ทดลองอ่าน หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน บทที่ 5-บทที่ 6

ไม่รู้ว่าเพราะสุราเมื่อวานมีปัญหา หรือระหว่างทางกลับถูกลมแรง

ตอนที่ลู่เยี่ยนตื่นมาจึงปวดหัวแทบแตก ใต้ตาคล้ำ แม้แต่คอก็กลายเป็นแหบแห้ง

เขายกมือขึ้นกุมที่ลูกกระเดือก ในหัวปรากฏภาพความฝันยามค่ำคืนขึ้นมาทันใด

จากนั้นเขาก็หัวเราะด้วยความโกรธ

เมื่อคืนเขาเห็นใบหน้าของคณิกาอันดับหนึ่งกลายเป็นใบหน้าของนาง ทั้งที่เป็นการร่ายรำแบบเดียวกัน แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใดจึงเปลี่ยนความรู้สึกไปในทันที

ราวกับน้ำเปล่ารสจืดถ้วยหนึ่งกลายเป็นเหล้าแรงที่บาดคอ

เขาลุ่มหลงมัวเมาจนขาดสติแล้วจริงๆ

วันนี้เป็นวันหยุด ลู่เยี่ยนไปคารวะทักทายท่านย่าแล้วก็นั่งอยู่ลำพังในห้องหนังสือ กระแอมไอเบาๆ อยู่บ่อยครั้ง ขอบตารู้สึกบวม แม้แต่หนังสือในมือก็อ่านต่อไปไม่ไหวแล้ว

เห็นดังนั้นหยางจงก็รีบยกชาร้อนถ้วยหนึ่งมาให้เขา

ลู่เยี่ยนรับมา เอียงฝาถ้วยชา เพิ่งเม้มจิบหนึ่งอึกก็ได้ยินหยางจงพูดว่า “ชานี้องค์หญิงใหญ่เพิ่งซื้อกลับมาจากร้านชาสกุลเมิ่งที่ตลาดตะวันตกขอรับ”

ลู่เยี่ยนเดิมทีดื่มอย่างสบายใจ พอได้ยินคำว่า ‘ตลาดตะวันตก’ น้ำชาผ่านลำคอแล้วเขาปรับลมหายใจไม่ทัน ไออย่างแรงไม่หยุด สำลักจนตาแดงในทันที

ไม่อาจไม่พูดว่าเวลาคิดถึงใครสักคนขึ้นมาก็เหมือนการไอ ต่อให้พยายามอดกลั้นแต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่

หลังจากลู่เยี่ยนลูบแผ่นอกหยุดไอแล้ว เขาก็รู้ในทันทีว่า จะให้เป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

เขาวางฝาปิดถ้วยชาในมือลงบนปากถ้วยอย่างแรง พูดเสียงแหบแห้งว่า “เตรียมรถ ข้าจะไปที่ตลาดตะวันตกสักหน่อย”

หิมะเมื่อวานยังไม่หยุดตก พื้นถนนเกาะเป็นน้ำแข็ง มีบางร้านปิดประตูกันตั้งแต่เช้า

พอไปถึงหน้าร้านไป่เซียง ฝีเท้าของลู่เยี่ยนก็ชะงักลงทันใด

เกล็ดหิมะตกกระทบบนผิวร่มไม่หยุดส่งเสียงดังแหมะๆ หยางจงเงยหน้าขึ้นมอง ในใจก็รู้สึกตกใจ

เหตุใดจึงมีคนมาอุดหน้าประตูร้านไป่เซียงอีกแล้วเล่า

ซ่งเจี่ยนพิงขอบประตู พูดกับเสิ่นเจินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “ถ้าคุณหนูสามยอมจูบข้าสักครั้ง ข้าก็จะซื้อแป้งสีชาดตรงหน้าหีบนี้ไปให้หมด เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเป็นหยิ่งทะนง ข้ารู้ว่าเจ้าขาดเงิน”

ซ่งเจี่ยนเป็นบุตรชายคนเดียวของซ่งโม่พ่อค้าผู้มีอันจะกิน เป็นคุณชายผู้ร่ำรวยที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง