ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 5-บทที่ 6

“เจ้ามีรูปโฉมมากพอแล้ว แต่เพราะเหตุใดเจ้าหนุ่มเซี่ยงถึงยังไม่หวั่นไหวเล่า ก็เพราะเจ้าให้น้อยเกินไป เจ้ายังให้ความงามแก่เขาไม่มากพอ หากความงามของเจ้าสะกดใจเขาได้ในแวบเดียว รูปโฉมของเจ้าก็เข้าไปในความฝันเขา วนเวียนอยู่ในความคิดเขาทุกค่ำคืน จนเขาทำตัวสูงส่งต่อไปไม่ได้” วิญญาณล่องลอยชักมือกลับไป สีหน้าดูสุขุมขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้เจ้าอ่อนหัดเกินไป คนอื่นแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ ยังไม่เจนจัดพอ”

“แล้ว…ต้องทำเช่นไรถึงจะ…”

ดวงเนตรสุกใสของวิญญาณทางซ้ายมือเหลือบมองนาง “ให้ข้ายืมร่างสักครู่สิ แล้วข้าจะช่วยเจ้า”

จือจือได้สติทันควัน พวกวิญญาณล่องลอยมีแต่จ้องจะหลอกนางทั้งนั้น พูดมานานสองนาน ที่แท้ก็หมายจะใช้คารมกล่อมนางจนยอมให้ยืมร่างนั่นล่ะ นางขึงตาใส่ฝ่ายตรงข้าม แล้วทำท่าจะมุดกลับเข้าใต้ผ้าห่ม แต่วิญญาณดวงนั้นเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนเสียก่อน

“ข้าไม่ได้คิดร้ายนะ ข้าแค่อยากไปหาคนผู้หนึ่งเท่านั้น เขาใกล้ตายแล้ว หากข้ายังไม่ไป ก็จะไม่มีวันได้พบเขาอีกแล้ว”

เด็กสาวชะงัก “แล้วตอนนี้ท่านไปหาเขาไม่ได้หรือ”

สีหน้าของวิญญาณล่องลอยสลดลงทันที “บ้านเขาปิดยันต์ไว้เต็มไปหมด พ่อเขาเชิญต้าซือมาปิดให้ ข้าจึงเข้าไปไม่ได้”

วิญญาณล่องลอยทางขวามือถอนใจเฮือก “นางหนู ให้นางยืมร่างหน่อยเถิดนะ ข้าขอรับประกันด้วยศักดิ์ศรีผีเลยว่านางไม่มีวันทำเรื่องเลวร้ายใดๆ แน่นอน คนที่นางอยากไปพบเคยเป็นเทพ แค่ลงมาเกิดในโลกมนุษย์เพื่อใช้กรรม เมื่อตายแล้วก็จะกลับไปเป็นเทพดังเดิม ไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว อีกทั้งเขายังจะจำนางไม่ได้ด้วย”

จือจือเริ่มลังเล ขณะมองวิญญาณล่องลอยทั้งสอง

ดวงตาของวิญญาณล่องลอยที่อยู่ทางซ้ายเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เด็กสาวหวนนึกถึงเมื่อครั้งที่ตนเองกลายเป็นวิญญาณล่องลอย นางเองก็อยากเจอครอบครัวแทบขาดใจ เชื่อว่าวิญญาณตนนี้ก็คงเหมือนกัน

จือจือจึงพยักหน้าตอบรับในที่สุด

กลางดึก ดวงดาวบนฟ้าเปล่งแสงระยิบระยับดุจอัญมณีที่ถูกเส้นไหมล่องหนร้อยไว้ด้วยกัน

“อากาศแห้งแล้ง ระวังฟืนไฟ” เสียงคนเคาะเกราะดังแว่วมา

ทั้งที่เป็นยามดึกสงัด กลับมีเด็กสาววัยดรุณเดินไปตามถนน

เด็กสาวผู้นั้นสวมเพียงชุดกระโปรงท่ามกลางอากาศหนาวจัดในยามราตรี พื้นรองเท้าก่อเกิดเสียงแผ่วๆ ยามย่างย่ำไปตามแผ่นอิฐปูพื้น ในมือถือโคมไฟส่องทางข้างหน้า