ทดลองอ่าน สาวกี่เพ้าคนนี้เป็นของคุณ บทที่ 5-7

บทที่ 5

 สวีเฉิงหลี่ถูกการกระทำที่คาดไม่ถึงของฟู่เหยียนจื้อทำให้ตะลึงงันไปแล้ว

เขาก้มหน้ามองคิวอาร์โค้ดตรงหน้าแวบหนึ่งและเอ่ยอย่างตกใจว่า “นายจริงจังเหรอ”

ฟู่เหยียนจื้อชำเลืองมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “นายคิดว่าไงล่ะ”

“…” สวีเฉิงหลี่นิ่งงัน “ไม่สิ นายขี้งกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาเบะริมฝีปาก แสดงความเหยียดหยามต่อพฤติกรรมประเภทนี้ของฟู่เหยียนจื้อ “ตอนนี้นายขี้งกกว่าพยาบาลจ้าวอีก”

พยาบาลจ้าวเป็นพยาบาลสาวคนหนึ่งในแผนกของพวกเขา เธอค่อนข้างจะขี้เหนียว เป็นคนลุ่มหลงในทรัพย์สินเงินทอง

สีหน้าของฟู่เหยียนจื้อไม่เปลี่ยนและไม่ได้พูดอะไรต่อ

สวีเฉิงหลี่มองท่าทางเช่นนี้ของเขาจึงเอ่ยว่า “ฉันไม่ให้” แล้วพูดอย่างหน้าด้าน “นั่นนายให้ฉันกิน ถือว่านายเลี้ยงฉัน”

ฟู่เหยียนจื้อเงียบไปนานแล้วพยักหน้า “ได้” เขาก็ไม่ได้ฝืนใจเช่นกัน เอ่ยอย่างราบเรียบว่า “ฉันเลี้ยงนาย”

“?”

สวีเฉิงหลี่มองฟู่เหยียนจื้อกลับไปสู่โหมดเดิม ไม่ค่อยเข้าใจอยู่บ้างว่าการกระทำนี้ของอีกฝ่ายนั้นทำเพื่ออะไรกันแน่

เขากำลังคิดจะถาม โทรศัพท์ของฟู่เหยียนจื้อก็ดัง ‘ติ๊ง’

พอเขากวาดตาไปมองก็พบว่าเป็นข้อความที่หลินเฮ่าหรานส่งมา มีเพียงสองคำเท่านั้น…‘ถึงแล้ว’

“อะไรถึงแล้วเหรอ”

สวีเฉิงหลี่มองฟู่เหยียนจื้อด้วยความประหลาดใจ

“ไม่มีอะไร” ฟู่เหยียนจื้อหลุบตาลงตอบไปหนึ่งประโยคแล้วจึงเก็บโทรศัพท์ “นอนแล้ว อีกสองชั่วโมงเรียกฉันด้วย”

“ได้” สวีเฉิงหลี่ก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นอีก “นายไปเถอะ”

พวกเขายุ่งกันมาทั้งวัน จำเป็นต้องบำรุงจิตใจสะสมพลังเพื่อต้อนรับรุ่งเช้าวันถัดไป

หลังจากวันนั้นจี้ชิงอิ่งไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าฟู่เหยียนจื้ออีกเลย

ไม่ได้มีเหตุผลพิเศษ เธอเพียงแค่ไม่ว่าง

เธอรับงานออกแบบเครื่องแต่งกายของภาพยนตร์เรื่องนั้นแล้ว กำลังอยู่ในช่วงการออกแบบขั้นต้นอยู่

หลังทำงานเสร็จช่วงสั้นๆ จี้ชิงอิ่งถึงเจียดเวลาออกมาย้ายบ้าน

ข้าวของเธอไม่เยอะ แค่กระเป๋าเดินทางใบเดียวเท่านั้น

สำหรับข้าวของอย่างอื่นเฉินซินอวี่ช่วยจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแล้วในช่วงไม่กี่วันนี้ที่เธอยุ่งๆ อยู่ ของที่ยังขาดล้วนส่งตรงมาจากเมืองเจียงเฉิง และถือโอกาส ‘ส่ง’ ผู้ช่วยตัวน้อยมาด้วยเช่นกัน

ช่วงเช้าทั้งสามคนย้ายของเข้าไป

ซย่าหรงเสวี่ยมาที่นี่เป็นครั้งแรก เหมือนคุณยายหลิวเข้าเรือนต้ากวน* อย่างไรอย่างนั้น เริ่มการแสดงที่โอเวอร์แอ็กติ้ง

“พี่ชิงอิ่ง บ้านหลังนี้ใหญ่เว่อร์ สวยมากๆ เลยอ่า” เธอวิ่งเหยาะๆ เข้าไป “แถมยังมีระเบียงที่กว้างขนาดนี้อีก ฉันชอบม้ากมากกก!”

