ขนบนตัวม้ามิใช่สีแดงอมน้ำตาลอย่างที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่เป็นสีแดงเพลิงจริงๆ ถึงจะอยู่ใต้แสงจันทร์ก็ยังไม่ซีดลงแม้แต่น้อยนิด

สีขนเช่นนี้พบเห็นได้ยากเหลือเกิน ยากจนฉินโยวโยวจดจำได้ในแวบเดียว ม้าที่ก่อนหน้านี้เหยียนตี้ดึงดันลากนางขึ้นขี่ก็คือเจ้าม้าแดงที่น่ากลัวตัวนี้

สีหน้าท่าทางของม้าแดงตัวใหญ่ดูมีชีวิตชีวาอย่างที่สุด มันกำลังปรายตามองฉินโยวโยวด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม เห็นได้ชัดว่าถ้อยคำเมื่อครู่เป็นคำวิจารณ์ถึงตัวนาง

ฉินโยวโยวทนไม่ไหว นางถอยหลังไปอีกหลายก้าว จนกระทั่งรู้สึกว่าอยู่ในระยะค่อนข้างปลอดภัยแล้วถึงค่อยเอ่ยสวนกลับไป “เจ้าสิไม่ได้ความ นอกจากคอยถูกคนลากไปไหนมาไหนแล้ว เจ้ายังทำอะไรเป็นอีกบ้าง”

“หญิงหน้าเหม็น ข้าจะกัดเจ้าให้ตาย!” ม้าแดงตัวใหญ่โมโหแล้ว รูจมูกพ่นไอหมอกสีแดงออกมาไม่หยุด ดูเหมือนเป็นเปลวไฟหลายลูก มันสะบัดหัวไปมาก่อนยื่นมาทางฉินโยวโยว

ฉินโยวโยวร้องออกมาด้วยความตกใจ นางหลบไปอยู่ด้านหลังเหยียนตี้ด้วยอาการตอบสนองอันรวดเร็ว

เหยียนตี้ยื่นมือไปลูบตบคอม้าสองที ก่อนเอ่ยว่า “จู้อวิ๋นเฟย เจ้าคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับสตรีเล่า เจ้าไปพักก่อนเถอะ วันพรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปวิ่งที่ใกล้ๆ นี้ให้จุใจ”

“ฮึ!” ม้าที่ชื่อ ‘จู้อวิ๋นเฟย’ ตัวนั้นพ่นเสียงออกจมูกสองที ก่อนสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างเชื่อฟังด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ

“มันคือสัตว์วิเศษของท่าน?” ฉินโยวโยวถาม กระทั่งม้าหน้าเหม็นตัวหนึ่งยังกล้ามาชักสีหน้าใส่นาง เจ้านายของมันจะต้องไม่ใช่คนดีแน่นอน!

โปรดติดตามตอนต่อไป