ทดลองอ่าน อุบายรักลิขิตเสน่หา บทที่ 3

หลังจากวันนั้นเฮ่อหลันฉือก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอีก

หลังคาซ่อมแซมแล้ว แต่ฝนตกติดต่อกันหลายวันทำให้ภายในเรือนค่อนข้างชื้น ตำราโบราณจำนวนหนึ่งในชั้นหนังสือก็ได้รับความชื้นไปด้วย

เฮ่อหลันฉืออาศัยวันที่ฟ้าใสถกแขนเสื้อหยิบหนังสือออกมากางผึ่งแดดทีละเล่มๆ บนเสื่อป่านที่ลานบ้านพร้อมกับซวงจือ หนังสือจำนวนหนึ่งที่ขึ้นราหรือไม่ก็หน้ากระดาษเปราะบางเกินไปนางจำต้องนำมาคัดลอกใหม่อีกเล่มหนึ่ง

หลังจากออกกำลังทั้งแขนขาและต้นคอ เฮ่อหลันฉือก็กลับมาถึงห้อง เพิ่งจะยกพู่กันคัดอักษร พี่ชายนางก็ถลาเข้ามาอย่างว่องไวปานลม ใบหน้าเบ่งบานยิ้มแย้ม

“เสี่ยวฉือ เขียนเสร็จแล้วหรือยัง…ให้ข้าดูหน่อย แผ่นใดให้ข้า”

เฮ่อหลันฉือมิใช่แค่เขียนบทความแทนเฮ่อหลันเจี่ยนอย่างเดียว แต่ยังคัดอักษรแทนด้วย วันนั้นเฮ่อหลันเจี่ยนถึงได้ลนลานเพียงนั้น

เฮ่อหลันฉือเขียนแผ่นที่อยู่ในมือจนเสร็จแล้วจึงค่อยชี้ไปยังกระดาษแผ่นหนึ่งแบบส่งๆ

เฮ่อหลันเจี่ยนประคองกระดาษขึ้นมาในอกราวกับได้รับของล้ำค่า “เสี่ยวฉือ เจ้าเขียนอักษรนี้งามมากจริงๆ”

เฮ่อหลันฉือตอบรับ “อืมๆ” อย่างขอไปที

ถ้าคราวก่อนเขาไม่ได้จำลายมือของหมี่ฝู กับจ้าวเมิ่งฝู่ ปะปนกัน นางคงจะเชื่อแล้วว่าเขาพูดจากใจจริง

แน่นอนว่าเรื่องที่เฮ่อหลันฉือไม่รู้ก็คือเนื่องจากสถานการณ์ในวันนั้นวุ่นวายโกลาหลมาก แผ่นอักษรที่นางเขียนต่อหน้าธารกำนัลแผ่นนั้นจึงถูกคนขโมยไป และขายต่อกันในราคาสูงอยู่ในตลาดมืดเวลานี้ แม้กระทั่ง ‘ลายมือของเฮ่อหลันเจี่ยน’ ก็ยังราคาพุ่งสูงตามไปด้วย

“ยังมีอะไรอีก”

“อ้อ!” เฮ่อหลันเจี่ยนเก็บแผ่นอักษรอย่างหน้าชื่นตาบานแล้วล้วงภาพเหมือนปึกหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ วางลงตรงหน้าเฮ่อหลันฉือ “ท่านพ่อสั่งให้ข้าไปสำรวจดู นี่เป็นพวกคุณชายวัยเยาว์ที่อายุเหมาะสมแต่ยังไม่แต่งงาน ลองดูว่ามีที่เจ้าถูกใจหรือไม่”

เฮ่อหลันฉือเหลือบตาขึ้นมองเขา

“เหตุใดมองข้าเช่นนั้น! พี่ชายเจ้าต้องเสียเวลาตั้งนานนะ!”

คาดเดาว่าเดิมทีบิดานางเป็นคนต้องการดู แต่เฮ่อหลันเจี่ยนมีเรื่องให้นางช่วยเหลือจึงนำมาให้นางดูก่อน

เฮ่อหลันฉือไม่พูดอะไรอยู่นาน ก่อนจะหยิบกระดาษปึกนั้นขึ้นมาในที่สุด ใต้ภาพวาดนั้นยังเขียนชื่อแซ่ ฐานะครอบครัว ประวัติการศึกษา รวมถึงเรื่องซุบซิบนินทาที่ได้ยินได้ฟังมาจำนวนหนึ่ง จริงจังยิ่งกว่าตอนที่เขาร่ำเรียนหนังสือเสียอีก

“เจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไร”