จี้ชิงอิ่งถูกผู้ช่วยตัวน้อยทำให้ขบขัน เธอโค้งริมฝีปากขึ้นเงียบๆ “ชอบจริงๆ เหรอ”

ซย่าหรงเสวี่ยพยักหน้าและหันกลับไปมองจี้ชิงอิ่ง “ชอบมากๆ เลย ฉันก็อยากอยู่บ้านหลังใหญ่โตแบบนี้บ้างจัง”

เฉินซินอวี่มองเธอและหัวเราะคิกคัก “เธออยู่ได้”

ซย่าหรงเสวี่ยมองเฉินซินอวี่อย่างขุ่นเคือง กล่าวอย่างหงอยๆ ว่า “งั้นฉันคงต้องกอดต้นขาของพี่ชิงอิ่งให้แน่นๆ มาเกาะกินฟรีดื่มฟรีถึงจะได้”

เฉินซินอวี่หัวเราะคิกคัก หันหน้าไปมองจี้ชิงอิ่ง “ผู้ช่วยของเธอทำไมถึงได้ตลกขนาดนี้”

จี้ชิงอิ่งยิ้ม “เธอไม่คิดว่ามันน่าสนใจมากเหรอ”

“มากอะ” เฉินซินอวี่กล่าว “ข้างตัวเธอต้องการคนที่ตลกแบบนี้แหละ ไม่งั้นก็น่าเบื่อตาย”

“…”

บ้านทั้งใหญ่และสวย ทั้งยังโปร่งอีกด้วย รับแสงแดดได้ดีมาก ทำเลที่ตั้งของหมู่บ้านไม่นับว่าอยู่ใจกลางเมืองเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ห่างเท่าไร การคมนาคมสะดวกสบาย สิ่งจำเป็นทั้งหมดในการดำรงชีวิตสามารถเติมเต็มได้ครบครัน

ที่สำคัญกว่านั้นคือจี้ชิงอิ่งชอบระเบียงชมวิวของที่นี่

เมื่อมองออกไปจากระเบียงไม่เพียงมีวิวทะเลสาบที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ คลื่นสีเขียวครามกระเพื่อมไหว น้ำทะเลสาบใสสะอาด ฝั่งตรงข้ามของวิวทะเลสาบยังเป็นย่านใจกลางเมืองอีกด้วย

ภายใต้แสงไฟนีออนผิวทะเลสาบปรากฏภาพเงาสะท้อนของอาคารสูง ไม่ว่าจะเป็นทิวทัศน์ในตอนกลางวันหรือกลางคืนเธอก็ชอบทั้งหมด

หลังจากจัดเก็บของเสร็จเรียบร้อยทั้งสามคนก็ขี้เกียจออกจากบ้านจึงสั่งอาหารดีลิเวอรี่มากินกัน

“จริงสิ ห้องตรงข้ามนี่ใครอยู่คะ”

ซย่าหรงเสวี่ยมาเป็นครั้งแรก จึงอยากรู้อยากเห็นไปเสียทุกสิ่ง

จี้ชิงอิ่งส่ายหน้า “ไม่แน่ใจ”

เฉินซินอวี่กลืนอาหารที่อยู่ในปากลงไปพลางครุ่นคิด “ตอนที่ฉันมาเซ็นสัญญา นายหน้าบอกว่าเขาเป็นมนุษย์เงินเดือน เหมือนจะเป็นโปรแกรมเมอร์หรืออะไรนี่แหละ ถึงยังไงก็เป็นพวกที่ทำโอทีบ่อยๆ”

จี้ชิงอิ่งกล่าวเสริม “ฉันมาที่นี่สี่ห้ารอบแล้ว ไม่เคยเจอเลยสักครั้ง”

การออกแบบของบ้านหลังนี้คือหนึ่งชั้นมีสองครัวเรือนและมีลิฟต์สองตัว จึงเป็นเรื่องปกติมากที่ไม่เคยเจอ