ทดลองอ่าน อุบายรักลิขิตเสน่หา บทที่ 1

เฮ่อหลันฉือแววตาไม่เป็นมิตร “ข้าขอแนะนำคุณชายลู่ว่าก่อนประกาศผลสอบควรทำความดีสั่งสมบุญให้มาก สงบปากสงบคำไว้จะดีกว่า”

ลู่อู๋โยวเหลือบเปลือกตาขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ตอนนี้คนที่โชคร้ายหาใช่ข้า”

เฮ่อหลันฉือ “…?”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดอะไรต่อ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านนอก ต่อมาคลับคล้ายว่าจะได้ยินเสียงหลี่ถิงแว่วๆ

เฮ่อหลันฉือใจหายวาบ

กลอนประตูลงสลักได้ แต่หากลงสลักตอนนี้กลับยิ่งน่าสงสัยมากกว่า นางมองไปทางลู่อู๋โยวระหว่างที่ยังลังเล แล้วกดเสียงต่ำที่สุดเอ่ยขึ้น

“ถึงเวลาที่เจ้าจะได้ทำความดีสั่งสมบุญแล้ว”

ดวงตาดอกท้อของลู่อู๋โยวหยีโค้งเล็กน้อยก่อนจะขยิบทีหนึ่ง “ขออภัยที่ข้าโง่เขลา”

เฮ่อหลันฉือพูดอย่างระอา “อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ถ้าเจ้าไม่อยากโชคร้ายไปพร้อมข้า ก็ต้องรู้ว่าตอนนี้ควรทำอย่างไร” นางพูดจบก็ผลุบหายเข้าไปยังส่วนในของห้องอย่างรวดเร็ว

เดิมทีนี่เป็นห้องที่ทางวัดเจวี๋ยเยวี่ยจัดไว้ให้คนพักผ่อน เครื่องเรือนเรียบง่ายธรรมดา กวาดตามองไปแทบไม่มีที่ให้หลบซ่อนได้ นางได้ยินเสียงจากข้างนอกเหมือนหลี่ถิงมาถึงหน้าประตูแล้ว จึงพลิกตัวเข้าไปซ่อนในม่านเตียงโดยไม่คิดอะไรอีก

นางไม่ได้เชื่อใจคนอย่างลู่อู๋โยวมากนัก แต่นางมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่อยากเดือดร้อนไปกับนางเพราะเรื่องพรรค์นี้อีกแน่นอน

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

หลี่ถิงเคาะอยู่สองทีก็ผลักประตูเปิดอย่างไร้ความอดทน เขาพูดปนหอบ น้ำเสียงสะกดความโกรธเกรี้ยว “เมื่อครู่เจ้าเห็นแม่นางคนหนึ่งหรือไม่ แม่นางชุดขาว…หน้าตางดงามมาก”

นางได้ยินเสียงของลู่อู๋โยวตอบว่า “อืม…ย่อมเห็นอยู่แล้ว”

หลี่ถิงถามทันที “นางอยู่ที่ใด”

เฮ่อหลันฉือสมองอื้ออึง ใจเต้นรัวขึ้นฉับพลัน นางกำผ้าปูเตียงแน่น คิดในใจว่าหากถูกเจอตัว นางจะบอกหลี่ถิงไปว่าวันนี้นางลักลอบมาพบกับลู่อู๋โยว!

แล้วนางก็ได้ยินลู่อู๋โยวพูดต่อ “จู่ๆ นางถลันเข้ามา ข้าเห็นนางตื่นตระหนก เลยถามนางว่าจะดื่มชาให้ใจสงบก่อนหรือไม่ ไม่คิดว่านางจะวิ่งออกไปอีกเหมือนนกตื่นธนู ข้าจะเรียกก็เรียกไม่ทันแล้ว” น้ำเสียงเขากระจ่างรื่นหู พูดเป็นจังหวะจะโคน “ถ้าท่านไม่เชื่อ จะค้นดูในห้องก็ตามสบาย”

หลี่ถิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือ”

มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

น้ำเสียงลู่อู๋โยวถามอย่างเป็นธรรมชาติ “ไม่ทราบว่าใต้เท้ากับแม่นางผู้นั้นมีความสัมพันธ์อันใดกันหรือ”

หลี่ถิงกระแอมเล็กน้อย ตอบอย่างคลุมเครือ “นางเป็น…น้องสาวข้า”

