ทดลองอ่าน สะดุดรักร้อยโล บทที่ 4 – บทที่ 5

หลังจากรถตู้คันหรูเคลื่อนตัวนำพาสองประมุขของคฤหาสน์ปกรณ์เกียรติออกเดินทางไปยังสนามบินแล้ว คนมายืนรอส่งจึงหันมาสั่งเมดสองสาวข้างกายให้ไปยกกระเป๋าเดินทางของภาพฟ้าที่ท้ายรถตัวเอง แล้วตามไปยังห้องของหญิงสาวที่เมื่อวานพอกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มก็สั่งคนให้ทำความสะอาดและจัดเตรียมเอาไว้ต้อนรับเธอโดยเฉพาะ

และทันทีที่ประตูห้องพักถูกเปิดออกให้เห็นถึงภายใน เจ้าของห้องคนใหม่ก็ถึงกับตะลึงเล็กน้อย ภาพฟ้าก้าวเข้าไปสำรวจห้องของตัวเองด้วยสายตาตื่นเต้น เธอเห็นการตกแต่งที่สวยงาม ได้กลิ่นหอมสะอาดอ่อนๆ อีกทั้งขนาดของห้องยังใหญ่กว่าห้องเดิมที่เธออาศัยอยู่ถึงสามเท่าตัว คนพยายามเก็บอาการเนื้อเต้นเอาไว้เดินไปมุมประตูกระจกใสที่พอเปิดออกไปน่าจะเป็นระเบียงรับลม มือบางหมายจะรูดผ้าม่านให้เลื่อนออกเพื่อดูวิวข้างนอก ทว่า…

“มันติดอะไรก็ไม่รู้อะค่ะคุณเทพ”

“ไหนครับ ขอผมดูหน่อย”

“นี่ค่ะ ตรง…ว้าย!”

ความที่หันไปไม่ทันระวังทำให้ภาพฟ้าชนเข้ากับผิวอกนุ่มๆ ของลูกศิษย์ไซส์ยักษ์เข้าอย่างจัง แต่เดชะบุญที่เขาวาดแขนเนื้อแน่นเปรี๊ยะมารองรับร่างของเธอเอาไว้ได้ทันกาล เลยกลายเป็นว่าคนเข่าพับเข่าอ่อนตกกระไดพลอยโจนมาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว ทว่าสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวสัมผัสได้ชัดเจนเลยก็คือกลิ่นตัวของคนร่างท้วม มันหอม เหมือนจะเป็นน้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่เธอชอบเสียด้วย

หอมจัง

ภาพฟ้าเผลอเคลิ้มไปกับกลิ่นที่ชื่นชอบจนลืมไปเสียสนิทเลยว่าสภาพท่าทางของตัวเองปัจจุบันเป็นยังไง จนเธอได้ยินเสียงอีกฝ่ายครางออกมาเพราะเริ่มหนักนั่นแหละหญิงสาวถึงได้คืนสติ แต่เพราะไม่เคยคิดว่าจะได้เข้าใกล้กันขนาดนี้มาก่อน ส่งผลให้คนเผลอทำตัวซุ่มซ่ามไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหน งั้นเอาเป็นว่าสิ่งแรกที่เธอควรจะทำตอนนี้เลยก็คือพาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของลูกศิษย์เจ้าบุญทุ่มโดยด่วน

“ฟ้าขอโทษค่ะคุณเทพ เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไรครับ คุณฟ้าล่ะเป็นอะไรไหม”

“ถ้าบอกว่าเป็นก็แย่แล้วล่ะค่ะ เล่นล้มทับคุณเทพซะขนาดนั้น” หญิงสาวพูดตามความจริง ถ้าเธอเจ็บ เขาจะต้องเจ็บกว่าเธอแน่นอน “ขอบคุณนะคะที่ช่วยฟ้าไม่ให้หัวร้างข้างแตก ไม่งั้นหมดราคาแย่เลย”

ท้ายประโยคภาพฟ้าเปลี่ยนเสียงพูดระดับปกติเป็นกระซิบเบาๆ ด้วยกิริยานั้นสามารถเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายออกมาได้ ว่าแต่เอ๊ะ! ถ้าสายตาเธอไม่ได้ผิดเพี้ยน เธอรู้สึกว่าแก้มกลมของเทพบุตรกำลังค่อยๆ เป็นวงแดง

“ยินดีครับ เอ…สงสัยว่าตัวดึงผ้าม่านอาจจะเสีย ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวผมออกไปตามเมดมาดูให้ก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณเทพ”

“ครับ”

“แน่ใจใช่ไหมคะว่าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ทำไมฟ้ารู้สึกว่า…” ไม่พูดเปล่าคนพยายามจับผิดยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้หน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ระวังตัว “แก้มของคุณเทพ…มันดูแดงๆ ผิดปกติ”

“อ๋อ! พอดีผมเป็นคนขี้ร้อน” เทพบุตรเขยิบตัวถอยห่างอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะใช้มือขยุ้มปกคอเสื้อตัวเองแล้วเขย่าๆ ไล่ลมเพื่อให้คนจอมสงสัยเห็นภาพไปด้วย “มากๆ”

“ร้อนเหรอคะ” ภาพฟ้าทวนคำพูดอีกฝ่ายเสียงหลงพร้อมกับก้าวไปหยิบรีโมตแอร์ตรงผนังมาดูตัวเลขบนจอแสดงผล “ยี่สิบสององศา”

เทพบุตรอึกอักเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดีมากไปกว่าการกล่าวเตือนอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วงเสียงเรียบ

“ระวังเป็นหวัดนะครับ”

“คะ?”

“เอ่อ…งั้นเดี๋ยวผมไปตามเมดมาดูผ้าม่านให้ก่อน ยังไงก็พักผ่อนตามสบายนะครับคุณฟ้า ถ้าขาดเหลืออะไรแจ้งเมดได้เลย ไม่ต้องเกรงใจครับ”

กล่าวรัวๆ จบคนขี้ร้อนจนแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกก็พุ่งตัวออกจากห้องนอนของภาพฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วครู่เท่านั้นก็มีเมดเดินเข้ามาซ่อมผ้าม่านให้กับหญิงสาวจนใช้การได้ตามปกติ พร้อมทั้งกำชับข้อความจากเจ้านายที่ว่าจะให้เมดอีกคนมาตามตัวเธออีกทีเมื่อถึงเวลาทานมื้อกลางวัน