ทดลองอ่าน หยกรัตติกาลแห่งฉางอัน บทที่ 7-8

บทที่ 8

ผู้ดูแลหญิงสกุลต่งร้องไห้คร่ำครวญเสียงดังอยู่เช่นนั้น ก่อนจะมีสตรีนางหนึ่งตัดบทนางอย่างเย็นชา

“เรื่องเกิดขึ้นกะทันหัน คุณหนูเถิงจัดการเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลของนางแน่ เฉิงอ๋องซื่อจื่อเป็นศิษย์หลานของท่านนักพรตชิงซวีจื่อ มีเขาอยู่ด้วย ยังกลัวว่าจะช่วยคุณหนูของเจ้าไม่ได้หรือไร ตอนนี้คุณหนูเถิงอยู่ที่ใด นางอายุยังน้อยต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ คิดว่าคงจะตกใจกลัวแย่แล้ว รีบพาพวกเราเข้าไปเร็ว ข้าต้องเห็นนางกับตาสักหน่อยถึงจะวางใจ”

วาจาของต้วนเหวินอินไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อย ภายนอกแสดงความห่วงใยต่อสกุลเถิงอย่างเต็มที่ ทว่าความจริงแล้วคือการเตือนสติน้องชายว่าอย่าเสียกิริยาเพราะต่งเอ้อร์เหนียง

ต้วนหนิงหย่วนเก็บงำความรู้สึกอย่างที่คิดไว้จริงๆ เขารีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ซื่อจื่อ คนเจ็บอยู่ในห้องทั้งหมดหรือ”

ตู้ฮูหยินเดิมทียังมีสีหน้าคลางแคลงใจ พอได้ยินประโยคนี้ถึงถอนหายใจโล่งอก

ลิ่นเฉิงโย่วขานรับคำหนึ่ง ก่อนเอ่ยถามขันทีวังหลวง “ในห้องจัดการไว้อย่างไร”

“ทำตามคำสั่งซื่อจื่อ นำร่างสตรีที่บาดเจ็บห้านางมาวางนอนบนเตียง หน้าเตียงมีผ้าม่านผืนหนากางกั้นไว้ เปิดเผยแค่รองเท้าเพื่อระบุตัวตน”

“ร่างฮูหยินอันกั๋วกงไม่ต้องวางรวมกับคนเจ็บที่เหลือ นางถูกปีศาจสิงร่างนานถึงเพียงนี้ จะอยู่รอดข้ามคืนหรือไม่ก็ยังไม่รู้ ในห้องเตรียมน้ำแกงร้อนๆ ไว้สักถ้วย ด้านหน้าไปเตรียมรถม้า รอให้ป้อนน้ำแกงถ้วยแรกเรียบร้อยแล้ว ก็รีบนำฮูหยินอันกั๋วกงส่งไปที่อารามชิงอวิ๋นทันที”

“ขอรับ”

เถิงอวี้อี้ตระหนักได้ว่าคนด้านนอกจะเข้ามา จึงลุกขึ้นยืนตามท่านป้า นางไม่ได้ถอดหมวกม่านแพรบนศีรษะลง แล้วก็ไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงไปที่ใดด้วย

คนที่เดินเข้ามามีไม่น้อย นอกจากลิ่นเฉิงโย่วกับคนของจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ยังมีสตรีสูงศักดิ์สวมเสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรา เกล้ามวยผมอย่างประณีตงดงามอีกหลายคน

ผู้ที่เข้ามาในห้องเป็นคนแรกคือต้วนเหวินอิน

ช่วงนี้สตรีในเมืองฉางอันนิยมแต่งกายอย่างบุรุษชาวหู ต้วนเหวินอินก็หลงใหลชื่นชอบเช่นกัน วันนี้แม้จะมาร่วมงานเลี้ยงนางก็ไม่สวมกระโปรงรัดอก กลับเลือกชุดบุรุษชาวหู บนศีรษะสวมหมวกหนังทรงสูงปักดิ้นทอง ส่วนรองเท้าเป็นทรงกระบอกยาวสีดำสนิทริ้วลายสีทอง เดิมทีนางก็มีเรือนร่างสูงโปร่งอยู่แล้ว ยามสวมเสื้อผ้าลักษณะนี้จึงไม่ดูเกะกะรุ่มร่าม กลับเผยความสง่างามและมีชีวิตชีวาเป็นอย่างยิ่ง

ต้วนเหวินอินเข้ามาในห้องแล้วก็เหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะสาวเท้าก้าวยาวๆ ไปทางตู้ฮูหยินกับเถิงอวี้อี้

“ขออภัยที่พวกเรามาช้า ด้านหน้าจวิ้นอ๋องยุ่งอยู่กับการอพยพผู้คนออกไป พวกเราหลายคนไม่ยอมไปที่ใด จะต้องมาดูให้เห็นกับตาถึงวางใจได้ ฮูหยินคงไม่ตกใจมากกระมัง อวี้เอ๋อร์ยังปลอดภัยดีใช่หรือไม่ คนเจ็บหลายคนในจวนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

ตู้ฮูหยินนำเถิงอวี้อี้เข้าไปต้อนรับ ยิ้มแย้มแล้วกล่าวตอบว่า “รบกวนฮูหยินต้องเป็นห่วงแล้ว ตอนนี้ทุกคนปลอดภัยดี”

