ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 4

“แล้วไม่งั้นจะตามหาครอบครัวเขายังไงล่ะคะคุณยาย รอให้เขาจำได้ ไม่ต้องรอไปจนแก่เหรอคะ”

“ยายว่าอีกไม่นานยักษ์คงเริ่มจำได้”

“แต่เนตรใจร้อนนี่คะคุณยาย ลงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า”

“แล้วถ้าผมไม่รอดล่ะ”

“คุณก็ซวย โดนคนร้ายฆ่าหมกป่าหรือไม่ก็เผานั่งยางไงล่ะ”

“คุณยายดูเนตรพูดสิครับ ไม่สงสารผมบ้างเลย”

ยักษ์ร่างใหญ่หันไปอ้อนคุณยาย ทำเอาผู้เป็นหลานขึงตาใส่ ยิ่งได้ยินหญิงชราเข้าข้าง หลานสาวหน้าหวานยิ่งเดือดปุด

“เรื่องนี้ยายว่าใจเย็นๆ ดีไหมเนตร ยักษ์พูดมาก็น่าคิดนะลูก”

“ใช่ครับ ถ้าคนร้ายตามหาผม คุณคิดว่าคุณกับคุณยายจะไม่เจอลูกหลงเหรอ”

“งั้นก็ยิ่งให้เขาอยู่บ้านนี้ไม่ได้ใหญ่ค่ะคุณยาย ไปอยู่วัดไหมล่ะ ฉันจะลองไปคุยกับหลวงตาให้”

“เอาความเดือดร้อนไปให้พระ บาปกรรม”

“แล้วทำไมฉันต้องแบกความซวยไว้เองด้วยล่ะ”

“ผมอาจจะเป็นตัวนำโชคของคุณก็ได้ หน้าตาผิวพรรณผุดผ่อง ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วขนาดนี้ต้องเป็นลูกคนมีเงิน มีอำนาจล้นฟ้า เนรมิตอะไรให้คุณก็ได้ รับรองว่าผมจะใช้เงินคืนคุณสิบเท่ายี่สิบเท่าเลย”

เธอไม่ได้งกหรอกนะ แต่คนเราทำอะไรก็ต้องหวังผลนิดหน่อยไม่ใช่เหรอ เงินแต่ละบาทหาง่ายเสียที่ไหน กว่าเธอจะขายกระเป๋าได้สักใบต้องปากเปียกปากแฉะ ยกมือไหว้ปลกๆ แต่ขืนยอมรับโต้งๆ หมอนี่ต้องหาว่าเธองกแน่

“คิดว่าเงินแค่นี้ซื้อฉันได้รึไง”

“ได้!”

“เอ๊ะ!”

“ล้อเล่นน่า ขอผมอยู่ด้วยพักหนึ่งนะคุณ อย่าเพิ่งไล่เลย”

“จริงด้วยลูก ยักษ์หนีร้อนมาพึ่งเย็น จะรีบไล่เขาไปไหน เรื่องรูปนี่ก็เก็บไว้ก่อน ไม่แน่อีกสักวันสองวันยักษ์อาจจะจำได้ก็ได้นะลูก”

คุณยายถึงกับออกปากขอร้องแทน หลานสาวจะกล้าขัดได้อย่างไร

“เห็นแก่คุณยายหรอกนะ แต่ถ้าคุณยังพูดไม่เข้าหู ทำตัวน่าสงสัยล่ะก็ รับรอง…โลกรู้แน่!”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 9 ธ.ค. 64 เวลา 12.00 น.