ทดลองอ่าน วายร้ายสายเปย์ บทที่ 6

ชายหนุ่มผงกศีรษะ ในใจรู้สึกผิดที่ปล่อยให้หญิงชราไปตากผ้า แทนที่เขาจะอาสาทำเอง แต่ความขี้เกียจทำให้ตนยกข้ออ้างว่าร่างกายยังเดี้ยงอยู่ ไม่ควรออกแรงมาก แต่ผ่านไปสิบนาทีแล้วคุณยายยังไม่กลับมาจากหลังบ้าน เขาจึงรีบอ้อมไปยังลานซักล้างหลังบ้านแล้วพบว่าหญิงชรากำลังนั่งพิงผนัง ใบหน้าซีดเผือด ทำเอาชายหนุ่มรีบโผเข้าไปพยุงด้วยสภาพทุลักทุเล

เขาคุกเข่าลงกับพื้น ใช้แขนข้างที่ไม่เจ็บพยุงคุณยายให้ลุกขึ้นยืน

“เป็นยังไงบ้างครับคุณยาย”

“แค่ลื่นล้มน่ะลูก ยายลืมไปว่าเมื่อคืนฝนมันตก พื้นเลยลื่น ยายไม่เป็นอะไรมาก ไม่อยากรีบลุก เดี๋ยวบ้านหมุน”

“แล้วเจ็บตรงไหนไหมครับ”

“ไม่หรอกลูก ยักษ์เข้าไปนั่งในบ้านเถอะลูก เดี๋ยวยายตากผ้าก่อน”

ความรู้สึกผิดเอาชนะความขี้เกียจได้ชะงัดนัก เขาจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“เดี๋ยวผมตากผ้าให้เองครับ คุณยายเข้าไปพักในบ้านก่อน แค่เอาเสื้อผ้าออกมาตาก ผมทำได้ครับ”

“แต่ยาย…”

“ไม่มีแต่ครับ เกิดคุณยายล้มไปอีก ผมคงรู้สึกผิดกว่านี้”

ไม่รอให้คุณยายปฏิเสธก็พยุงร่างบอบบางเข้าบ้าน ก่อนย้อนกลับมายืนหน้าเครื่องซักผ้า แค่หยิบเสื้อผ้าออกมาใส่ไม้แขวนแล้วตากบนราวตากผ้า ไม่เห็นจะยากตรงไหน

ทว่าสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยทำให้เขาใช้เวลาตากเสื้อผ้าอยู่นานสองนาน กระทั่งถึงชุดชั้นในลูกไม้สีแดงตัวจิ๋วที่ทำให้พ่อบ้านจำเป็นใจสั่นรัว

ซ่อนรูปไปแล้วนะแคระ!

สัญชาตญาณดิบที่ผุดขึ้นไม่รู้จักเวล่ำเวลาทำให้ชายหนุ่มแอบคิดว่าหากเจ้าของร่างอ้อนแอ้นอยู่ในชุดชั้นในตัวจิ๋วจะเป็นเช่นใด จินตนาการทะลึ่งตึงตังเริ่มดำดิ่งลึกลงไป…ลงไปอีก…ลงไปลึกมากๆ จนหัวใจเต้นรัวและทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบ ยากจะควบคุมแรงปรารถนาที่ผุดพรายขึ้นมาไม่หยุดหย่อน

ปกติแล้วคุณยายจะพับเสื้อผ้าทุกชิ้นอย่างเรียบร้อยแล้วนำมาวางไว้ที่ปลายเตียง แต่สภาพเสื้อผ้าที่กองสุมๆ อยู่บนเตียงทำให้เนตรอัปสรคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย นอกจากเป็นฝีมือผู้อาศัย พอคิดว่าเขาเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว เจ้าของห้องก็รีบเดินสำรวจรอบห้องละม้ายต้องการจับผิด ยังดีที่เธอไม่เก็บของมีค่าไว้ในบ้าน ของมีค่าที่สุดในห้องเห็นจะเป็นบรรดาตุ๊กตายอดมนุษย์สุดรักสุดหวงในตู้กระจกบานยาวซึ่งเรียงชิดผนังนี่ต่างหาก

“คงไม่มีอะไรหายหรอกมั้ง”

ไว้พรุ่งนี้ค่อยลุกมาไฝว้หมอนี่แล้วกัน วันนี้ง่วงเต็มที ทว่าจังหวะที่กำลังเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ เธอกลับพบว่าลูกไม้บริเวณทรวงอกของเสื้อชั้นในมีรอยขาดวิ่น

“ลามก!”