ทดลองอ่าน อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด! บทนำ-บทที่ 1

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังเข้ามาภายในคฤหาสน์ที่เปี่ยมด้วยวิญญาณมรณะ

‘นายน้อย ไป๋จี้เกิงลอบทำร้ายนายใหญ่ หลักฐานชัดแจ้ง คาดว่าหนีไปไม่พ้นเมืองก่วงหลิงแน่ ไยท่านต้องเหนื่อยกายมาด้วยตนเองเล่า’

‘ไป๋จี้เกิงตายไปก็ไม่น่าเสียดาย ข้าแค่เป็นห่วงฮูหยินเท่านั้น โฉมงามตกยาก ข้าเสียดายสตรีงามล้ำผู้นั้น ตั้งใจจะมารับนางไปที่จวน’

ฟึบ…

จู่ๆ ก็มีเข็มเงินแทงตรงมา บุรุษในอาภรณ์หรูหราจึงไม่ทันปัดป้อง

‘ท่านโหวระวังขอรับ!’ องครักษ์สกัดเข็มเงินตกพื้นได้ทันเวลา ทั้งยังใช้มือกุมคอหอยของมือสังหารเอาไว้

บุรุษในอาภรณ์หรูหรายิ้มน้อยๆ ‘ข้าก็คิดว่าเป็นผู้ใดเสียอีก นี่ไม่ใช่คุณชายน้อยสกุลไป๋หรอกหรือ กลับมาตั้งแต่เมื่อใดกัน มารดาท่านสบายดีหรือไม่’

คุณชายน้อยไอสำลัก สีหน้าแทบไม่มีสีเลือด เขาเค้นเสียงเคียดแค้นจากในลำคอ ‘จะช้าหรือเร็วข้าก็ต้องฆ่าเจ้า!’

แววตาของบุรุษในอาภรณ์หรูหราฉายแววโหดเหี้ยม ‘เจ้าเดรัจฉานน้อย เกรงว่าเจ้าคงไม่มีโอกาส’

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งพลันรีบเข้ามารายงาน ‘ท่านโหว ไป๋ฮูหยินก็แขวนคอตายตามไป๋จี้เกิงไปแล้วขอรับ!’

บุรุษผู้นั้นสุดแสนเสียดายยิ่ง เขาได้แต่ทอดถอนใจ ‘จบกัน ข้ามาเสียเที่ยวแล้ว พวกคนสกุลไป๋นี่ช่างหัวแข็งเสียจริง!’

‘แล้ว…จะจัดการอย่างไรดี’

‘ในเมื่อกระดูกแข็งนัก เช่นนั้นก็บดกระดูกเป็นเถ้าเสียเลย ส่วนเจ้าเดรัจฉานน้อยก็ทำให้มันลุกขึ้นยืนไม่ได้อีกไปชั่วชีวิต!’

ความทรงจำที่โกรธแค้นเข้ากระดูกดำพลันหยุดลงกะทันหันเมื่อมีเสียงดังขึ้น บาดแผลที่หัวเข่าถูกแช่อยู่ในน้ำที่เสียดแทงกระดูก เขาเจ็บจนชาหนึบไปหมดแล้ว ยามนี้เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นในคุกน้ำ เขาก็เตรียมพร้อมรับโทษทัณฑ์ที่มีเข้ามาไม่เว้นแต่ละวันทันที

มีคนเข้ามาใกล้และเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คุณชายน้อย…”

คุณชายน้อยเงยหน้าขึ้นทันที เนื่องจากคุกน้ำมืดมิดยิ่งนัก จึงได้แต่รวบรวมสายตามองไปยังต้นเสียง “เหลียนเซิง?”

“คุณชายน้อย ข้าเอง” เหลียนเซิงรู้ดีว่าคุณชายน้อยในตอนนี้มีสภาพบอบช้ำเพียงใด เขากล่าวเสียงสะอื้น “วันนั้นคุณชายน้อยบอกให้ข้าหนีเอาตัวรอด ข้าถามมาหลายทอดกว่าจะทราบว่าคุณชายน้อยถูกจับมาทรมานอยู่ในคุกน้ำของจวนโหว ข้าจะทอดทิ้งท่านหนีไปได้อย่างไรกัน ข้าจึงแฝงตัวเข้ามาอยู่จวนโหว ตอนนี้ข้าขโมยกุญแจได้แล้ว คุณชายน้อยต้องหลบหนีไปจากที่นี่ ออกจากก่วงหลิงไปฟ้องร้องที่เมืองหลวง!”

เปลือกตาของเขาหนักอึ้ง ได้แต่ปรือมอง น้ำเสียงก็อ่อนลง “เหลียนเซิง ข้าเดินไม่ได้แล้ว แล้วจะไปที่เมืองหลวงได้อย่างไร”

เหลียนเซิงพลันเช็ดน้ำตา “ข้าเตรียมรถม้าไว้แล้วขอรับ จากนี้ไปคุณชายน้อยก็ได้แต่ต้องพึ่งตัวเองแล้ว”

หลังจากเหลียนเซิงพาคุณชายน้อยหลบหนีออกมาจากคุกน้ำแล้ว เขาก็ได้กลับมาเห็นแสงตะวันอีกครั้ง เพื่อให้เขาได้มีเวลาในการหลบหนี เหลียนเซิงจึงกลับเข้าไปในคุกน้ำ แสร้งว่าเป็นคุณชายน้อยสกุลไป๋

เหลียนเซิงทนรับการทรมานต่างๆ ทั้งยังต้องถูกแช่น้ำและทนต่อความอุดอู้ เขาสามารถตบตาบรรดาคนของจวนโหวได้ กว่าพวกเขาจะรู้ความจริงก็ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน พอใกล้จะตาย เขาก็ไม่หวาดกลัวอะไรอีกแล้ว ด้วยเชื่อว่าคุณชายน้อยคงใกล้ไปถึงเมืองหลวงแล้ว เมื่อถึงที่นั่นก็สามารถเปิดเผยว่าก่วงหลิงโหวให้ร้ายคนสกุลไป๋อย่างไรบ้าง