ทดลองอ่าน สานวาสนากับท่านอาของอดีตคู่หมั้น บทที่ 74-76

บทที่ 75

“ตายจริง” จี้ซย่าเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะทว่าแหลมเล็ก “อวิ๋นเยวี่ย เจ้ามาแอบอู้อยู่นี่ได้อย่างไร เดือนกว่ามานี้ทั้งเรือนมีฝุ่นเขรอะไปหมด หากปกติเจ้าใส่ใจกว่านี้อีกหน่อย ถือผ้าเดินปัดส่งๆ สักทีสองที ฝุ่นก็คงจะไม่ถึงขั้นนี้หรอกกระมัง”

เยี่ยอวิ๋นเยวี่ยอึ้งงัน รีบหันมองไปทางประตู

จีซิงหลันเองก็เอียงศีรษะเล็กๆ มองตาม พอเห็นกู้เจี้ยนหลีเข้าดวงตาก็เป็นประกายในทันที ทว่าครู่ถัดมากลับค่อยๆ จางหาย เปลี่ยนมายู่ปากแทน

เยี่ยอวิ๋นเยวี่ยรีบวาดยิ้ม กล่าวตอบไปว่า “งานปัดกวาดแม้จะสำคัญ แต่จะสำคัญกว่าคุณหนูหลันเชียวหรือ ฮูหยินจากไปนานเพียงนั้นย่อมไม่รู้ว่าคุณหนูหลันป่วยหนักเพียงใด ข้าจะกล้าจากไปแม้เพียงครู่ได้อย่างไร แทบจะอยากคอยเฝ้าดูแลอยู่ข้างกายคุณหนูหลันตลอดเวลาด้วยซ้ำ”

จี้ซย่าเลิกคิ้ว เค้นถามต่อว่า “คำพูดนี้ของเจ้าหมายความว่าคุณหนูหลันป่วยมาเดือนครึ่งแล้ว? หรือว่าเจ้าอยากอู้จึงใช้คุณหนูหลันเป็นข้ออ้าง แช่งให้นางป่วยนานๆ กัน!”

เยี่ยอวิ๋นเยวี่ยสำลักอากาศ ถลึงตามองจี้ซย่าอย่างดุดัน พยายามดับไฟโทสะอย่างอดทนอดกลั้น ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้าหายไปแล้ว นางกล่าวเสียงเรียบ

“จี้ซย่า เจ้าเป็นคนที่ฮูหยินพามา ฐานะย่อมแตกต่างจากบ่าวในจวน ทว่าก็ไม่ควรบีบคั้นผู้อื่นเพียงนี้ อีกอย่างเจ้าคิดหรือว่าเจ้านายน้อยทั้งสองต้องการคนดูแลแค่ยามที่ป่วยไข้ ปกติแล้วในชีวิตประจำวันมีตอนใดบ้างไม่ต้องการผู้ใหญ่คอยใส่ใจดูแลอยู่ข้างๆ อีกทั้งคุณหนูหลันกับคุณชายหกล้วนเพิ่งจะเริ่มเล่าเรียน ย่อมจำเป็นต้องให้ผู้ใหญ่คอยดู”

“เช่นนี้แปลว่าข้ากล่าวหาจิตใจอันดีงามที่ลำบากคิดอ่านอย่างรอบคอบของเจ้าอย่างนั้นสิ” จี้ซย่าแค่นเสียงหึ “ทว่าฮูหยินยืนอยู่ตรงนี้ เจ้านั่งสงบเสงี่ยมถึงเพียงนี้ยังมีกฎระเบียบสักนิดหรือไม่ อ้อ เจ้าจัดการเรื่องต่างๆ อย่างใส่ใจรอบคอบเพียงนั้น ดูท่าก็มิใช่ไม่เข้าใจกฎระเบียบ เช่นนั้นก็…จงใจอย่างนั้นหรือ”

“เจ้า!” เยี่ยอวิ๋นเยวี่ยรีบมองไปทางกู้เจี้ยนหลี รอคอยให้นางออกหน้าขัดขวางสาวใช้ที่เอาแต่บีบคั้นผู้อื่นทุกทางของนางเสีย

ทว่ากู้เจี้ยนหลีตั้งแต่ต้นจนจบบนใบหน้าล้วนประดับยิ้มบางงดงาม ไม่ได้มีท่าทีจะเอ่ยปากยับยั้งจี้ซย่าสักนิด

เยี่ยอวิ๋นเยวี่ยกล่าวว่า “ข้าเพียงแต่ป้อนยาให้คุณหนูหลันเท่านั้น”

นางรออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อไร้ซึ่งการตอบรับจากทั้งกู้เจี้ยนหลีและจี้ซย่าก็ทำได้เพียงยืนขึ้นอย่างงุ่มง่าม

ตอนนี้กู้เจี้ยนหลีค่อยๆ ใช้ไม้เท้าพยุงตัวก้าวข้ามธรณีประตูไปโดยมีจี้ซย่าคอยประคอง

จีซิงหลันเบิกตากว้าง มองดูไม้เท้าของกู้เจี้ยนหลีอย่างตื่นตกใจ คอน้อยๆ ยื่นออกมาเสียยาว จ้องมองหญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้ตาไม่กะพริบ

กู้เจี้ยนหลีเดินมาถึงข้างเตียงอย่างเชื่องช้าก่อนจะส่งไม้เท้าให้จี้ซย่าแล้วประคองตนเองนั่งลงตรงขอบเตียง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

“หลันหลันดีขึ้นแล้วหรือยัง”

จีซิงหลันเอียงศีรษะเล็กๆ มองกู้เจี้ยนหลีก่อนพยักหน้าช้าๆ ถามขึ้นว่า “ขาของท่านเป็นอะไรไป”

“ไม่ระวังจนตกลงมาจากชั้นบนน่ะสิ”

จีซิงหลันตกใจจนตาโต ยกมือตบอกน้อยๆ ของตนเองเบาๆ ถามอย่างตกใจว่า “อย่างนั้นก็เจ็บมากๆ เลยใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว ตอนแรกเจ็บจนนอนไม่หลับทุกคืนเลย พักนี้จึงจะดีขึ้น” กู้เจี้ยนหลีขมวดคิ้วยามเอ่ยตอบ เล่าออกมาตามจริงราวกับเด็กน้อย

จีซิงหลันนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะเบะปาก ผิวของเด็กน้อยบอบบางมาก เพียงสูดจมูกเบาๆ ขอบตาก็แดงแล้ว

“อย่างนั้น…ต้องกินยาเหม็นขมๆ เยอะเลยใช่หรือไม่”

“ต้องกินอยู่แล้ว วันหนึ่งต้องกินสองสามครั้งเชียว ทั้งยังต้องกินน้ำแกงบำรุงตั้งเยอะ ทั้งมันทั้งเลี่ยน” กู้เจี้ยนหลีบ่น

จีซิงหลันกะพริบตาปริบๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าไข้หวัดเพียงไม่กี่วันนี้ของตนเองไม่ได้น่าสงสารเพียงนั้นแล้ว มือน้อยๆ ดันผ้าห่มบนร่างออก จากนั้นก็ออกจากกองผ้าห่มมายืน ยื่นแขนน้อยๆ ไปกอดพลางลูบหลังกู้เจี้ยนหลีเบาๆ ราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย พูดอย่างจริงใจ