ทดลองอ่าน อริร้ายหวนรัก บทที่ 4

บทที่ 4

“น้องชาย!” ซย่าโหวอวี๋โผไปกอดร่างของซย่าโหวโหย่วเต้าพลางร้องไห้โฮ

เสียงร้องไห้ทั้งในและนอกตำหนักดังตามมา เสียงร้องไห้ของกลุ่มคนที่คุกเข่าอยู่นอกตำหนักยังเศร้าเสียใจยิ่งกว่าซย่าโหวอวี๋เสียอีก เพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่มีโอกาสจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว

ซย่าโหวอวี๋ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เถียนเฉวียนกับตู้ฮุ่ยได้แต่ตั้งใจจัดการเรื่องต่างๆ ภายในวัง หลูยวนกับเซี่ยตันหยางนั่งคุกเข่าอยู่ในตำหนักกลางหารือเรื่องงานศพของซย่าโหวโหย่วเต้ากับสำนักราชเลขา ส่วนเรื่องฮ่องเต้องค์ใหม่ ทุกคนมีความเห็นแตกต่างกันออกไป ทว่าต่างเลือกที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้กันอย่างใจตรงกัน

แต่หลูยวนนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดเสียใจภายหลังไม่ได้ หากรู้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาควรรีบให้คุณหนูสี่แต่งงานกับซย่าโหวโหย่วเต้า เมื่อเป็นเช่นนี้ คุณหนูสี่ก็จะมีฐานะเป็นฮองเฮา นางย่อมมีสิทธิ์ออกความเห็นเรื่องการแต่งตั้งรัชทายาท ไม่ว่าผู้ใดเป็นโอรสสวรรค์ก็จะมีสกุลหลูคอยหนุนอยู่เบื้องหลัง ใครก็ไม่กล้าละเลยคุณหนูสี่ทั้งนั้น

แต่บางทีนี่อาจเป็นเรื่องดีก็ได้!

ซย่าโหวโหย่วเต้าสวรรคต ซย่าโหวอวี๋ย่อมไม่อาจก้าวก่ายเรื่องของโอรสสวรรค์เช่นแต่ก่อนได้อีก ให้คุณหนูสี่แต่งงานกับฮ่องเต้องค์ใหม่…ย่อมดีกว่าแต่งงานกับซย่าโหวโหย่วเต้า หลูยวนกำลังใคร่ครวญเรื่องนี้

ซย่าโหวอวี๋ร้องไห้จนตาบวม มองใครล้วนเลือนรางไปหมด กระนั้นน้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตู้ฮุ่ยคอยใช้ผ้าร้อนประคบหน้าให้นางเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ ที่ทำให้ตู้ฮุ่ยกับเถียนเฉวียนลำบากใจยิ่งกว่าคือซย่าโหวอวี๋เอาแต่จับมือซย่าโหวโหย่วเต้านั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าผู้ใดพูดอะไรก็ไม่ปล่อย พวกเขาจึงไม่สามารถแต่งตัวศพให้ซย่าโหวโหย่วเต้าได้

ยังดีที่อู่หลิงอ๋องสามีภรรยากับชุยซื่อทราบข่าวและเข้าวังมา เถียนเฉวียนจึงขอให้หลิ่วซื่อกับชุยซื่อช่วยโน้มน้าวซย่าโหวอวี๋

ซย่าโหวอวี๋กลับไม่สนใจผู้ใดทั้งนั้น ปากเอาแต่พึมพำว่า “จะให้ข้ากลับมาทำไม! ข้าจะกลับมาทำไม! แม้แต่ชีวิตของน้องชายข้ายังรักษาเอาไว้ไม่ได้ มิสู้พวกเจ้าปล่อยให้ข้าตายอยู่ตรงนั้นเสียดีกว่า!”

หลิ่วซื่อกับชุยซื่อฟังแล้วมองหน้ากันไปมา หลิ่วซื่อกระซิบถามกับชุยซื่อ “คงไม่ได้ถูกของอะไรเข้ากระมัง” ในวังห้ามเรื่องคุณไสยอย่างเด็ดขาด เรื่องบางอย่างแม้แต่พูดก็ยังไม่ได้

ชุยซื่อเป็นกังวลอย่างมาก ยามนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือจะดึงซย่าโหวอวี๋ออกจากข้างกายซย่าโหวโหย่วเต้าอย่างไร

ชุยซื่อตอบหลิ่วซื่อไปคำหนึ่งว่า “เดี๋ยวค่อยว่ากัน” แล้วดึงซย่าโหวอวี๋เข้ามาในอ้อมอก “นี่เจ้าจะทำอะไรของเจ้า อยากให้น้องชายเจ้าจากไปอย่างไม่สบายใจหรือ ฮองเฮายกน้องชายให้เจ้าดูแลแล้ว เจ้าจะไม่ปกป้องเขาให้ดี ไม่ส่งเขาจากไปดีๆ กระนั้นหรือ”

ซย่าโหวอวี๋ฟังแล้วตะลึงงัน มองชุยซื่ออยู่นานโดยไม่เอ่ยอะไร

นางรู้จักรับฟังก็ยังดี! ชุยซื่อโล่งอก กำลังจะประคองซย่าโหวอวี๋ขึ้นมา ร่างกายของคนที่ไม่ได้กินข้าวดื่มน้ำมาหนึ่งวันหนึ่งคืนก็อ่อนยวบหมดสติไปทันที

หลิ่วซื่อหวีดร้องด้วยความตกใจ

ชุยซื่อรีบพูด “เงียบก่อน! นางเสียใจเกินไป หมดสติไปเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ไว้ฟื้นขึ้นมาพวกเราค่อยปลอบประโลมนาง เวลานานเข้าย่อมค่อยๆ ดีขึ้นเอง!” พูดจบก็พรูลมหายใจยาว

เหวินเซวียนฮองเฮาป่วยตายไปหลายปีแล้ว จิ้นหลิงก็ยังไม่ลืมความโศกเศร้าของการสูญเสียมารดา น้องชายที่อยู่ด้วยกันมาตลอดจากไปตั้งแต่เยาว์วัยเช่นนี้ จิ้นหลิงจะลืมเลือนง่ายๆ ได้อย่างไรกัน รอไว้จิ้นหลิงฟื้นขึ้นมา เกรงว่าคงต้องโศกเศร้าอีกครั้งเป็นแน่! หลิ่วซื่อนึกอย่างไม่เห็นด้วย