ทดลองอ่าน หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม บทที่ 417-บทที่ 418

บทที่ 418

เช้าวันรุ่งขึ้นหมู่บ้านไป๋อวิ๋นโกลาหลขึ้นมากะทันหัน

“มีคนตาย!”

บุตรชายคนเล็กของเหล่าหวังทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านจบชีวิตลงแล้ว

บุตรชายผู้นี้ของเหล่าหวังเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เพียงอาศัยว่าเกิดมารูปงามมีเสน่ห์ ส่งผลให้เป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวน้อยสาวใหญ่เป็นอันมาก

ทว่าคนผู้นี้กลับสิ้นชีพตอนกลางดึก เขาตายอยู่ตรงจุดที่ห่างจากประตูเรือนของตนไปราวสิบจั้ง

คนในหมู่บ้านตื่นนอนกันแต่เช้า คนแรกที่พบศพเขาคือเหล่าหลี่ที่อยู่เรือนติดกัน

เหล่าหลี่ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เตรียมจะไปทำไร่ไถนา คิดไม่ถึงว่าเพิ่งก้าวออกนอกประตูเรือนก็เห็นคนผู้หนึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้นไม่ไกล เขาเดินเข้าไปดูก็ตกใจที่เห็นว่าเป็นบุตรชายคนเล็กของสกุลหวังในสภาพใบหน้าเขียวคล้ำมีโลหิตไหลออกมาทางมุมปาก หมดลมหายใจไปนานแล้ว ทั้งบนลำคอยังมีรอยนิ้วมือสองนิ้ว

“สวรรค์! ต้องเป็นเพราะการเปิดโลงพลิกศพเมื่อสองวันก่อนปลุกวิญญาณอาฆาตของสกุลเฉียวขึ้นมาเป็นแน่ ตอนนี้พวกมันกลายเป็นผีดุร้ายออกอาละวาดทำร้ายคนแล้ว”

“ไม่กระมัง บนคอบุตรชายคนเล็กของเหล่าหวังมีรอยนิ้วมือสองนิ้วมิใช่หรือ”

“ก็เป็นผีที่ทิ้งรอยนิ้วมือนั่นไว้ มนุษย์จะมีเรี่ยวแรงมากถึงเพียงนั้นได้เช่นไร อีกอย่างหนึ่งหลายปีมานี้หมู่บ้านไป๋อวิ๋นของพวกเราไม่เคยเกิดเรื่องพรรค์นี้มาก่อน ไฉนเพิ่งเปิดโลงพลิกศพชาวสกุลเฉียวของสวนซิ่งจื่อก็มีคนตายทันที มิใช่ผีทำร้ายคนแล้วจะเป็นอะไร”

“นั่นสิ ตอนนั้นข้าก็เตือนผู้ใหญ่บ้านแล้วให้ห้ามท่านขุนนางพวกนั้นว่าเปิดโลงพลิกศพไม่ได้ คนถูกฝังอยู่ในดินจู่ๆ จะขุดออกมาอีกได้อย่างไรกัน ข้าอยู่มาหลายสิบปียังไม่เคยเห็นเรื่องเช่นนี้ แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ตามคาด”

เฉียวเจาติดตามพวกเซ่าหมิงยวนมาถึงนอกประตูเรือนเหล่าหวัง ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของกลุ่มคนที่มุงดูอยู่แล้วทำหน้านิ่งสนิทดุจผิวน้ำ

ตอนท่านปู่ยังมีชีวิตอยู่ได้ให้ความช่วยเหลือเจือจานผู้คนในหมู่บ้านไป๋อวิ๋นเสมอๆ ไม่คิดว่าพริบตาเดียวชาวสกุลเฉียวจะกลายเป็นผีดุร้ายในสายตาพวกเขาไปแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านเห็นทุกคนมาถึงก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที เขากล่าวด้วยสีหน้าฝืดเฝื่อน “ท่านโหว พวกท่านรีบมาดูกันเถอะ ดูเหมือนว่าบุตรชายคนเล็กของสกุลหวังจะโดนผีร้ายฆ่าตายจริงๆ นะ”

“แจ้งทางการแล้วหรือยัง” เซ่าหมิงยวนไต่ถามเสียงขรึม

ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้าถี่ๆ “แจ้งแล้ว ท่านนายอำเภอทิ้งเจ้าหน้าที่ไว้ในหมู่บ้านหลายคน ข้าเลยไปแจ้งเหตุกับพวกเขาได้พอดี”

สองวันมานี้นายอำเภอหวังมาที่หมู่บ้านทุกวันเพราะเรื่องของสกุลเฉียว ยังให้เจ้าหน้าที่ทางการสองสามคนรั้งอยู่ที่นี่เพื่อแสดงว่าให้ความสำคัญกับคดีไฟไหม้เรือนสกุลเฉียว คิดไม่ถึงว่ายังสืบไม่พบเบาะแสใดๆ ของคนร้ายที่สังหารชาวสกุลเฉียว ในหมู่บ้านกลับเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น

ผู้ใหญ่บ้านคิดถึงตรงนี้แล้วถอนใจเฮือกๆ ตอนนั้นเขาควรจะยืนกรานไม่ให้คนพวกนี้เปิดโลงพลิกศพ คาดไว้ไม่ผิดเลย พอไปรบกวนวิญญาณผู้ล่วงลับเข้า หมู่บ้านไป๋อวิ๋นก็เคราะห์ร้ายเป็นอันดับแรก

เซ่าหมิงยวนมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย “ผู้ใหญ่บ้าน ก่อนจะสืบเรื่องได้กระจ่างชัด พูดปรามพวกชาวบ้านไว้สักหน่อยว่าอย่าวิพากษ์วิจารณ์ไปในทำนองนี้จะดีกว่า”

เขากล่าวประโยคนี้ทิ้งท้ายไว้ก่อนเข้าไปในเรือนสกุลหวัง ศพบุตรชายคนเล็กของพวกเขาวางอยู่ใต้ต้นไม้กลางลานเรือน มีเสียงร้องไห้ดังระงมอยู่ด้านใน

พวกเจ้าหน้าที่ทางการเห็นเซ่าหมิงยวนกับคนอื่นๆ เข้ามาก็ออกไปต้อนรับอย่างกุลีกุจอ “ท่านโหว…”

เขาผงกศีรษะเล็กน้อยก่อนเอ่ยกับนักชันสูตรเฉียน “ท่านเฉียน รบกวนท่านด้วย”

“เจ้าจะทำอะไร” พอเห็นนักชันสูตรเฉียนสาวเท้าไปที่ใต้ต้นไม้ สตรีวัยกลางคนผมเผ้ายุ่งเหยิงนางหนึ่งวิ่งพุ่งเข้าไปชนเขา

เฉินกวงตาไวมือไวดึงตัวชายชราไว้ได้ทัน

“นี่เจ้าจะทำอะไร” ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยถาม

สตรีนางนั้นจะปรี่เข้าใส่นักชันสูตรเฉียนอีก ผู้ใหญ่บ้านจึงกระทืบเท้าพลางบอก “รีบจับภรรยาของเหล่าหวังไว้สิ”

นางถูกคนด้านข้างยึดตัวไว้ก็ร้องไห้ด่าทอ “ห้ามเจ้าแตะต้องลูกข้า ข้าไม่ต้องการให้ลูกข้าตายเป็นศพไม่ครบร่างเช่นชาวสกุลเฉียว”

ใบหน้าของเฉียวเจาซีดขาว นางแค่นเสียงกล่าว “ท่านป้าไม่ต้องการให้บุตรชายตายเป็นศพไม่ครบร่าง แต่จะให้เขานอนตายตาไม่หลับใช่หรือไม่”

“เจ้าพูดอะไร” สตรีนางนั้นหันขวับไปมองเฉียวเจา สารรูปของนางกลับละม้ายผีร้าย “นอนตายตาไม่หลับอะไรกัน หากมิใช่เพราะพวกเจ้าเปิดโลงพลิกศพจนปลดปล่อยวิญญาณอาฆาตของสกุลเฉียวออกมา ลูกข้าจะถูกพวกมันทำร้ายได้อย่างไร ฮือๆๆ ผู้ใหญ่บ้าน คนพวกนี้ชักนำเภทภัยมาสู่หมู่บ้านเรา ลูกข้าโดนผีฆ่าตายไปแล้ว คนต่อไปจะถึงคราวของใครก็สุดรู้”