ทดลองอ่าน หมอหญิงพลิกธรรมเนียม บทที่ 13

“ปีที่สิบสามแห่งฮ่องเต้โม่ตี้…”

ฉบับแรกเป็นของสวีฟาง เห็นอ่านถึงชื่อของนาง นางก็รีบก้าวออกมา หลังจากทำความเคารพไปรอบหนึ่งก็ยืนยืดอกเชิดหน้าอยู่กับที่ มองหลวนอวิ๋นชูอย่างประจบเอาใจ

เป็นเช่นที่หลี่หวาพูดไว้ หนังสือสัญญานี้เขียนไว้ละเอียดยิ่ง ที่ทำให้นางประหลาดใจคือด้านหลังมีคนลงนามรับรองถึงห้าคน รอจนฝูหรงอ่านจบหลวนอวิ๋นชูก็เงยหน้าขึ้นมองสวีฟาง

“ฟังชัดเจนแล้ว มีส่วนไหนไม่ตรงกับตัวเจ้าหรือไม่”

“เรียนสะใภ้สี่ ไม่มีเจ้าค่ะ”

“อืม เจ้าถอยกลับไปเถิด”

พูดจบหลวนอวิ๋นชูหันไปมองพ่อบ้านเฮ่อ นางไม่รู้กฎหมายแคว้นหลวน ฝูหรงอ่านมาพักใหญ่นางก็เพียงฟังอย่างสนุกเท่านั้น เห็นว่าเนื้อหาครบถ้วน แต่ในสัญญามีส่วนที่ไม่สอดคล้องกับตัวบทกฎหมายหรือไม่ ยังต้องอาศัยพ่อบ้านเฮ่อ

เห็นนางมองมาพ่อบ้านเฮ่อก็เอ่ยปากขึ้น

“เรียนสะใภ้สี่ ที่ผ่านมาหนังสือสัญญาล้วนเป็นเช่นนี้ ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ถูกต้องเหมาะสม”

“อืม”

หลวนอวิ๋นชูผงกศีรษะ แล้วส่งสายตาให้ฝูหรง

ฝูหรงรีบยื่นหนังสือสัญญาให้พ่อบ้าน ให้เขาลงนาม

มองดูแวบหนึ่ง พ่อบ้านเฮ่อกลับไม่ได้ยื่นมือมารับ เงยหน้าขึ้นมองหลวนอวิ๋นชู บอกอย่างนอบน้อมถ่อมตน

“สะใภ้สี่อยู่ที่นี่ บ่าวจะกล้าข้ามหน้าข้ามตาได้อย่างไร”

เฉิงชิงเสวี่ยมีฐานะเป็นนักโทษของทางการ เรื่องนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ หลบเลี่ยงได้เป็นดีที่สุด จะได้ไม่ต้องถูกนายหญิงใหญ่บ่นว่า เมื่อมีความคิดนี้เกิดขึ้น พ่อบ้านเฮ่อจึงโยนเผือกร้อนออกไปเสียเลย หลวนอวิ๋นชูกลับไม่ได้คิดอะไรวกวนซับซ้อนเช่นเขา ตามประสบการณ์ในชาติก่อนนางก็เห็นว่าการลงนามประทับตราเป็นสิทธิทางกฎหมายอย่างหนึ่ง ถ้าจะมอบหมายให้ผู้อื่นทำแทนต้องมีหนังสือมอบอำนาจ

เวลานี้มีนางเป็นเจ้านายอยู่ ย่อมต้องลงนามด้วยตนเอง

เพียงแต่…นางเขียนหนังสือเป็นเสียที่ใดเล่า!

หลวนอวิ๋นชูนั่งอยู่กับที่สีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ทว่าฝ่ามือมีเหงื่อออกชุ่ม

หลวนอวิ๋นชูตัดสินใจเด็ดขาด เล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆ เสียเลย ยกความน่าเกรงขามของผู้เป็นนายออกมาใช้

“ไม่ต้องพิถีพิถันมากเพียงนั้น เจ้าลงนามไปก็แล้วกัน”