ทดลองอ่าน หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน บทที่ 9-บทที่ 10

ผ่านไปอีกหลายวันลู่เยี่ยนได้รับเชิญไปร่วมงานแต่งงานของสุยอวี้ เซวียนผิงโหวซื่อจื่อ

เจ้าสาวถูกส่งตัวเข้าห้องหอท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดี คนเต็มห้องล้วนพูดคำเป็นมงคล

สุยอวี้ถูกสหายหลายคนมอมเหล้า ยกเหล้าขอบคุณมาถึงลู่เยี่ยน ความเศร้าสลดที่เก็บกลั้นอยู่ในดวงตาก็ซ่อนไม่อยู่อีกต่อไป

เขาชนจอกสุรากับสหายรักของเขา จากนั้นดื่มรวดเดียวหมดจอก

สุยอวี้ในสายตาของทุกคนได้ทุกอย่างตามใจปรารถนา โชคดีได้แต่งงานกับบุตรสาวของอาจารย์ตนเอง มีเพียงลู่เยี่ยนผู้เดียวที่รู้ว่าสุยอวี้ไม่เคยวางคนผู้นั้นลงได้เลย

พูดถึงคนผู้นั้น นั่นเป็นเรื่องเก่าที่จำต้องพูดถึงอีกครั้ง

สามปีก่อนสุยอวี้สอบได้จิ้นซื่อกำลังเตรียมจะไปทาบทามสู่ขอเสิ่นเหยาคุณหนูรองสกุลเสิ่นที่จวนอวิ๋นหยางโหว ของขวัญพร้อมสรรพ แม่สื่อก็หาไว้แล้ว แต่ในตอนนั้นเององค์ชายรองเผ่าหุยหูเกิดความรักแรกพบต่อเสิ่นเหยาในงานเลี้ยงล่าสัตว์ครั้งหนึ่ง

ฮ่องเต้เดิมมีจุดประสงค์จะดึงเผ่าหุยหูมาเป็นพวกอยู่แล้ว พอได้ยินว่าอีกฝ่ายมีประสงค์จะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ จึงรีบมีราชโองการแต่งตั้งเสิ่นเหยาเป็นองค์หญิงหย่งเหอและเลือกวันมงคลให้ออกเรือนทันที

นี่เป็นพระบัญชาฮ่องเต้ ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

แขกที่อยู่ด้านข้างดื่มมาก ตัวโอนเอนพูดขึ้นว่า “ถ้าข้ามีชีวิตแบบพี่เสี่ยวอวี้ได้คงตายอย่างไม่เสียดายแน่นอน”

สุยอวี้ได้ยินก็หันไปมองแวบหนึ่งแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

ไม่เสียดายหรือ…

แต่ความเสียดายครั้งใหญ่สองครั้งในชีวิตเขา หนึ่งคือตอนมีชื่อในประกาศผู้ผ่านการสอบหน้าพระที่นั่งสองคือคืนวันเข้าห้องหอ

ตอนที่ลู่เยี่ยนออกจากจวนเซวียนผิงโหว ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว

เขาก้าวขึ้นรถม้า หลับตาอยู่นาน คิดถึงวิธีการเดี๋ยวรุกเดี๋ยวถอยของเมิ่งซู่ซีแล้วขี้เกียจกลับไปรับมือด้วยจริงๆ จึงพูดเสียงเย็นชาว่า “วันนี้ไม่กลับจวนแล้ว ไปเรือนหลันย่วนทางตะวันตก”

คำพูดนี้ออกมา หยางจงก็ตกใจ จากนั้นพูดเสียงอ่อยว่า “ซื่อจื่อ เรือนหลันย่วนพวกเราไปไม่ได้แล้วขอรับ”

ลู่เยี่ยนเลิกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย “มีอะไร”

หยางจงมองดูท่าทางมึนเมาเล็กน้อยของซื่อจื่อตนเอง คิดว่าเขาคงลืมไปแล้วจึงพูดเตือนสติว่า “ท่านลืมแล้วหรือขอรับ หลายวันก่อนเพื่อรวบรวมเงินให้ครบแปดพันก้วน พวกเราขายเรือนหลันย่วนนั่นไปแล้ว”

หากรู้ว่าบ้านพักหลังหนึ่งในเมืองฉางอันมีราคาเพียงไม่กี่ร้อยก้วน เงินแปดพันก้วน พวกเขาต้องขายทรัพย์สินในมือไปจำนวนไม่น้อย

ได้ยินคำพูดนั้นแล้วลู่เยี่ยนก็พูดเสียงเบาว่า “อย่างนั้นหรือ”

เขากระตุกมุมปากยิ้ม แต่ในดวงตากลับมีไฟโกรธอย่างไร้สาเหตุ

“เช่นนั้นกลับจวนหรือไม่ขอรับ” หยางจงพูด

“ไม่ ไปคฤหาสน์เฉิงย่วน”

ไม่พูดเขาก็เกือบลืมไปแล้วว่าตนเองยังเลี้ยง ‘ภรรยาลับ’ ไว้นางหนึ่ง