ทดลองอ่าน อุบายรักลิขิตเสน่หา บทที่ 20

ถึงขั้นมีช่วงเวลาหนึ่งลู่อู๋โยวฉุกคิดว่าอะไรกันแน่จึงจะเป็นการเคารพปณิธานของนาง พวกเขาเกิดมาต่างกัน พบเจอสถานการณ์ต่างกัน เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นาง อิสรภาพกับการเลือกสรรสำหรับนางแล้วอาจจะเป็นความกลัดกลุ้มอย่างหนึ่งเช่นกัน

ความพยายามและความสับสนของเฮ่อหลันฉือเขาก็มองเห็นเช่นกัน ใช่ว่าจะรับรู้ไม่ได้…ก่อนหน้านี้คิดว่านางจงใจ แต่ที่จงใจอาจจะไม่ใช่นาง แต่เป็นใจของเขาเอง

สิ่งที่เขาคิดว่าเหมาะสมอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องก็ได้ ในด้านนี้เขาไม่มีประสบการณ์ใดจริงๆ บางทีการปล่อยไปตามธรรมชาติอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ลู่อู๋โยวผ่อนหายใจเบาๆ มือที่กดไหล่ของนางค่อยๆ เพิ่มแรงเล็กน้อย

เขาอดทนจนรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยแล้วเช่นกัน แต่สุดท้ายยังคงถามนางอีกครั้ง “เจ้าไม่ทำเรื่องเหล่านี้กับข้า ข้าก็จะไม่โกรธ ไม่มีคำโอดครวญ และไม่มีความไม่พอใจใดต่อเจ้า ไม่จำเป็นต้องถือมันเป็นภาระหน้าที่ เจ้ามั่นใจหรือว่า…”

เฮ่อหลันฉือจิกเล็บแน่นบนปลายแขนเสื้อ หน้าแดงขณะชิงพูดก่อนที่เขาจะถามออกมา “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยถามข้าว่าเจ็บหรือไม่”

ลู่อู๋โยวนิ่งเงียบ เขาจำได้เช่นกัน

เฮ่อหลันฉือพยายามใช้น้ำเสียงเรียบเฉยสะกดความอับอาย เลียนแบบน้ำเสียงของลู่อู๋โยวพูดอย่างสงบนิ่งว่า “ก็…ไม่เจ็บมากนัก เจ้า…เจ้าเบาสักนิดก็พอ”

คำพูดนี้กลับทำให้คนฟังไม่อาจสงบนิ่งได้ ลู่อู๋โยวขยับลูกกระเดือกโดยไม่รู้ตัว

“คุณหนูเฮ่อหลัน” เขาเรียกนาง เอ่ยอย่างแทบจะห้ามใจไม่อยู่ “ข้าคิดว่าวันหน้าเจ้าอย่าพูดเช่นนี้เลย” เขากดไหล่ของนางลงบนเตียง “อย่าว่าแต่เป็นอริยชนเลย…” เสียงถอนหายใจยาวเค้นออกมาจากในปอดของลู่อู๋โยว “ข้าไม่อยากเป็นแม้แต่มนุษย์ด้วยซ้ำ”

“เจ้าพูดถูก สมองที่คิดอะไรมากมายนั่น ตอนนี้ไม่ต้องคิดแล้ว”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงเฮ่อหลันฉือก็ถูกลู่อู๋โยวจุมพิตจนมือเท้าทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เบิกตาโต

เมื่อครู่นางยังคิดว่าตนเองเคยชินกับการจุมพิตบ้างแล้ว แต่อันที่จริงไม่ใช่เลย

เมื่อครู่ลู่อู๋โยวเพียงแค่หยอกล้อเท่านั้น ตอนนี้เขากำลังปล้นชิง ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นในเวลาอันสั้น หยดน้ำราวกับม่านหมอกเอ่อขึ้นในดวงตา ทำได้เพียงส่งเสียงเบาๆ ที่ทำให้คนฟังหน้าแดงได้ออกมาจากปาก

ตอนที่พลิกตัวชุดนอนก็คลายเลื่อนลงมาเล็กน้อยเช่นกัน

ลู่อู๋โยวยังคงจุมพิตนางต่อไป จนกระทั่งร่างกายของนางร้อนขึ้นจึงพูดเหมือนนึกอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “เจ้าบอกว่าข้าพูดน้อยจะน่าเอ็นดู เจ้าพูดจริงหรือไม่”

เฮ่อหลันฉือมองลู่อู๋โยวอย่างเหม่อลอย ในช่องปากยังมีลมหายใจของเขาค้างอยู่ คาดไม่ถึงเลยว่าหัวข้อสนทนาจะเปลี่ยนมาเป็นเรื่องนี้อย่างฉับพลัน

“ข้าพูดส่งเดชไปอย่างนั้นเอง”

ลู่อู๋โยวสีหน้าเบิกบาน จุมพิตนางอีกสองทีแล้วเอ่ยว่า “ดังนั้นเจ้าไม่คิดว่าข้าพูดมากหรือ”

เฮ่อหลันฉือหายใจหอบพลางพูด “ก็ใช่ว่าจะไม่คิด แต่ว่า…พูดน้อยแล้วเหมือนไม่ใช่เจ้า…” นางยังพูดไม่จบก็ร้องออกมาด้วยความตกใจทันใด เมื่อรู้สึกว่านิ้วยาวที่เย็นเล็กน้อยสอดเข้ามาทางชายเสื้อ ลูบผิวเนื้อช่วงท้องและเอวของนาง

