ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 3

หญิงชราส่ายศีรษะระอาหลานสาวขี้งอน ก่อนรวบช้อนเข้าหากัน

“อิ่มแล้วเหรอครับคุณยาย”

“จ้ะ ยายแก่แล้ว กินอย่างละนิดละหน่อยก็พอ”

คุณยายลุกขึ้นเดินไปทางห้องครัว ทิ้งให้สองหนุ่มสาวนั่งประจันหน้ากันราวกับนักมวยคู่อริกำลังประเมินกำลังกันอยู่

“อย่ามาปะเหลาะเอาใจคุณยาย คิดว่าฉันรู้ไม่ทันเหรอ ยังไงพรุ่งนี้คุณก็ต้องไปจากบ้านนี้”

“ถามจริงนะ เป็นยายหลานกันแท้ๆ รึเปล่า”

“แท้น่ะสิ ดีเอ็นเออยู่บนหน้าชัดๆ”

“ไม่น่าเชื่อ ผมนึกว่าคุณยายเป็นนางฟ้า แล้วคุณเป็นนางยักษ์เสียอีก”

“เอ๊ะ!”

“จริงปะล่ะ ยายหลานประสาอะไร นิสัยต่างกันลิบลับ คุณยายแสนใจดี แต่หลานกลับชอบทำหน้าบึ้ง ขับไล่ไสส่ง แถมยังทิ้งผมไว้ข้างทางอีก”

“ฉันไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์ แค่ช่วยชีวิตคุณไม่ให้ตายข้างทางก็ดีแค่ไหนแล้ว นอกจากไม่สำนึกยังมาจิกกัดฉันอีก ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ”

“ไหนๆ จะทำคุณงามความดีแล้ว ทำไมไม่ทำให้ตลอด เลี้ยงลูกนกลูกกาตาดำๆ ไว้สักคนไม่ได้รึไง”

“คุณเนี่ยนะลูกนกลูกกา พูดเสียน่าสงสาร แต่จะว่าไปรูปร่างหน้าตาคุณก็พอใช้ได้นะ ตกอับขึ้นมาคงหาคนใจป้ำเลี้ยงไม่ยากหรอก”

‘ลูกนกลูกกา’ เลิกคิ้วมองผู้มีอุปการคุณหน้าหวานด้วยรอยยิ้มยั่วเย้า

“แล้วถ้าผมขายตัวให้คุณล่ะ คุณจะซื้อไหม”

พวงแก้มของคนฟังซับสีเลือด หัวใจเต้นถี่ยิบยามจับจ้องดวงหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้านแบบพระเอกเกาหลี

“ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณติดโรครึเปล่า”

“แปลว่าถ้าผมบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ไม่แน่ใช่ไหม”

เนตรอัปสรกลอกตา หมอนี่กลับดำเป็นขาวได้หน้าด้านๆ