เสียงฝีเท้าของหลี่ถิงเข้ามาใกล้เตียงมากขึ้น เฮ่อหลันฉือกลั้นหายใจ เกร็งมือจนข้อนิ้วขาว หัวใจแทบจะโดดขึ้นมาถึงคอหอย

ลู่อู๋โยวหัวเราะ “ที่แท้ก็เช่นนี้เอง ดีทีเดียว ข้ายังคิดจะถามอยู่เลยว่าแม่นางผู้นั้นชื่อเสียงเรียงนามอันใด เมื่อครู่เห็นเพียงแวบเดียวยังไม่ทันถาม ไม่ทราบว่าใต้เท้าพอจะบอกได้หรือไม่” น้ำเสียงของเขาไร้ซึ่งความกังวล กลับดูเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายอยู่นานขึ้นด้วยซ้ำ

ฝีเท้าของหลี่ถิงหยุดชะงัก

เฮ่อหลันฉือไม่รู้เลยว่าเขาหยุดอยู่ตรงนั้นเพราะคิดจะทำอะไรกันแน่! เหงื่อเย็นแทบจะไหลลงมาจากขมับนาง

และในตอนนั้นเอง จู่ๆ หลี่ถิงก็หันตัวกลับไป “ข้ารีบตามหาคน ขอตัวก่อน”

เฮ่อหลันฉืออดทนจนกระทั่งเสียงฝีเท้าของหลี่ถิงเงียบหายไปโดยสิ้นเชิงแล้วถึงค่อยผ่อนลมหายใจ

นางอยู่ในท่ากึ่งคุกเข่าอยู่หลังม่านเตียง รู้สึกได้ว่าแข้งขาชาไปหมด เพิ่งจะโน้มตัวไปด้านข้างก็ได้ยินเสียงคนเคาะเสาเตียงเบาๆ สองครั้ง นางก็ผุดลุกขึ้นมานั่งตัวตรงทันใด

“เขาไปแล้ว ออกมาได้”

สุ้มเสียงนุ่มนวลมีมารยาทของลู่อู๋โยวดังขึ้นเรียบๆ

เฮ่อหลันฉือค่อยๆ แง้มม่านออก ลู่อู๋โยวกำลังยืนตัวตรงหันข้างให้นาง ดวงตาใสกระจ่างดุจธาราหลุบลงเล็กน้อย ดูเหมือนวิญญูชนผู้มีมารยาทอย่างแท้จริง

“เอ่อ…” เฮ่อหลันฉือลังเลครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใด

ลู่อู๋โยวได้ยินเสียงนาง แววตาพลันวูบไหว หางตายกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดอกท้อที่มีระลอกคลื่นชำเลืองมองมา

เฮ่อหลันฉือทำสีหน้าระแวดระวังโดยสัญชาตญาณ

ลู่อู๋โยวเห็นสีหน้านางก็คล้ายตระหนักบางอย่างได้ จึงหันไปและโน้มตัวลงต่ำเพื่อรักษาระยะห่าง

เฮ่อหลันฉือขยับถอยหลังครึ่งก้าวอย่างว่องไว สายตาสาดประกาย

ลู่อู๋โยวยันเสาเตียงด้วยมือข้างหนึ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นมาอีกครั้งขณะยืนในท่านั้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับกระซิบข้างหู

“คุณหนูเฮ่อหลัน ไม่ต้องห่วง…ข้าไม่ได้สนใจเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว”

เฮ่อหลันฉือชะงักไป และเพียงชั่วอึดใจใบหน้านางก็บานสะพรั่งปานบุปผา แย้มยิ้มอย่างน่าเอ็นดู “บังเอิญนัก ข้าก็เช่นกัน…ต่อให้บุรุษทั้งเมืองหลวงตายหมด ข้าก็ไม่มีทางสนใจเจ้าเป็นอันขาด”

ลู่อู๋โยวหัวเราะเบาๆ ปล่อยมือลงแล้วเดินกลับออกไป

“เขาเพิ่งออกไปจากเรือน ถ้าเจ้าจะไปก็ไปตอนนี้” ระหว่างที่พูดลู่อู๋โยวก็เปิดประตูออกแล้ว “พ้นประตูเรือนแล้วเดินตรงไปราวยี่สิบก้าว จากนั้นเลี้ยวขวา เดินตรงต่อไปสามสิบก้าวจะเห็นป่าท้อแห่งหนึ่ง เดินเลี้ยวซ้ายไปสี่สิบกว่าก้าวก็จะถึงบริเวณพักผ่อนของสตรี” เขาหยุดเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ขออภัยที่ข้าไปส่งได้ไม่ไกล คุณหนูเฮ่อหลันอย่าลืมใส่หมวกของเจ้าให้เรียบร้อย”

เฮ่อหลันฉือถามอย่างไม่แน่ใจ “เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นทางนี้”

เขามาเมืองหลวงนานเท่าไรกันเชียว

“ไม่แน่ใจ” ลู่อู๋โยวตอบ

เฮ่อหลันฉือ “…?”

