ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 7-บทที่ 8

จือจือสะบัดหัว สั่งตนเองไม่ให้คิดถึงเรื่องในอดีตอีก

นางบอกน้องชาย “รอสักครู่นะ พี่จะไปชงชาให้เดี๋ยวนี้”

ไม่ทันไรหลินหยวนก็กลับเข้ามาใหม่ “พี่ใหญ่ พี่เซี่ยงดื่มชาหมดแล้ว ยังต้องชงไปให้อีกหรือไม่”

“หมดเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ” จือจือผงะไปอย่างตกใจ “เช่นนั้นพี่จะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้”

ตอนที่น้องชายวิ่งกลับเข้ามาเป็นรอบที่สาม จือจือไม่รู้ว่าตนเองทำหน้าอย่างไร แต่หลินหยวนดูหัวเสียนิดๆ “บ้านเราไม่ใช่โรงน้ำชาเสียหน่อย เขาดันซดเอาๆ ถ้วยแล้วถ้วยเล่าราวกับวัวหิว หึ”

จือจือเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน “คงจะคอแห้งกระมัง”

“หึ ใครจะคอแห้งถึงเพียงนั้น สองกาเข้าไปแล้ว ชาดีๆ ในบ้านหมดไปกับเขานี่ล่ะ”

เด็กสาวมองท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงของน้องชายแล้วยิ้มขัน “เดี๋ยวรอบนี้พี่ยกออกไปให้เองแล้วกัน”

หลินหยวนส่ายหน้าทันที “ก่อนออกไปท่านพ่อกำชับข้าไว้ว่าพี่ใหญ่เพิ่งหายป่วย ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดี ออกไปรับแขกไม่ได้ ข้ายกไปให้เองดีกว่า”

แต่นางถึงขั้นลุกมาชงชาแล้ว ออกไปรับรองแขกจะเป็นไรไปเล่า

กว่าหลินหยวนจะกลับเข้ามาอีกครั้งก็ผ่านไปนาน สีหน้าดูสดใสขึ้นเล็กน้อย “ในที่สุดก็ไปเสียที”

“ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือ”

“ดูเหมือนพี่เซี่ยงจะมีธุระ เลยกลับไปแล้ว”

“อ้อ”

ตกเย็นพอหลินผู้พ่อกลับมา หลินหยวนก็เล่าเรื่องเซี่ยงชิงจวีให้ฟัง เขานิ่งคิดเล็กน้อยก็ร้องว่า “อ้อ พ่อไม่ดีเอง คราวก่อนฝากคุณชายเซี่ยงหาของบางอย่างมาให้ แต่ลืมไปว่านัดกันวันนี้ ช่างเถิด พรุ่งนี้พ่อจะถือของขวัญไปขอขมาเขาที่บ้าน”

“ท่านพ่อ ของอะไรหรือ”

“ของให้พี่เจ้าน่ะสิ” หลินผู้พ่อหันมามองบุตรสาว “เป็นไข่มุกที่มากับเรือเดินสมุทร เห็นว่าของสิ่งนี้ช่วยรักษาจิตใจให้สงบผ่อนคลายได้ เจ้ามักนอนหลับไม่ใคร่สนิท พ่อคิดว่าของสิ่งนี้จะต้องช่วยได้แน่”

“ท่านพ่อ คงจะแพงมากเลยใช่ไหมเจ้าคะ” จือจือส่ายหน้าทันที “ข้าไม่ต้องใช้หรอก เดี๋ยวนี้ข้านอนหลับสบายดี”

“ไม่แพง แค่ไข่มุกเม็ดเดียว จะแพงสักเท่าไรกันเชียว เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ตั้งใจพักฟื้นร่างกายให้ดีก็พอ ระยะนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนทั้งนั้น” บิดาเว้นช่วงไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อว่า “หากมีแขกมาหา เจ้าก็ไม่ต้องออกมา ให้น้องชายเจ้าคอยรับรองแขกไปคนเดียวพอ”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 5 ต.ค. 64 เวลา 12.00 น.