ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 25-บทที่ 26

ในใจเมิ่งอี๋เหนียงเองก็นึกต่อว่าต่อขานเจียงชิงอวี้อย่างมากเช่นกันว่าทำเรื่องไร้สมองเยี่ยงนี้ออกมาได้อย่างไร และก็เข้าใจดีว่าวันนี้อยากจะให้เจียงเทียนโย่วปกป้องเจียงชิงอวี้คงเป็นไม่ไปได้แล้ว

นางจึงคุกเข่าต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าเจียง ร่ำไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจพลางขอรับโทษ “ล้วนเป็นเพราะผู้น้อยไม่ได้ดูแลสั่งสอนอวี้เจี่ยให้ดี วันนี้นางถึงได้ทำเรื่องเยี่ยงนั้นออกมา ขอฮูหยินผู้เฒ่าได้โปรดลงโทษอวี้เจี่ยและผู้น้อยให้หนักด้วยเจ้าค่ะ”

เจียงชิงหว่านมองเมิ่งอี๋เหนียงปราดหนึ่ง

ยิ่งรู้สึกว่าเมิ่งอี๋เหนียงฉลาดกว่าเดิมแล้ว

เดิมทีฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจะต้องลงโทษเจียงชิงอวี้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เมิ่งอี๋เหนียงกลับชิงพูดเช่นนี้ออกมาก่อน ไม่กล่าวถึงฮูหยินผู้เฒ่าเจียง เพราะนี่เป็นการสร้างภาพในใจเจียงเทียนโย่วว่านางเป็นคนที่เข้าใจเหตุผล

มิหนำซ้ำนางก็พูดถึงขั้นนี้แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจะลงโทษเจียงชิงอวี้สถานหนักได้อย่างไร หากยังลงโทษสถานหนักก็จะกลายเป็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าเจียงไม่มีความเห็นใจแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมีหรือจะไม่เข้าใจ จึงยิ้มเย็นทันที เห็นว่าบุตรชายตนมองเมิ่งอี๋เหนียงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแววปลาบปลื้มและสงสารเห็นใจ รอยยิ้มเย็นที่มุมปากฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็ยิ่งกดลึกขึ้น

เจียงชิงอวี้กลับไม่รู้ถึงความลำบากใจของเมิ่งอี๋เหนียง นางแค่ได้ยินว่าเจียงเทียนโย่วกำลังต่อว่านาง ส่วนเมิ่งอี๋เหนียงก็เป็นฝ่ายบอกให้ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงลงโทษนางสถานหนัก ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคับข้องใจ ความไม่พอใจและความเคืองแค้นในหลายวันที่ผ่านมานี้จึงระเบิดออกมาเช่นกัน

“ไยต้องลงโทษข้าสถานหนักด้วย ข้าทำผิดอันใด” นางมองฮูหยินผู้เฒ่าเจียงแล้วพูดเสียงดังว่า “ข้ารู้สึกว่าข้าไม่ได้ทำผิดอันใดเสียหน่อย ก็แค่ในใจท่านไม่ชอบข้า รำคาญข้าก็เท่านั้น!”

นางยังยกมือชี้เจียงชิงหว่านพลางพูดอย่างเข่นเขี้ยว “ในใจท่านชอบแค่นาง มีสีหน้าอ่อนโยนให้นาง แต่กับข้ามีแต่สีหน้าเย็นชา นางเป็นหลานสาวท่าน แล้วข้าไม่ใช่หลานสาวท่านหรือ มิหนำซ้ำนางก็เป็นแค่เด็กสาวบ้านป่าที่มาจากชนบทผู้หนึ่ง หยาบช้ายิ่งกว่าอะไร แต่ข้าเป็นถึงคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของจวนป๋อแห่ง…”

ยังพูดไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงกังวานก้อง เมิ่งอี๋เหนียงตบหน้าเจียงชิงอวี้แล้ว

เนื่องด้วยออกแรงค่อนข้างมาก บนแก้มขาวผ่องของเจียงชิงอวี้จึงมีรอยนิ้วมือห้ารอยปรากฏชัดทันที

เจียงชิงอวี้หันหน้าไปมองเมิ่งอี๋เหนียง ในสายตาเต็มไปด้วยแววไม่อยากเชื่อ “อี๋เหนียง ท่าน…ท่านถึงกับตบข้า?!”