เถิงอวี้อี้คลี่ยิ้มอ่อนหวาน ก้าวออกมาคารวะอย่างถูกต้องตามธรรมเนียมทุกประการ

ต้วนเหวินอินดึงร่างเถิงอวี้อี้มาพินิจพิจารณาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เด็กสาวตรงหน้าสวมเสื้อแขนสั้นครึ่งเอวสีเหลืองขนห่าน กระโปรงผ้าไหมเนื้อละเอียดจีบรอบสีเขียวสดใส ผ้าโปร่งสีดำของหมวกม่านแพรอาจบดบังสายตาสอดส่องจากระยะไกล แต่ไม่อาจปกปิดการจับสังเกตในระยะประชิดได้ พอพิศมองอย่างละเอียดแล้วนางก็รู้สึกชื่นชมจากใจจริง เด็กสาวผู้นี้มีนัยน์ตาดุจสระน้ำใสกระจ่าง ผิวกายขาวสะอาดหมดจดดั่งเกล็ดน้ำค้าง สมกับเป็นหญิงงามที่ไม่เป็นสองรองผู้ใดโดยแท้

“พริบตาเดียวไม่ได้พบหน้ากันมาสามสี่ปีแล้ว ครั้งก่อนสองตระกูลพูดคุยเรื่องการหมั้นหมาย อวี้เอ๋อร์ยังเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ อยู่เลย มาวันนี้กลับตัวสูงขึ้นมาก ไม่กี่วันก่อนได้ยินว่าอวี้เอ๋อร์จะมา ข้าก็อยู่ที่ฉางอันพอดี เดิมทีตั้งใจว่าจะชวนเจ้าไปชมดอกไม้วัดซีหมิงด้วยกัน ไม่คิดว่าเพิ่งมาถึงก็เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ได้ โชคยังดีที่ท่านป้าของเจ้าก็อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเกรงว่าคงตกใจแย่แล้ว”

ตู้ฮูหยินตอบอย่างกระตือรือร้นว่า “เด็กผู้นี้จิตใจเข้มแข็ง เรื่องกลัวน่ะไม่ต้องห่วงหรอก แต่ปีศาจตนนั้นน่าเกลียดน่ากลัวจริงๆ กลับไปแล้วคงต้องสะเดาะเคราะห์สักหน่อยถึงจะดี”

พอตู้ฮูหยินกล่าวจบนางก็พาเถิงอวี้อี้มาคารวะฮูหยินท่านอื่น ในที่นี้มีทั้งเครือญาติเกี่ยวดองกับจวนเจิ้นกั๋วกง รวมถึงครอบครัวสหายร่วมงานในกองทัพที่เถิงเซ่าเคยไปมาหาสู่

ระหว่างการสนทนาตู้ฮูหยินทอดสายตามองไปด้านหลังของต้วนเหวินอิน มองเห็นคุณชายหนุ่มน้อยคนหนึ่งสวมเสื้อแพรและกวนหยกบนศีรษะ เรือนกายสูงสง่าดั่งต้นสนยืนอยู่ตรงหน้าประตู เขาก็คือแม่ทัพน้อยต้วนนี่เอง

ดวงตาตู้ฮูหยินผุดรอยยิ้มชื่นชมยินดีจากใจ การหมั้นหมายครั้งนี้เลือกเฟ้นได้ดีนัก เด็กหนุ่มผู้นี้ยิ่งเติบโตยิ่งฉายแววโดดเด่นเหนือผู้อื่น

แม่ทัพน้อยต้วนรู้กาลเทศะเป็นอย่างดี พอก้าวเข้ามาในห้องก็หลุบสายตาประสานมือพร้อมกับเอ่ยว่า “ผู้เยาว์คารวะฮูหยิน”

ตู้ฮูหยินยิ้มบางๆ ก่อนพยักหน้า “ดี นับว่าเจ้ามีน้ำใจแล้ว”

หลังทักทายปราศรัยกันพอสมควรตู้ฮูหยินก็เหลือบมองไปนอกห้องโดยไม่ได้ตั้งใจ หากมิใช่เพราะเฉิงอ๋องซื่อจื่อผู้หล่อเหลาสง่างามอยู่ข้างๆ ประกายแสงในห้องนี้คงสาดส่องไปที่ต้วนหนิงหย่วนทั้งหมดแล้ว จะว่าไปก็แปลกนัก ทั้งที่เฉิงอ๋องซื่อจื่อมีภาพลักษณ์เจ้าสำราญไม่อยู่ในกรอบกฎเกณฑ์ กลับดึงดูดสายตายิ่งกว่าแม่ทัพน้อยต้วนเสียอีก

ลิ่นเฉิงโย่วไม่ยอมเข้ามาด้านใน ขณะพวกนางกำลังพูดคุยกันเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่ห้องด้านนอก เคาะนิ้วกับที่วางแขนเก้าอี้อย่างเอ้อระเหย รอจนกระทั่งขันทียกถ้วยน้ำชาเข้ามา ลิ่นเฉิงโย่วก็นำยันต์แผ่นหนึ่งแปะถ้วย สั่งพวกเขาให้นำไปป้อนฮูหยินอันกั๋วกง