ลู่อู๋โยวจุมพิตมุมปากของนาง แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่าช้าๆ “ผิวเจ้าลูบแล้วเนียนลื่นมาก ข้าสามารถ…”

ใบหน้าของเฮ่อหลันฉือร้อนฉ่าขึ้นมาทันที

ความอดทนและการสะกดอารมณ์ของลู่อู๋โยวหลายวันมานี้ทำให้นางลืมปากที่พูดจาไม่มีหูรูดของเขาไปชั่วขณะ ไม่แยกแยะสถานการณ์และไม่แยกแยะเวลาสถานที่โดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะตอนที่ใกล้ชิดกับนาง เขามักจะถามคำถามบางอย่างที่ทำให้รู้สึกเขินอายอย่างยิ่ง

เฮ่อหลันฉือพูดจาไม่เป็นมิตรทันที “ทางที่ดีเจ้ารู้กาลเทศะสักนิดเถิด อย่าถามข้าด้วยคำถามประหลาดเหล่านั้นหรือเรื่องที่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอีกเลย”

ไม่เช่นนั้นนางอาจจะตายไปพร้อมกับความอับอายของตนเองก็ได้ และดึงลู่อู๋โยวให้ตายไปพร้อมกันด้วย

ลู่อู๋โยวหัวเราะเบาๆ เลิกหางคิ้วขึ้นถามว่า “ไม่จำเป็นต้องขออนุญาต หมายความว่า…ข้าทำอะไรก็ได้ใช่หรือไม่”

เฮ่อหลันฉือไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปเช่นไร โชคดีที่ลู่อู๋โยวเหมือนจะได้คำตอบแล้ว จากนั้นนางก็ส่งเสียงร้องอย่างตกใจอีกครั้งแล้วรีบยกมือปิดปาก ใช้หลังมืออุดเสียงครางเอาไว้

หยาดน้ำใสเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาของเฮ่อหลันฉืออีกครั้ง นางงอขาเรียวยาวข้างหนึ่งอย่างทนไม่ไหว แต่กลับถูกมืออีกข้างหนึ่งของลู่อู๋โยวกุมหัวเข่าเอาไว้

น้ำเสียงของลู่อู๋โยวยังคงแหบพร่า เขาพยายามสะกดอารมณ์อีกครั้ง พูดเสียงเบาว่า “เจ้าไม่ให้ข้าถาม แต่ถ้าไม่สบายตัว…ต้องบอกมาตามตรงนะ”

เฮ่อหลันฉืออยากจะพูดว่าตอนนี้ก็ไม่สบายตัวนัก…แต่นางเพียงแค่กัดหลังมือขาวเนียนที่เกร็งแน่นของตนเอง

ลู่อู๋โยวเห็นดังนั้นจึงเอ่ยถาม “เหตุใดตอนนี้เจ้าจึงเริ่มกัดตนเองแล้วเล่า ข้ายังไม่ได้ทำอะไร…”

เฮ่อหลันฉือทนไม่ไหวจึงพูดว่า “นี่ไม่ได้เรียกว่าไม่ได้ทำอะไรกระมัง!”

มีเสียงน้ำดังขึ้นเบาๆ ในอากาศ เพราะถูกกลบด้วยเสียงฝนจึงฟังไม่ชัดเจนนัก

ค่ำคืนนี้เหมือนดึกมากแล้ว มีเพียงหยาดฝนที่ตกลงมาไม่หยุดส่งเสียงไม่แบ่งแยกกลางวันกลางคืนรบกวนความฝันของคนและหอบเอาความเย็นสดชื่นมาให้ แต่ภายในห้องกลับอุ่นร้อนอย่างยิ่ง ถึงขั้นรู้สึกเหนียวเหนอะเล็กน้อย

ลู่อู๋โยวหลุบตาลง จุมพิตข้างแก้มของเด็กสาวที่หันหน้าไปเล็กน้อย “ข้าก็แค่…ให้มาตอบกลับตามมารยาท เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำกับข้า”

เฮ่อหลันฉือทำได้เพียงคลายหลังมือ เปลี่ยนมากัดริมฝีปากแน่นแล้วเอ่ยว่า “นี่จะเหมือนกันได้อย่างไร…”

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว นางดวงหน้าใบหูแดงก่ำ เขินอายอย่างยิ่ง

ลู่อู๋โยวกลับแนบลงมาข้างใบหูของนางแล้วเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงชวนหลงใหลอีกสองประโยค

เฮ่อหลันฉือยกมือปิดตาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าอย่าพูดอีกเลย!”

นางตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกเพียงว่าขาของตนสั่นอย่างรุนแรง ในสมองเต็มไปด้วยเสียงน้ำแปลกๆ ที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ลู่อู๋โยวยังคงเคลื่อนไหวช้ามาก ดูเหมือนตอนนี้จู่ๆ เขาก็ไม่รีบร้อนแล้ว

“เจ้าตื่นเต้นเกินไปแล้ว…” ลู่อู๋โยวพูดเสียงเบาอีกว่า “เช่นนั้นอีกครู่…”

เฮ่อหลันฉือเดิมทีไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอเขาพูดเช่นนี้ในสมองของนางก็นึกถึงสิ่งที่ได้เห็นในสมุดภาพวาดเล่มเล็กตอนนั้นขึ้นมาทันที และนึกถึงสิ่งที่ได้เห็นได้สัมผัสตอนที่นางช่วยเขา