ทดลองอ่าน Itoshii hito… สุดที่รักของหัวใจ บทที่ 2

บทที่ 2

ชาคริยาชี้จุดเกิดเหตุให้คุณตำรวจทั้งสองดูอย่างละเอียด แถมยังมีการสาธิตวางเจ้าดำที่ถูกตัดคอขาดไว้ตรงตำแหน่งที่เจอเมื่อตอนเที่ยงให้ดูเพื่อช่วยยืนยันว่าขโมยคนนี้มัน ‘เถื่อน’ จริงๆ โดยที่เธอไม่ได้โกหก แล้วคุณตำรวจก็จดโน่นวัดนี่ ก่อนจะสเก็ตช์ภาพที่เกิดเหตุคร่าวๆ บนกระดาษขาวเพื่อประกอบคำแจ้งความ เมื่อเสร็จกิจเรียบร้อย คุณตำรวจก็เอ่ยล่ำลา

“ถ้ามีความคืบหน้าเจอจักรยานยังไงจะรีบโทรมาบอกครับ”

“จะรอรับโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ชาคริยาจบคำพูดด้วยรอยยิ้มหวานประจบที่พอจะทำให้คนมองชื่นใจได้บ้าง หลังจากที่หวาดผวากับคำเหน็บแนมเป็นระยะๆ ของหญิงสาวมาแล้ว

“ครับ ถ้าได้ข่าวยังไงจะรีบโทรมาแจ้งทันทีเลยครับ ไปก่อนนะครับ”

ชาคริยาและมาร์คยืนรอส่งจนรถตำรวจคันเล็กแล่นลับหายไปตรงหัวมุมถนน หญิงสาวหันกลับมาจะเปิดประตูเข้าบ้าน หากสายตาก็ไปปะทะกับร่างสูงใหญ่ของเพื่อนข้างห้องที่ตกกระไดพลอยโจนมาร่วมขบวนแจ้งความด้วย เขากำลังก้าวคร่อมจักรยานเตรียมขี่ออกไป

“หิวข้าว…” เสียงใสเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทำคนที่กำลังจะลาจากชะงักกึก แล้วรอคำพูดต่อไปของเธอด้วยใจเต้นระทึก

…จะมาไม้ไหนอีกนี่

“บ่ายสองกว่าแล้วยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย หิวข้าว”

“แล้ว…” อดไม่ได้ต้องถามออกมา และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายชัดบนริมฝีปากบาง

“ไปหาอะไรกินกัน เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ขอบคุณที่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนไง”

มาร์คอดยิ้มออกมาไม่ได้…นึกว่าคำ ‘ขอบคุณ’ จะไม่หลุดออกมาจากปากเธอซะแล้ว

“หรือว่ากินข้าวแล้ว?” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ เขาส่ายหน้า

“ยังไม่ได้กิน ว่าแต่…”

“ดีเลย งั้นไปหาไรกินกัน ฉันอยากกินชีสเบอร์เกอร์ของแมคฯ”

สั่งโดยไม่ถามความเห็นคนที่กำลังจะถูกเลี้ยง และไม่พูดเปล่า เพราะร่างบางกระโดดตุ้บขึ้นมาซ้อนท้ายจักรยานเขาทันที มาร์คเหลียวมองคนที่นั่งอย่างสบายอารมณ์อยู่บนตะแกรงด้านหลังอย่างงงๆ ในความรวดเร็ว ดวงตาโตมองสบตาสีฟ้า รอยโกรธบนดวงตาสวยเริ่มวิ่งมาเป็นริ้วๆ แบบที่ทำเอาเขาสะท้านเยือกในอก

“ทำไม หรือจะให้ฉันเดินไปแล้วนายขี่จักรยาน จะไม่แล้งน้ำใจไปหน่อยเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้จะให้คุณเดินไป แต่ว่าการซ้อนท้ายจักรยานมันผิดกฎหมาย เดี๋ยวตำรวจจับ” เขารีบปฏิเสธพร้อมกับอธิบายเสียงอ่อย

“ช่างสิ ผิดก็ช่าง ถ้าตำรวจจับฉันจะบอกว่าจักรยานถูกขโมยไป เพราะงั้นฉันก็มีสิทธิ์ซ้อนจักรยานนายจนกว่าตำรวจจะตามจักรยานฉันเจอ”

มาร์คอ้าปากค้างกับคำพูดประโยคนั้น เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้ เขาขยับปากจะค้าน หากคิดดูแล้วก็น่าจะไม่ได้ประโยชน์อะไร เขาเลยทำเพียงแค่ลอบระบายลมหายใจพร้อมกับคิดคำนวณระยะทางจากบ้านไปร้านแมคโดนัลด์ที่ใกล้ที่สุด

…ปั่นจักรยานยี่สิบนาที

ชายหนุ่มแอบกลืนน้ำลาย อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองคนที่นั่งซ้อนอีกที ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนจักรยานออกไป

…ว่าแต่เขาเข้าไปเกี่ยวอะไรกับเธอตอนไหนกันนะเนี่ย ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