ปกติแล้วบรรดาคุณหนูในห้องหอดูของพวกนี้แล้วมักจะเขินอายอย่างยิ่ง แต่กับเฮ่อหลันฉือมิใช่ นางเยือกเย็นราวกับเลือกผักกาดขาว คัดเลือกที่ไม่เหมาะสมทิ้งไปก่อน ส่วนที่ไม่มีปัญหาใหญ่ก็เก็บไว้

จนกระทั่ง…นามที่คุ้นเคยชื่อหนึ่งกระทบครรลองสายตา

เฮ่อหลันฉือชะงัก จากนั้นก็นำภาพวาดไปวางในกองคัดทิ้งโดยไม่ลังเล

เฮ่อหลันเจี่ยนหยิบภาพวาดที่ถูกนางทิ้งไปขึ้นมา “ไม่พิจารณาหน่อยเลยหรือ ข้าเห็นพวกเจ้าสองคนท่าทางมีลับลมคมใน ยังนึกว่าเจ้ามีอะไรบางอย่างกับ…เท่าที่ข้ารู้มา เขาได้รับความนิยมในหมู่สตรีเมืองหลวงไม่น้อยเลย ครั้งก่อนที่งานเลี้ยงอะไรสักงาน เจ้าไม่เห็นภาพตอนที่เขาเขียนบทกวีเสร็จ คุณหนูหลายคนแทบจะโผเข้าไปในอ้อมอกเขาเลยทีเดียว…” ความคิดอ่านของเฮ่อหลันเจี่ยนเรียบง่ายและหยาบกระด้างอย่างยิ่ง “ในเมื่อมีคนแย่งชิง แสดงว่าเป็นของดี เจ้าลองคิดดูอีกหน่อยเถิด”

“ไม่จำเป็น” เฮ่อหลันฉือตอบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า จากนั้นก็หันไปคัดคนออกอีกรอบหนึ่งแล้วจึงส่งคืนไปให้พี่ชาย

ตอนแรกที่เฮ่อหลันฉือกลับมาจากชิงโจว ยังไม่ทันถึงวัยปักปิ่นก็มีแม่สื่อแม่ชักมาทาบทามถึงที่อย่างท่วมท้นจนธรณีประตูจวนเฮ่อหลันแทบจะพัง แต่เมื่อบิดานางเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้น รวมถึงชื่อเสียงด้านความงามของนางเป็นที่เลื่องลือมากขึ้นทุกที คนที่หาญกล้ามาสู่ขอถึงที่กลับลดจำนวนลงไปเรื่อยๆ

แม้เฮ่อหลันฉือไม่อยากแต่งงาน แต่นางก็จำต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่านางจำเป็นต้องมีสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายสักคน เพื่อป้องกันข่าวลือเสียหายและเลี่ยงชะตากรรมเป็นดอกท้อเน่า

เมื่อพิจารณาถึงความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นแล้ว อย่างน้อยสามีของนางควรเป็นคนที่นิสัยใจคอใช้ได้ เฉลียวฉลาดพอ ไม่อ่อนแอปวกเปียก และจะดีกว่านี้ถ้ามีความทะเยอทะยานบ้าง แน่นอนว่ายังมีความเห็นแก่ตัวของเฮ่อหลันฉือเองแทรกอยู่เล็กน้อย โดยหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่มีเมียบ่าวหรือสาวใช้ห้องข้างก่อนแต่งงาน อีกทั้งไม่ทำตัวเหลวไหลจนเกินไป

หลังจากส่งเฮ่อหลันเจี่ยนกลับไปแล้ว เฮ่อหลันฉือก็ฝึกคัดอักษรต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนจะหยิบตำราโบราณที่หน้ากระดาษงอและเหลืองมาเริ่มต้นคัดลอก

อย่างที่บอกกันว่าใจนิ่งพู่กันจึงตรง การคัดอักษรช่วยฝึกฝนจิตใจได้เสมอ

อันที่จริงตอนเด็กๆ เฮ่อหลันฉือไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไรนัก แต่หลังจากที่นางล้มป่วยสามวันดีสี่วันไข้ครานั้น อยากจะขึ้นไปรื้อกระเบื้องบนหลังคา บ้างก็ไม่มีโอกาส เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการกินยาอยู่บนเตียง ไม่มีสิ่งอื่นใดให้ทำนอกจากอ่านหนังสือเขียนอักษร นานวันเข้าจึงกลายเป็นความเคยชิน

ใจยิ่งปั่นป่วน ยิ่งต้องสงบใจ

เฮ่อหลันฉือตั้งอกตั้งใจคัดลอกไปได้ไม่ถึงครึ่งเล่มก็เผลอทำถุงผ้าใบเล็กหล่นลงพื้น นางนวดต้นคอและข้อมือเบาๆ ตั้งใจว่าจะเข้าไปงีบบนตั่งกุ้ยเฟย ในห้องเล็กด้านในสักครู่หนึ่ง