ลู่อู๋โยวหัวเราะอย่างสบายใจ “หากไม่ไปทางนี้ คุณหนูเฮ่อหลันก็สามารถเลือกทางที่ชอบ ส่วนจะเดินไปถึงที่ใดนั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาแล้ว”

เฮ่อหลันฉือนวดน่อง รอจนกระทั่งอาการเหน็บชาหายไปแล้วจึงปีนลงมาจากเตียง “เจ้าไปกับข้าด้วย”

ลู่อู๋โยว “…?”

“ข้าสวมหมวก เจ้าเดินนำหน้าข้า ข้าจะทำเป็นว่าไม่รู้จักเจ้า”

ลู่อู๋โยวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ข้าพูดชัดเจนถึงเพียงนี้แล้ว”

“ถ้าเจอซื่อจื่อของเฉากั๋วกง ช่วยขวางเขาไว้ให้สักหน่อย” เฮ่อหลันฉือร้องขอ

ลู่อู๋โยวเงียบไปอีก ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เหตุใดข้าต้องทำเช่นนั้น ล่วงเกินซื่อจื่อของเฉากั๋วกงไม่คุ้มค่าเลยสำหรับข้า”

เฮ่อหลันฉือค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา ในดวงตาพราวระยับไร้มลทินของนางดูราวกับมีระลอกแสงที่แปรเปลี่ยนเป็นดวงดารานับพัน ยามมองเข้าไปในดวงตาคู่นี้ แทบไม่มีบุรุษคนใดพูดถ้อยคำปฏิเสธได้

“ข้าขอปฏิเสธ” ลู่อู๋โยวเอ่ย

“…” เฮ่อหลันฉือสงบสติอารมณ์แล้วเอ่ยว่า “ถ้าข้าถูกเขาจับได้ ข้าจะบอกเขาไปตามจริงว่าเมื่อครู่ถูกคนซ่อนไว้อยู่หลังม่านเตียงในห้อง” นางย้ำคำว่า ‘ม่านเตียง’ “ในเมื่ออย่างไรก็ต้องล่วงเกินเขาอยู่แล้ว อย่างน้อยๆ เจ้าไม่ทำให้ข้าขุ่นเคืองได้”

“ข้ามิใช่ทำให้เจ้าขุ่นเคืองไปแล้วหรอกหรือ” ลู่อู๋โยวพูดตรงไปตรงมา

“เจ้ายังพอแก้ตัวได้อยู่” เฮ่อหลันฉือค่อยๆ กล่าวโน้มน้าว

คราวนี้ลู่อู๋โยวหัวเราะจริงๆ หัวเราะจนใบหน้าสดใสปานบุปผาวสันตฤดู หัวไหล่ไหวน้อยๆ “เอาเถิด ขืนชักช้ากว่านี้จะไปไม่ได้เอาจริงๆ…คุณหนูเฮ่อหลัน ข้าขอบังอาจถามอะไรหน่อยได้หรือไม่”

เฮ่อหลันฉือจัดเสื้อกับกระโปรงเสร็จแล้วก็สวมหมวกเดินออกไป “ถามอะไร”

ลู่อู๋โยวเดินออกไประนาบเดียวกับนางพลางพูดเหมือนไม่ตั้งใจ “ถ้าเจ้าพยายามอีกสักหน่อย อาจไม่ต้องแต่งงานเข้าจวนเฉากั๋วกงก็ได้ อุตส่าห์วุ่นวายถึงเพียงนี้ ข้านึกอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วว่าคุณหนูเฮ่อหลันต้องการแต่งเข้าจวนใดกันแน่”

เฮ่อหลันฉือตอบโดยไม่ต้องคิด “ถึงอย่างไรก็ไม่แต่งกับเจ้าแน่ ถามมากไปเพื่ออันใด”

ลู่อู๋โยวหัวเราะอย่างไม่รักษามารยาท “ก็แค่คิดจะแสดงความเห็นใจต่อสหายผู้โชคร้ายล่วงหน้าเท่านั้น”