ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 1

“ใคร!”

น้ำเสียงของคนไข้หนุ่มแหบแห้งเหมือนคนขาดน้ำ แต่เนตรอัปสรไม่ได้ตอบคำถามนั้น เพราะมัวแต่ห่วงอาการของเขามากกว่า

“คุณเป็นยังไงบ้างคะ”

เสียงเรียบเย็นหวานใสนี้ยืนยันว่าเธอคือเจ้าของเสียงที่ปลุกปลอบเขาในห้วงฝัน

ชายหนุ่มหรี่ตามองดวงหน้ารูปไข่อันประกอบด้วยเรียวคิ้วดำเรียงตัวสวย จมูกเล็กรั้นขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเป็นรูปกระจับสวย เครื่องหน้าเธอละมุนละไมน่ามอง จุดเด่นที่สุดบนดวงหน้าเรียวเห็นจะเป็นนัยน์ตาหวานซึ้งที่ทอดมองเขาอย่างอ่อนโยน

“เจ็บตรงไหนไหมคะ”

“เจ็บ!”

“น่าจะเจ็บอยู่หรอก โดนตีเสียน่วมขนาดนั้น เดี๋ยวฉันออกไปเรียกพยาบาลก่อนนะ คุณอย่าเพิ่งหลับล่ะ”

เขาทอดมองร่างเล็กอ้อนแอ้นในชุดกระโปรงเข้ารูปสีดำเหมือนเครื่องแบบพนักงานเดินห่างไปจากข้างเตียง เส้นผมยาวสลวยดกดำที่ระอยู่บนแผ่นหลังสะบัดพลิ้วไปมายามเรือนร่างอรชรสมส่วนเคลื่อนไหวห่างออกไป

นางฟ้าชัดๆ!

เธอเป็นความงามที่ถูกตาต้องใจ เรียกเสียงกระหน่ำรัวในหัวใจให้ดังก้อง ขนาดเจ็บหนักเขายังอดชื่นชมความงามละมุนละไมนี้ไม่ได้ ครู่หนึ่งเธอก็เดินกลับมาพร้อมพยาบาลวัยกลางคน

“เป็นยังไงบ้างคุณ”

“เจ็บ”

“จำได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

คนไข้ชายย่นคิ้ว พยายามหวนรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แต่กลับปวดศีรษะหนึบเหมือนมีอะไรหนักๆ มากดทับ

“ไม่ได้”

“จำได้ไหมคะว่าคุณเป็นใคร จะได้ติดต่อญาติให้ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีบัตรยืนยันตัวตนอะไรเลย คนร้ายคงเอาไปหมด”

“ใคร”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร”

เนตรอัปสรทะลุขึ้นกลางปล้อง พอเห็นเขากะพริบตา สาวหวานถึงกับหน้าเหวอ หันไปขอความเห็นจากน้าสาวซึ่งทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้

“ทำยังไงดีคะน้าแก้ว เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร”

“เดี๋ยวน้าไปเรียกคุณหมอมาดีกว่า”

“ขอบคุณค่ะน้าแก้ว”