ทดลองอ่าน Itoshii hito… สุดที่รักของหัวใจ บทที่ 1

จักรยานสีฟ้าอ่อนคันเก่าโทรมจอดลงตรงหน้าเธอ ซามูไรตาฟ้าชะงักนิดๆ ราวกับตัดสินใจจะพูดอะไรสักอย่าง หากมันก็ช้าเหลือเกินในความรู้สึกเธอ ดังนั้นคำถามห้วนๆ จึงหลุดออกไปจากปากก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา

“มีอะไร”

“คือ…”

คิ้วเรียวขมวดฉับ…อยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาสิเฟ้ย มาคือมาแคอยู่ได้

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ” เสียงถามเป็นภาษาญี่ปุ่นที่คนพูดคงจะพยายามพูดช้าๆ ดังมาอย่างมีน้ำใจ และนั่นก็ทำเอาคิ้วที่ขมวดมุ่นคลายลง ก่อนจะพยักหน้าไปยังป้อมตำรวจทางด้านหลัง

“มาหาตำรวจ แต่ไม่อยู่สักคน ไม่รู้ไปอู้อยู่ที่ไหน”

ชายหนุ่มตีหน้าลำบากกับภาษาลุ่นๆ ที่พวกผู้ชายชอบใช้กันของเธอ หากเขาก็ไม่เอ่ยท้วงอะไร นอกจากจะจอดจักรยานเข้าข้างทางพร้อมล็อกกุญแจเรียบร้อย แล้วเดินเข้าไปในป้อมตำรวจนั้นโดยมีหญิงสาวตามหลังเข้าไปติดๆ

“ต้องโทรเรียกครับ” ซามูไรตาฟ้าบอก พร้อมกับชี้มือไปทางโทรศัพท์รุ่นเก่าที่ตั้งโดดเด่นอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตัวเดียวของห้อง “เขาเขียนป้ายบอกอยู่ตรงนี้ว่าถ้าต้องการพบตำรวจให้กดเลขศูนย์”

นิ้วเรียวสวยเลื่อนชี้ไปยังแผ่นป้ายกระดาษแข็งที่เขียนภาษาญี่ปุ่นเป็นพืดให้ดู คนเจ้าอารมณ์หน้ามุ่ยอีกแล้ว

“อะไร จะช่วยแต่คนญี่ปุ่นหรือไง คนต่างชาติอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกนี่จะไม่ให้ความช่วยเหลือเลยใช่มั้ย”

คนฟังดูเหมือนจะอึ้งๆ กับคำพูดของเธออีกแล้ว หากชายหนุ่มก็ใจเย็นเกินกว่าจะโกรธ

“ตรงนั้นมีภาษาอังกฤษเขียนอยู่ครับ” เขาอธิบายพร้อมกับชี้ให้เห็นภาษาอังกฤษตัวเล็กแสนเล็กที่เขียนอยู่บนป้ายกระดาษอีกอันที่ตั้งอยู่ในมุมอับของห้องที่เธอกวาดสายตามองไปไม่เห็นในตอนแรก หญิงสาวเชิดหน้าทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ กลบเกลื่อนความหน้าแตกของตัวเอง ชายหนุ่มลอบถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามต่ออย่างปลงตก

…ไหนๆ ก็หลวมตัวมาช่วยแล้ว ก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด

“ผมโทรให้มั้ยครับ”

“ไม่ต้อง ฉันโทรเอง” ไม่พูดเปล่า เพราะมือเล็กยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรทันที ชายหนุ่มก้าวถอยมายืนด้านหลัง ด้วยความมีน้ำใจทำให้ผละจากไปไม่ได้เพราะก็ไม่รู้ว่าเธอจะมีอะไรให้ช่วยอีกหรือเปล่า

หากพอเขาฟังบทสนทนาภาษาญี่ปุ่นแสนคล่องของสาวชาวต่างชาติที่กำลังวีนแตกกับเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วก็อยากจะล่าถอยเสียเป็นกำลัง ด้วยว่าเจ้าของร่างบางดูจะเก่งเกินกว่าขนาดรูปร่างไปมากนัก ไม่รู้ว่าคุณตำรวจดวงกุดที่ปลายสายว่าอย่างไร หากท้ายสุดเธอก็วางสายแล้วทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้หน้าโต๊ะใหญ่ตัวนั้น ส่วนเขาก็ยังยืนนิ่งแบบไม่รู้จะทำอะไรกับตัวเองดีจนเธอกวาดสายตามาเจอ คิ้วเรียวสวยจึงเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ

“อ้าว ยังอยู่เหรอ นึกว่ากลับไปแล้ว”

เจอคำถามแบบนั้นเขาก็อยากจะแทรกตัวหายไปในอากาศโดยทันที แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร คนที่คงมีอารมณ์เป็นจรวดก็เอ่ยสวนออกมาอีก