ทดลองอ่าน หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน บทที่ 3-บทที่ 4

บทที่ 3

“สือเยี่ยน ลู่สือเยี่ยน”

ได้ยินคำพูดอ่อนหวานจับใจเช่นนี้ลู่เยี่ยนก็ยกมือทาบทรวงอก

ในระหว่างที่ใจลอย ลมหนาววูบหนึ่งก็พัดมา เสียงดังเอียดอาดดังขึ้นเหนือหัว ป้ายเหนือประตูร้านร่วงครืนลงมา

เสิ่นเจินตาเร็วมือไว เดินขึ้นหน้าสองก้าว ยื่นมือไปคว้าข้อมือลู่เยี่ยนดึงมา “ใต้เท้าระวัง!”

ทั้งสองคนเอี้ยวตัว ก่อนจะได้ยินเสียงป้ายเหนือประตูร้านตกลงบนพื้นดังตึง

บนชายคาร้าน เกล็ดหิมะโปรยปราย

ลู่เยี่ยนถูกความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ดึงสติกลับมา ภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

เขาก้มลงมองนิ้วมือเรียวยาวขาวเนียนหลายนิ้วที่ข้อมือของเขา ร่างกายก็พลันแข็งเกร็ง ยกมือขึ้นสะบัดการแตะต้องจากนาง

เสิ่นเจินตะลึงไป สองแก้มปรากฏรอยแดงเรื่อ รู้สึกร้อนใจไม่สบายใจขึ้นมา นางอยากจะเอ่ยปากอธิบายว่าตนเองประสงค์ดี ไม่ได้คิดจะเสียมารยาท แต่ก็กลัวว่าอธิบายมากไปจะยิ่งอึดอัดจึงปล่อยเลยตามเลย

พอคิดถึงเรื่องมารยาทแล้วเสิ่นเจินก็กัดขอบปาก ย่อตัวลงคำนับชายหนุ่มพลางพูดเสียงเบาว่า “ขอบคุณใต้เท้าที่เมื่อครู่ยื่นมือเข้าช่วย”

ความเจ็บตรงทรวงอกของลู่เยี่ยนยังไม่จางหายไป ครั้นได้ยินเสียงของนางก็ขมวดคิ้ว ปรับลมหายใจครู่หนึ่ง ตอบว่า “แม่นางไม่ต้องขอบใจ นี่เป็นงานในส่วนของข้าอยู่แล้ว”

พูดจบเขาก็ลูบข้อมือตามจิตใต้สำนึก เป็นจุดที่เสิ่นเจินเพิ่งสัมผัสไปเมื่อครู่พอดิบพอดี

เสิ่นเจินก้มหน้า ย่อมเห็นการกระทำของเขาอย่างชัดเจน

พอเห็นการกระทำแบบนี้แล้วรอยแดงบนใบหน้าเสิ่นเจินก็กระจายไปถึงติ่งหูในทันที ไม่ใช่เพราะนางเขินอาย ทว่าตั้งแต่เด็กจนโตนางไม่เคยถูกผู้อื่นรังเกียจแบบนี้มาก่อน

นางอ้าปากไม่ได้ส่งเสียงพูด สุดท้ายยังคงกลืนคำที่อยากพูดกลับลงไป

พวกเขาพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น วันหน้าคงไม่ได้พบกันอีก ถูกรังเกียจหรือไม่ไม่สำคัญเลย

ผ่านไปเพียงชั่วครู่ลู่เยี่ยนก็นำองครักษ์หมุนตัวเดินจากไป เสิ่นเจินก็เดินเข้าในร้านพร้อมกับชิงซี