ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 3

“ฉันหมายถึงก่อนคุณโดนทุบจนน่วม คุณอาจจะสำส่อน กินไม่เลือก เลยโดนสามีของผู้หญิงอื่นลากไปยำตีนแล้วโยนทิ้งข้างทางก็ได้”

ทว่าแทนที่เขาจะเป็นเดือดเป็นร้อนจากถ้อยคำดูหมิ่น กลับยักคิ้ว วางท่ามั่นอกมั่นใจจนน่าหมั่นไส้

“หล่อขนาดนี้ สาวที่ไหนไม่หวั่นไหวล่ะคุณ”

“ฉันไง”

“พนันกันไหมล่ะ”

“ไม่!”

“กลัว?”

“ฉันไม่พนันกับคนแปลกหน้า แล้วอีกอย่างคุณควรจะสำนึกบุญคุณที่ฉันช่วยชีวิตด้วยการทำงานบ้านโดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย เข้าใจไหมคะ”

เขาไม่ได้รับปากหรือมีท่าทีสำนึกบุญคุณแม้แต่น้อย ตรงข้ามชายหนุ่มกลับคว้ามือเล็กจ้อยมาวางไว้ในอุ้งมือหนา

“นี่ปล่อยนะ จับมือฉันทำไม”

“ผมแค่จะให้คุณดูผิวพรรณผม ขาวผ่องอมชมพู แถมยังนุ่มนิ่มมาก มือแบบนี้ไม่เคยหยิบจับงานหนักแน่ๆ เผลอๆ ผมอาจจะรวยล้นฟ้า มีคนรับใช้นับสิบนับร้อยก็ได้ คุณดูแลผมดีๆ รับรองว่าผมจำได้เมื่อไรจะตอบแทนคุณอย่างงามเลย”

“ก่อนจะตอบแทนบุญคุณ ปล่อยมือฉันก่อนสิ”

เขาคลายฝ่ามือพอให้หญิงสาวชักมือออก ไอร้อนผ่าวจากมือหนายังทิ้งรอยอุ่นวาบในหัวใจ แต่คนใจแข็งกลับรีบปัดความฟุ้งซ่านนั้นทิ้งไป

“เชื่อแล้วใช่ไหมว่าผมไม่ได้เกิดมาเพื่อใช้แรงงาน หล่อผู้ดีแบบนี้น่าจะเกิดมาบนกองเงินกองทอง”

เนตรอัปสรกลอกตาระอากับความมั่นใจในตัวเองที่สูงลิบลิ่ว

“ฉันไม่สนว่าแต่ก่อนคุณเป็นใครหรอก รู้แค่ตอนนี้คุณพึ่งฉันอยู่ เพราะฉะนั้นทำตัวให้สมค่ากินอยู่หน่อย ไม่เคยได้ยินรึไงคะ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น”

“เชยนะคุณ สมัยนี้แล้วยังปั้นวัวปั้นควายอีก เขาเล่นมือถือไถไอแพดกันทั้งนั้น”

“ถามจริงๆ นะ คุณความจำเสื่อมแน่เหรอ คุณรู้จักของพวกนี้ได้ไง”