ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 13-บทที่ 14

บทที่ 13

พอได้ยินเสียงบุรุษผู้นั้น ปฏิกิริยาแรกของจือจือคือหันขวับไปมอง แต่ไม่เห็นใครยืนอยู่ตรงที่เสียงลอยมาสักคน นางมองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นใครทั้งนั้น

ช้าก่อน! เสียงระฆังเตือนภัยดังขึ้นในสมอง จะเป็นผีหรือเปล่า…

ตอนกลางวันนางมองไม่เห็นผี นางเคยลองแล้ว ทันทีที่ฟ้าสาง นางจะมองไม่เห็นพี่เสิ่น แต่ยังไม่เคยลองว่าตนเองสามารถได้ยินเสียงผีกลางวันแสกๆ ได้หรือไม่

ระยะนี้มีพี่เสิ่นวนเวียนอยู่รอบตัวตลอด นางแทบจะไม่เห็นผีตนอื่นเลย

จือจือเก็บถุงเหอเปากลับมาเงียบๆ ทำเป็นไม่ได้ยินก็แล้วกัน

“แม่นาง เจ้าได้ยินเสียงของผู้น้อยชัดๆ เลยนี่นา” เสียงของบุรุษผู้นั้นดังขึ้นมาอีก “คนส่วนใหญ่ไม่ได้ยิน แต่เจ้ามีปฏิกิริยา แสดงว่าต้องได้ยิน”

เปล่าเลยๆ! ข้าไม่ได้ยิน

เด็กสาวหมุนตัวเดินกลับบ้าน ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกัน นางจะให้ผีบุรุษตามกลับบ้านด้วยไม่ได้เด็ดขาด

“แม่นาง…แม่นาง…อย่าเพิ่งไปสิ”

จือจือเสแสร้งอย่างสุดความสามารถ แม้แต่ฝีเท้า นางก็ยังพยายามควบคุมไม่ให้ดูรีบร้อนนัก

แต่ผีบุรุษตนนั้นยังคงตามนางมาตลอดทาง

“แม่นาง ผู้น้อยไม่ได้มีเจตนาจะตามเจ้าหรอกนะ แต่ผู้น้อยไร้ที่ไปจริงๆ ร่อนเร่ไร้จุดหมายบนแผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาลนี้มาหลายวัน ไม่รู้จะไปที่ใดดี บังเอิญเห็นแม่นางทำท่าจะทิ้งถุงเหอเปาที่งามถึงเพียงนี้ เลยอดส่งเสียงไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าแม่นางจะเป็นคนแห่งโชคชะตาของผู้น้อย”

ข้าไม่ใช่! เลิกตามข้าเสียที!